Η οικονομική δυσπραγία, η μείωση των οικονομικών πόρων και το σφιχτό δημοσιονομικό περιβάλλον ήταν αδύνατο να μην επηρεάσουν την λειτουργία των δομών πολιτισμού των δήμων και την πολιτιστική δραστηριότητα των πρωτόλειων κοινωνικών δομών . Είναι προφανές ότι με το ξέσπασμα της κρίσης , η πολιτιστική δραστηριότητα μειώθηκε αισθητά ως συνέπεια της υποχρηματοδότησή της και της υποστελέχωσής της . Άλλωστε οι πρώτες δαπάνες που δραστικά περικόπηκαν ήταν αυτές στη λογική του «μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό» .
Αυτό βέβαια δεν μειώνει τις ευθύνες των τοπικών αρχόντων για το ύφος και την διαχείριση των πολιτιστικών θεμάτων. Η συνήθης πρακτική δόμησης των πολιτικών για τον πολιτισμό στους δήμους άρχιζε και τελείωνε με την λειτουργία ενός πολιτιστικού οργανισμού που χωρούσε τα πάντα, από την διοργάνωση συναυλιών και την διαχείριση αθλητικών χώρων μέχρι την λειτουργία των ΚΑΠΗ και των κοινωνικών προγραμμάτων. Με λίγα λόγια ήταν εξαρχής ένα θνησιγενές μοντέλο και τις περισσότερες φορές μόνο διαχειριστικά χαρακτηριστικά είχε και αποτελούσε χώρο παρκαρίσματος απογοητευμένων δημοτικών συμβούλων και διοργάνωσης επετειακών εκδηλώσεων και κοπών πίτας.
Ποιος όμως πρέπει να είναι ο ρόλος της δημοτικής αρχής; Μήπως τελικά η οικονομική δυσπραγία αποτελεί μια πρόφαση για να βάλουμε κάτω από το χαλάκι την αδυναμία διαχείρισης και την πιθανή υποκουλτούρα και ανεπάρκεια πολλών δημοτικών αρχόντων;
Και τι τελικά είναι πολιτισμός; Μήπως δεν είναι η παιδεία, η γνώση, η καλλιέργεια της σκέψης, της κρίσης, της ευαισθησίας; Μήπως δεν είναι η εντρύφηση της δημοκρατίας ως αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας του πολίτη που συμβάλλει στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής του και ενθαρρύνει τη συνύπαρξη του με τους γύρω του που τον κοινωνικοποιεί και τον διαπλάθει καθημερινά και αδιάλειπτα με τις αρχές της ελευθερίας και του ανθρωπισμού; Ο πολιτισμός δεν είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνικής ζωής, δεν είναι «βιτρίνα», δεν απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς αλλά σε όλους ανεξαιρέτως. Οι ίδιοι οι δημότες είναι οι φορείς και οι κοινωνοί της κουλτούρας και των αξιών.
Κάθε δήμος οφείλει να γίνει φυτώριο πολιτισμού και τέχνης με δραστηριότητες που αναπτύσσονται από κάτω προς τα πάνω σε με μια ανάδρομη πορεία με την υποστήριξη και την αιγίδα της αρχής σε ένα πλαίσιο δημιουργίας και όχι χειραγώγησης και στράτευσης πόσο μάλλον εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων και προσωπικών φιλοδοξιών. Αναπτύσσεται έτσι η πολιτιστική ταυτότητα της πόλης, η γκραβούρα της, το στίγμα της και ταυτόχρονα έχουμε αύξηση της επισκεψιμότητας και προσέλκυση τουριστών καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου..
Όλα τα παραπάνω δεν είναι μια αφηρημένη έννοια και ένα αόριστο οργανωτικό πλαίσιο αλλά διέπεται από πολύ συγκεκριμένες δράσεις που αναδεικνύουν τα πολιτιστικά στοιχεία της περιοχής και ταυτόχρονα μετατρέπουν την πόλη σε ένα συνεχές εργαστήρι πολιτισμού ελκυστικό για όλους τους πολίτες της χώρας κάνοντας την πόλη πολιτιστικό και τουριστικό προορισμό.
Ειδικότερα στα Τρίκαλα, το κτιριακό τρίγωνο, βυζαντινό κάστρο, πολυχώρος Μύλου Ματσόπουλου και Μουσείο Τσιτσάνη, Τζαμί, Παλιές Φυλακές μπορούν στεγάσουν πολλές προσπάθειες και να γίνουν μια πολυπολιτισμική προμετωπίδα για όλη τη Θεσσαλία. Περισσότεροι χώροι μπορούν να αναδειχθούν και να αξιοποιηθούν μετά από καταγραφή, προστασία, συντήρηση και αποκατάσταση των τελευταίων δειγμάτων της νεώτερης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του Δήμου μας (παραδοσιακά σπίτια, βιομηχανικά μνημεία κλπ.), σε συνεργασία με το Υπουργείο Πολιτισμού.
Κύριος στόχος είναι η ανάπτυξη των συνεργασιών με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς ώστε η διάχυση των πολιτισμικών δραστηριοτήτων να λαμβάνει χώρα σε όλη την περιοχή και να προσεγγίζεται νέο κοινό. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να υποστηρίζονται οι νέες δημιουργικές τάσεις με παροχή χώρου και τεχνικής υποστήριξη, τόσο για την προετοιμασία όσο και για την παρουσίαση των έργων τους.
Η ανάδειξη και προώθηση στοιχείων πολιτισμού, μέσω του χορού, του θεάτρου, της μουσικής και των εικαστικών τεχνών, ζωγραφική, γλυπτική, διακόσμηση, αρχιτεκτονική, κινηματογράφος, φωτογραφία, γραφιστική, κεραμική, η δημιουργία λεσχών φιλογνωσίας, η φιλοξενία ελλήνων συγγραφέων και η μελέτη των έργων ελλήνων καλλιτεχνών, η ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων και του πνευματικού και λαογραφικού πλούτου του τόπου μέσω της προβολής της δράσης των συλλόγων αποτελούν ένα μικρό δείγμα πολιτισμικού οργασμού. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝΤ. ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ
