Yπαρχουν κακοπληρωμένοι εργαζόμενοι , ανασφάλιστοι χωρίς εργασιακά δικαιώματα.
Δουλεύουν σε δουλειές κακοπληρωμένες, επισφαλείς, απλήρωτες, του ποδαριού για να τα βγάλουν πέρα το μήνα.
Αυτό πρέπει να είναι το κορυφαίο θέμα στον δημόσιο διάλογο και όχι οι πίτες.
Το 2010 τους αποκαλούσαν «Η γενιά των 700». Σήμερα είναι η «γενιά των 400» και το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Το ύψος των μισθών αναδεικνύεται σε μείζον πρόβλημα ειδικά σε εποχές που η αύξηση του ενεργειακού κόστους και το κύμα ανατιμήσεων χτυπά τον πυρήνα της καθημερινής επιβίωσης.
Το πρόβλημα των μισθών διαπερνά όλες τις ηλικιακές ομάδες.
Το μοντέλο ζωής των εργαζομένων υποβαθμίζεται και αυτή η διαπίστωση έρχεται να εξηγήσει πιο άμεσα τους λόγους για τους οποίους τα συναισθήματα της απογοήτευσης και του θυμού κυριαρχούν.
Η ακρίβεια ανάγεται στο νούμερο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Η καθήλωση δε των μισθών, που μειώνει την αγοραστική δύναμη, καθιστά την ακρίβεια ακόμη πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη.
Η προσαρμογή της αγοραστικής δύναμης του μισθού στο ύψος των αναγκών της κοινωνίας μοιάζει επιβεβλημένη.
Μέσα από αυτα τα πρωτόγνωρα πράγματα που ζουμε σαν κοινωνία,την απαξίωση τις ίδιας τις ζωής μας μέσα απο 10αδες μέτωπα,θέλω να θέσω το εξής ερώτημα:Πόσο γίδι μπορεί να είσαι κ πόσο ανόητος για να ανήκεις στο 41%?