Μια βραδινή περιπολία στα Εξάρχεια. Το χέρι ενός αστυνομικού που στρέφει το όπλο του εναντίον παιδιών και πυροβολεί. Μια σφαίρα και ένας 15χρονος νεκρός. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός, αλλά με τον θάνατό του γεννιέται μια ολόκληρη εξέγερση. 16 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι μέρες και οι νύχτες αυτές, είναι ακόμα του Αλέξη.
Το μοιραίο βράδυ – Ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονείται από αστυνομικό στο κέντρο της Αθήνας
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, ο 37χρονος αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί και σκοτώνει στα Εξάρχεια έναν 15χρονο μαθητή. Το όνομά του, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Η μοιραία συνάντηση δράστη και θύματος έγινε λίγα λεπτά μετά τις 9 το βράδυ του Σαββάτου στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια. Αρχικά υπήρξε φραστική αντιπαράθεση μιας ομάδας νεαρών με τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα και τον συνάδελφό του Βασίλη Σαραλιώτη. Στη συνέχεια, οι δυο άνδρες διατάχθηκαν να αποσυρθούν από τον τόπο του επεισοδίου. Προς στιγμή υπάκουσαν στις εντολές των προϊσταμένων τους, αλλά λίγο μετά επανήλθαν πεζή στην Τζαβέλα, όπου βρισκόταν η παρέα των νεαρών.
Η φραστική αντιπαράθεση συνεχίστηκε και τότε ξαφνικά ο Κορκονέας έβγαλε το υπηρεσιακό του περίστροφο και πυροβόλησε τρεις φορές. Μία από τις σφαίρες χτύπησε τον 15χρονο Αλέξανδρο. Στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου διακομίστηκε, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου, πυροδότησε μαζικές κινητοποιήσεις και βίαιες αντιδράσεις σε όλη τη χώρα. Η οργή έγινε η εξέγερση του Δεκέμβρη. Την επομένη μέρα ξεσπά, ένα κύμα νεανικής αγανάκτησης πανελλαδικής εμβέλειας, που οδήγησε σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, κυρίως στην Αθήνα.
Μαθητές γυμνασίων και λυκείων προχώρησαν σε πορείες, καταλήψεις σχολείων και αποχή από τα μαθήματα. Στην Αθήνα κυρίως, σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια και πρωτοφανείς καταστροφές σε δημόσια κτίρια, τράπεζες, εμπορικά καταστήματα, μνημεία και αυτοκίνητα. Σύμφωνα με εκτίμηση του ΕΒΕΑ, οι ζημιές που προκλήθηκαν μόνο στην Αθήνα, ξεπέρασαν τα 50 εκατομμύρια ευρώ.
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου και τα επακόλουθά της, έλαβαν τελικά διεθνείς διαστάσεις. Σε όλο τον κόσμο διοργανώθηκαν εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους νέους και καταδίκης της αστυνομικής βίας.
Οι αναλυτές απέδωσαν την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, στο αίσθημα απελπισίας που διακατείχε τη νέα γενιά. Φόντο η οικονομική κρίση, η ραγδαία αυξανόμενη ανεργία, σκάνδαλα και διαφθορά στην εξουσία.
Achilleas Chiras / SOOC
Achilleas Chiras / SOOC
AP@2021 Photo
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος – Νεκρός Αδελφός
Βασισμένη στα ντοκουμέντα της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, είναι η ταινία μικρού μήκους Νεκρός Αδελφός. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία της ,υπογράφει ο Μάνος Τσίζεκ.
Η ταινία δημοσιεύτηκε ανήμερα της 11ης Επετείου της δολοφονίας, την ίδια ώρα (λίγο πριν τις 9 το βράδυ), όταν η σφαίρα του Ειδικού Φρουρού, Επαμεινώνδα Κορκονέα βρήκε στην καρδιά τον 15χρονο Αλέξανδρο, αφαιρώντας του τη ζωή.
Στη διάρκεια της ταινίας ακούγονται αποσπάσματα από τις σχολικές εκθέσεις του Αλέξανδρου, λίγους μήνες πριν τον σκοτώσουν, και από το δημοτικό τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού, για το οποίο έγραψε μια από τις τελευταίες του εκθέσεις.
Στην αρχή της ταινίας, προβάλλεται το βίντεο-ντοκουμέντο της δολοφονίας, που πήρε με την κάμερά της η αυτόπτης μάρτυρας Λητώ Βαλλιάτζα και κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο λίγη ώρα μετά τη δολοφονία, βάζοντας τέρμα στα σενάρια για επεισόδια και επίθεση σε αστυνομικούς.
Στην ταινία Νεκρός Αδελφός χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα από τις πραγματικές επικοινωνίες ασυρμάτου της αστυνομίας, της κρίσιμης βραδιάς.
Το σενάριο της ταινίας έχει βασιστεί σε υλικό που παραχωρήθηκε από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, συνηγόρους της οικογένειας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
«Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω το λόγο που έχω χάσει το παιδί μου»
Έντεκα χρόνια μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, η μητέρα του, Τζίνα Τσαλικιάν μίλησε στο OPEN TV.
Κάθε χρόνο γίνεται ένα μνημόσυνο για τον άδικο χαμό του Αλέξανδρου. Χιλιάδες διαδηλωτές εκφράζουν την οργή και την αγανάκτησή τους γι’ αυτό που έχει συμβεί. Ο Αλέξανδρος ήταν ένα παιδί πράο κατά της βίας και τα έκτροπα που γίνονται στο κέντρο, προσβάλουν την υστεροφημία του.
Ήταν μία τραγωδία με την πραγματική έννοια του όρου. Η ζωή μου και η ζωή της οικογένειάς μου άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη .Eίμαι πεπεισμένη πως η δολοφονία του εξυπηρετούσε κάποιες σκοπιμότητες. Εύχομαι ως το τέλος της ζωής μου να λάμψει η αλήθεια και να δοθούν εξηγήσεις στα αναπάντητα ερωτηματικά μου και να φύγει το αγκάθι που έχω μέσα στην ψυχή μου» δήλωσε τότε η Τζίνα Τσαλικιάν.
Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος – Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας
Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας. Σε αυτό παρουσιάζονται ντοκουμέντα και μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της προαναγγελθείσας δολοφονίας Γρηγορόπουλου.
Μια δικαστική απόφαση που οπλίζει το χέρι του επόμενου Κορκονέα
Στις 30 Ιουλίου 2019, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας αποφυλακίστηκε ύστερα από σχεδόν 11 χρόνια εγκλεισμού στις φυλακές Δομοκού.
Το δικαστήριο «έσπασε» τα ισόβια, που του είχαν επιβληθεί σε πρώτο βαθμό, επιβάλλοντας στον Κορκονέα ποινή κάθειρξης 13 ετών. Γεγονός που τον έκανε να βρεθεί εκτός φυλακής άμεσα, καθώς είχε ήδη εκτίσει 10 χρόνια, ενώ είχε κάνει και μεροκάματα εντός της φυλακής, τα οποία προσμετρήθηκαν ευεργετικά. Στο άκουσμα της δικαστικής απόφασης, ένα «ντροπή σας» ακούστηκε στο βάθος της κατάμεστης αίθουσας, υπερκαλύπτοντας κάθε άλλο θόρυβο και σκέψη.
Ο έτερος κατηγορούμενος, παρών στο σκηνικό της δολοφονίας, Βασίλης Σαραλιώτης, είχε καταδικαστεί σε κάθειρξη δέκα ετών. Ωστόσο αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Κασσάνδρας με περιοριστικούς όρους το 2012.
Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από έναν 37χρονο αστυνομικό. Η ελληνική Δικαιοσύνη, έκρινε ότι ο «πρότερος σύννομος βίος» του δολοφόνου ενός 15χρονου, ήταν ένα αρκετά καλό ελαφρυντικό, ώστε να αποφυλακιστεί 11 χρόνια μετά.
Είναι ολοφάνερο. Η κυρία Τσαλικιάν βγήκε στην τηλεόραση με σκοπό να γίνει βουλεύτρια. Δεν τα κατάφερε, διότι δεν υπήρχε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να δούμε τώρα, που το κόμμα αυτό μεσουρανεί, εάν τα καταφέρει η κυρία Καρυστιανού. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα της μητρότητος σε αυτή τη χώρα. Να στέλνουν οι μανάδες τα παιδιά να σκοτώνονται, για να γίνουν αυτές βουλευτίνες. Με το ΣΥΡΙΖΑ ειδικά.
Σεναριογράφος ο κ. Stupid, ο οικονομολόγος καλέ, που ανακάλυψε την εσωτερική υποτίμηση εντός του Ευρώ.
ΥΓ. Ακολουθεί στο επόμενο, το πρίκουελ. Δηλαδή η ιστορία μίας κυρίας που εκμεταλλευόμενη το φόνο του άνδρα της από τρομοκράτες, έγινε δήμαρχος, βουλεύτρια, υπουργός και παραλίγο πρωθυπουργός. Πέρασε ζωή χαρισάμενη χωρίς να δουλέψει, ούτε αυτή, ούτε υιός της. Μείνετε συντονισμένοι.
