Αγόραζα ρούχα για παιδάκι φίλων, όταν κάποια στιγμή στο κατάστημα μπήκε ζευγάρι προφανώς για τον ίδιο λόγο. Η κυρία σφιγμένη, εκείνος απλωμένος. Στις χειρονομίες, στους μορφασμούς, στο εκτόπισμα. Πληθωρικός σε όλα και ολίγον φωνακλάς. Όσο τα χέρια της έπαιζαν στις κρεμάστρες, εκείνος έπαιζε με την υπομονή της.
«Όχι με κουκούλα. Δεν αρέσουν στον Νικολάκη οι κουκούλες. Όχι φερμουάρ, θα το χαλάσει. Όχι τσέπες, θα τις ξεχειλώσει. Καλά θα πάρεις φόρμα με κουμπιά; Πφ! Ξέρει το πεντάχρονο να κουμπώνει; Τι; Κόκκινο; Αγόρι είναι, μωρέ, τι το κοιτάς το κόκκινο;! Μπλε να πάρεις! ‘Οχι το σκούρο, τον σκουραίνει. Όχι το ανοιχτό, μοιάζει μωρουδίστικο!
Τι παιδάκι είναι μας λες; Πας καλά; Θα βάλει ο Νικολάκης φόρμα με τον Μίκυ; Άσ΄ την αυτή, έχει λάστιχο στα μπατζάκια, θα του ανεβαίνει. Τι εννοείς θα τα ξεσφίξεις; Έγινες και μοδίστρα τώρα… καλά καλά δεν μπορείς να διαλέξεις μια φόρμα, μας κάνεις και τη μοδίστρα! Πφ!»
Όλο μαζευόταν η κοπέλα, όλο ξεθάρρευε εκείνος. Το στομάχι μου σφίχτηκε. Τους φαντάστηκα στο σπίτι «πόσο αλάτι έβαλες, γιατί είναι μελάτο το αυγό του Νικολάκη, πάλι δεν βρίσκω κάλτσες, τι θα πει δεν προλαβαίνεις, ανίκανη είσαι; Πολύ απορρυπαντικό έβαλες, μυρίζει το σπίτι χλωρίνη, ούτε να σφουγγαρίσεις δεν ξέρεις, τι κλαις; Πονάει το κεφάλι σου; Περιμένεις περίοδο και σε έπιασε η τρέλα πάλι; Θέλεις να βγεις να ξεσκάσεις; Το μυαλό σου στους καφέδες. Μόνο εσύ δουλεύεις νομίζεις; Τι; Σου μίλησε ο προϊστάμενος για προαγωγή; Γκόμενός σου είναι;».
Ήθελα να την πάρω παραδίπλα, να την πετύχω λίγο πιο έξω, να της πω δυο λόγια ταρακουνώντας την δυνατά «Φύγε! Πριν ξεχάσεις ότι είσαι όμορφη, ικανή, αγαπητή! Φύγε, πριν ξεχάσεις ότι έχεις φίλους, αδέρφια, γονείς, ανθρώπους που σε αγαπάνε! Φύγε, πριν χάσεις τον εαυτό σου! Φύγε!».
Αντί γι’ αυτό, τους προσπέρασα με σκυμμένο κεφάλι, μην πάρει κι εμένα η μπόρα. Κι, αλήθεια, δεν ξέρω τι με πόνεσε πιο πολύ. Η κακία του φωνακλά δυνάστη, η δουλοπρέπεια της συζύγου, η δική μου σιωπή ή αυτά τα λόγια που γράφω τώρα σαν ετεροχρονισμένη καταγγελία για να εξιλεωθώ;
Ελένη Αλεξίου
Υπάρχει μια μορφή βίας, η λεκτική-ψυχολογική, που τα σημάδια της δεν σβήνουν. Είναι αλλιώς η “λευκή τρομοκρατία”, που υφίσταται πάντα ο αδύναμος της υπόθεσης, γυναίκα, παιδί, υφιστάμενος, ανάπηρος. Το εξωφρενικό είναι ότι το θύμα δέχεται τέτοια ταπείνωση, ώστε στο τέλος πιστεύει ότι την προκαλεί και την αξίζει!
25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
*ΣΗΜ trikkipress: Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το μωνυμο ποίημα τυ Τάσου Λειβαδίτη, με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, φυσικά
