Το λέει με ένα κόμπο στο λαιμό σαν να εύχεται να ήταν ψέμα , αλλά ξέρει ότι το κακό έχει γίνει, γιατί έχει ζήσει στο πετσί της τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο να σπάει το ποτάμι, να πλημμυρίζει ο κάμπος, να καταστρέφεται η παραγωγή και να φεύγουν εσωτερικοί μετανάστες.
Γιατί δεν άντεχαν μόνο με την ελπίδα που φώτιζε τα γραπτά του Καραγάτση, την ελπίδα ότι η Θεσσαλία “θα ανακάμψει, θα δεις”.
Δεν άντεχαν άλλο τον τρόμο να χτυπάνε οι καμπάνες – έσπασε το ποτάμι, έσπασε το ανάχωμα!
Με την αγωνία μην πάει η σοδειά τους χαμένη, μεγάλωσαν στο κάμπο οι άνθρωποι μου. Το ποτάμι που έπαιζαν τα παιδιά , που ψάρευαν καραβίδες, που πότιζαν τα ζώα τους, κάθε φορά που έβρεχε το έτρεμαν. Γιατί ερχόταν θάνατος και πείνα.
Και τώρα; Δεν είμαστε στο 1930, ούτε στο 1950. Τώρα που άφησαν την πατρίδα μου, τον κάμπο μας, να γίνει μία απέναντι θάλασσα καταστροφής, που τα νερά της βγάζουν πτώματα ανθρώπων και ζώων, απειλώντας με μολυσματικες ασθενειες και τις ζωές αυτών που δεν πνίγηκαν, που ζούνε για να σέρνονται μέσα στα λασπόνερα και να ψάχνουν τι απέμεινε, ένα πιάνο ,ένα σκυλί ,ένα μπουφάν… Τώρα που δεν υπάρχει ελπίδα;
Το μόνο που λένε οι άνθρωποι είναι “καταστραφήκαμε”, γιατί είναι τόσο μεγάλη η ζημιά που δεν μπορεί να γίνει καν απολογισμός αυτή την ώρα.
Αφημένοι στην τύχη τους και πριν το κακό, αλλά κυρίως τώρα μετά, ένα κράτος απόν. Ούτε νερό να πιουν τα φάρμακά τους δεν είχαν.
Αντί να κηρύξει την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να ζητήσει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να κάνει τα πάντα για να στηριχθούν, πέταξε στους απελπισμένους ανθρώπους και χημικά από πάνω.
Στην Καρδίτσα στα Τρίκαλα στη Λάρισα και στο Βόλο, συνεχίζουν να ψάχνουν αγνοούμενους, και οι νεκροί δεν έχουν ταφεί ακόμη.
Εκατοντάδες σπίτια βούλιαξαν η έπαθαν ανεπανόρθωτες ζημιές και είναι πλέον αδυνατον να ξαναμπούν οι άνθρωποι μέσα. Ξεσπιτωμένοι…όρθιοι μέσα σε ένα λασποχώραφο, που απλά στα χαρτιά τους ανήκει. Ακόμη…
Ο πραγματικός απολογισμός θα αργήσει. Όμως όλοι ξέρουν, αγρότες , κτηνοτρόφοι και επιστήμονες, ότι ο κάμπος έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, και θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να μπορέσει να καλλιεργηθεί και να βγάλει πάλι παραγωγή.
Υπολογίζεται ένα εκατομμύριο στρέμματα είναι βάλτος αυτή τη στιγμή, ενώ το φαινόμενο είναι εν εξελίξει, τα νερά συνεχίζουν να τρέχουν αναζητώντας διέξοδο στη θάλασσα και στο διάβα τους συνεχίζεται η καταστροφή.
Τώρα θα μάζευαν το μπαμπάκι. Αυτό τελείωσε, καταστράφηκαν όλα. Μαζί με την παραγωγή, καταστράφηκαν τα μηχανήματά τους, ότι επένδυσαν στο βιός τους τόσα χρόνια. Τελειώνει και η βασική δομή της αγροτικής οικογένειας στη Θεσσαλία.
Μέσα σε λίγες ώρες βούλιαξαν και οι καλλιέργειες με τριφύλλι και καλαμπόκι, οι δενδρώδεις καλλιέργειες -φρούτα- και τα κηπευτικά που μόλις είχαν σπείρει, ενώ καταστράφηκαν και εκατομμύρια τόνοι στάρι που είχαν ήδη στις αποθήκες, όπως και ζωοτροφές και σε δύο μήνες δεν μπορούν να ξανά σπείρουν.
Θα χρειαστεί τουλάχιστον 3 χρόνια, οι επιστήμονες λένε πέντε, να μπορέσουν αυτά τα χωράφια θα ξαναδώσουν σοδειές.
“Αυτήν τη στιγμή συντελείται η μεγαλύτερη καταστροφή στη χώρα απο την γερμανική κατοχή του 1940. Ο αντίκτυπος είναι τέτοιος που θα αλλάξει αισθητά το Ακαθαριστο Εγχώριο Προϊόν…Τεράστια η οικολογική καταστροφή.
Η Ελλάδα σημερα ΔΕΝ είναι αυτή που ηταν την προηγούμενη εβδομάδα”, λένε τα παιδιά από τον Παλαμά.
Τα ίδια και χειρότερα έχουν πάθει οι κτηνοτρόφοι. Υπολογίζεται ότι χιλιάδες ζώα έχουν πνιγεί, κτηνοτροφικές μονάδες υψηλού κόστους καταστράφηκαν, το ζωικό κεφάλαιο είναι σχεδόν αδύνατον να αντικατασταθεί, όσα ζώα γλίτωσαν θα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα να τα ταΐσουν, ενώ τα χιλιάδες νεκρά ζώα που πλέουν στα λασπόνερα, αποτελούν αυτή τη στιγμή τεράστιο κίνδυνο της δημόσιας υγείας στην περιοχή.
Για να μη μιλήσουμε για την καταστροφή όλων των υποδομών.
Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι εσωτερικοί μετανάστες. Η απόγνωση τους πήρε από τις αυλές και τις κληματαριές και τους έφερε στην Ηπείρου και στην Κυψέλη.
Τώρα θα έχουμε να λέμε για τα επόμενα χρόνια , ότι το 2023 μία δεξιά κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη αμέσως μετά τη νίκη του στιςεκλογές, άφησε στο έλεος των πυρκαγιών τη Ρόδο, την Εύβοια, τον Έβρο και τη Δαδιά, και των φονικών πλημμυρών την Θεσσαλία.
Ραγίζει η καρδιά μου και όπως όλοι μας, νιώθω πως το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να προσφέρω όπου και όπως μπορώ.
Ντίνα Μπατζιά