Αγαπητέ ξέχασες την Μάγδα Φύσσα….η οποία επίσης κυνήγησε τους δολοφόνους του γιού της μόνο για δόξα και για λεφτά (δεν είχε πολιτικές βλέψεις)!!!
Όσο για την ακατανομαστη κόρη του Μητσοδρακουλα που επένδυσε μια χαρά στην δολοφονία του άντρα της…μας φόρτωσε κι όλο το κωλοσογο σαράντα χρόνια τώρα!!!!
Αν και είναι πολύ νωρίς να μελετηθεί το θέμα Ιστορικώς (το κεφαλαίο Ι, μαρτυρά ότι αναφέρομαι στην γνωστή επιστήμη), ας αναφέρουμε μερικούς προβληματισμούς:
Ένας λοιπόν αστυνομικός, διαπληκτίζεται ένα βράδυ με ένα δεκαπεντάχρονο παιδί. Οι έχοντες υιό ή εγγονό στην ηλικία αυτή, έχουν καλύτερη άποψη. Για την οικονομία της έκθεσης του προβληματισμού, ο αστυνομικός έχει απόλυτο δίκιο, του έβρισε τη μάνα π.χ. πάει πιο κάτω, σταθμεύει και προχωράει μία απόσταση, πεζή, βρίσκει το νέο (ας υποθέσουμε τώρα του έβρισε και τον πατέρα). Βγάζει λοιπόν το όπλο, πυροβολεί και κάνει μεταβολή με τον συνάδελφο του, αποχωρώντας ήρεμα. Όλα, μα όλα αυτά, φαίνονται πεντακάθαρα στο υπάρχον βίντεο.
Ερωτήματα: Δεν γνωρίζει ο έμπειρος (και παντογνώστης) αστυνομικός ότι μόνο εάν πυροβολήσει κατά ανθρώπου (έχοντας απόλυτο δίκιο έστω), θα μπλέξει ποικιλοτρόπως και θα τον τρέχουν οι γραφειοκράτες του;
Εντάξει, το πυροβόλησες το τσογλάνι που σε έβρισε. Δεν σε ενδιαφέρει εάν το πέτυχες, να πας από πάνω και να του πεις: «πάρτα κερατά» λόγω του «βρασμού ψυχικής ορμής» σου. Και να του «ρίξεις» κάνα δύο ακόμη πιστολιές, έστω κλωτσιές. Εσύ όμως, πυροβόλησες και γύρισες πλάτη απαθέστατα, αποχωρώντας ηρέμως. Μην πεις όχι, σε βλέπουμε. Ούτε ενημέρωσες το κέντρο, ούτε τίποτε. Νόμιζες ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Δηλαδή, έβρισες αστυνομικό ρε; Μπαμ-μπαμ, φεύγουμε, συνεχίζω τη βάρδια, καληνύχτα σας.
Την άλλη ημέρα λοιπόν, παρουσιάζονται από το πουθενά πλήθη αλαλάζοντα, που σπάνε και καταστρέφουν τα πάντα. Ξηλώνουν με τα χέρια!!! ρολά καταστημάτων (μαζί με τη βάση τους) και αρπάζουν τα πάντα. (Ιστορικής- αλλά και Φιλοσοφικής- έρευνας, χρήζει η σκηνή που ένας τύπος βουτάει γυαλιά ηλίου από διαρρηγμένο κατάστημα οπτικών, δεν του αρέσουν και γυρνάει πίσω. Αφήνει τα πρώτα στη θέση τους!!! παίρνει άλλα, τα προβάρει στον καθρέπτη και αποχωρεί …ικανοποιημένος). Η «επανάσταση» εξαπλώνεται παντού. « Φτάσανε από τα Τρίκαλα και από την Καλαμάτα». Μέχρι και στο ηρωικό Γριζάνο. Σαν τώρα θυμάμαι, μπροστά στα Δικαστήρια (τα δικά μας), τους γνωστούς τύπους να δίνουν «κατεύθυνση» στους επαναστάτες. Οι περισσότεροι από τους πρώτους, …συμμαθητές μου. Όπως και τους «αντίπαλους», τους τηρητές της τάξεως, που τους σήκωσαν από τα γραφεία εκτάκτως και δεν τους …χωρούσαν οι στολές τους. Άντε τώρα να βάλουν τάξη.
Σε λιγότερο από χρόνο λοιπόν, ανακαλύψαμε ότι χρωστάμε τόσα και δε «βγαίνει το μαγαζί». Οπότε μπλέξαμε σε συμφωνίες με τους ξένους. Ναι, αυτούς που πριν ένα χρόνο, το 2007, μας έλεγαν ότι έχουμε ανάπτυξη 4%, τέτοια, που ούτε στο όνειρο τους δεν θα έβλεπαν αυτοί.
ΥΓ. Σήμερα η ποιότης του θεάτρου έπεσε. Βολευτείτε με τις Μουρτζούκες, τους Κατερινόπουλους και τους αστυνομικούς της Βουλής.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ (διότι αρκετοί δεν μπορούν να διαβάσουν μεγάλα κείμενα).
Ήταν λοιπόν όλοι αυτοί επαναστάτες; Ήταν οι εκατοντάδες χιλιάδες μπαχαλάκηδες; Ας δούμε την προηγούμενη κατάσταση. Τι έβλεπαν κάθε βράδυ που γυρνούσαν από τη δουλειά στην τηλεόραση; (το διαδίκτυο δεν είχε τέτοια διάδοση). Τον έναν μετά τον άλλον (στο χορό και οι ιερωμένοι) μπλεγμένο στα σκάνδαλα, οι παρακολουθήσεις στο φόρτε (θυμάστε την μαύρη τρύπα που μας παρουσίασε ο κ. Βουλγαράκης), τα λαμόγια της αγοράς να κάνουν πάρτι με τις επιταγές και τα δάνεια. Οι (διάφανες παρακαλώ) πισίνες στα βόρεια προάστια να πληθαίνουν και η Πόρσε (ποια Μερσεντές) να μη μπορεί να ανταπεξέλθει στις Ελληνικές παραγγελίες, από τους ανθρώπους των αμέτρητων μίντια, που προσπαθούσαν να μας ξεβλαχιάσουν. Το παραγόμενο έργο της χώρας να παραπαίει, ο συντονισμός του έργου της κυβέρνησης (λέμε και καμιά μπαρούφα, to pass the hour) μηδενικός. «Φέρτε μου να φιλήσω κατουρημένες ποδιές» για να γίνω υπουργός, ήταν το σύνθημα. Κάτι σας θυμίζει;
Τα πατίκωνε αυτά ο πολίτης, κάθε μα κάθε ημέρα, μέσα του. Τους είχε ψηφίσει δύο φορές (τρεις, αλλά διαφώνησαν τα κομπιούτερ την πρώτη, σας θυμίζει κάτι;) με ελπίδα για μία, έστω μικρή διόρθωση, έναντι των άλλων. Φούντωναν μέσα του οι κατάλληλες συνθήκες για μία έκρηξη. Μόνο μία σπίθα, μία αφορμή χρειάστηκε. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά οι περισσότεροι δεν νοιάστηκαν τόσο για τη δολοφονία ενός ανθρώπου. Είχαμε πολλά προηγούμενα και δεν κουνήθηκε φύλλο. Εδώ όμως, επρόκειτο για ένα μικρό παιδί. Ήταν λοιπόν, το έναυσμα στη θρυαλλίδα της συσσωρευμένης ενέργειας. Μετά δε γυρνάει, κάνει μπουμ.
Για κάντε ένα κόπο να συγκρίνετε τα γεγονότα με τον Μάη του ΄68. Από ένα τσαμπουκά άρχισε, σε ένα Πανεπιστήμιο. Μετά, όλη η Γαλλία θυμήθηκε διάφορα. Παρατηρείτε κάποια ομοιότητα με τη σημερινή κατάσταση;
ΥΓ. Το δράμα: οι τότε εξεγερμένοι Έλληνες, πίστευαν σε μία (έστω) εναλλακτική λύση. Θα ψηφίσουμε τους άλλους και θα πάψουν όλα αυτά. Σήμερα, αυτό εξέλιπε. Δεν υπάρχουν έξοδοι κινδύνου, έστω και απατηλοί. Κύριε Σταν Γκρίνμπεργκ, ταπεινώς υποκλινόμεθα. Ο Τζον Πιουριφόι και ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ, θα ήταν περήφανοι για εσάς.
Φίλε πέρα από την συσσωρευμένη ενέργεια καμιά άλλη ομοιότητα. Τότε η Πρεσβεία (μία είναι η πρεσβεία) ήθελε την ανατροπή. Αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, το όχι στο σχέδιο Ανάν καί στις Σκοπιανές επιβουλές. Ισως κάποιος από τούς πρώτους συμμαθητές πού πρωτοστατούσε να ξέρει καλύτερα. Τώρα δεν τρέχει τίποτε προσώρας, μέχρι να αναλάβει ο καινούργιος, αν τον αφήσουν. Πέθανε καί ο καβαλάρης της Ελασσόνας-αυτόν πού είχε βρεί ο Γκρίνμπεργκ- γιά το ραντεβού στο πουθενά.