Το πιο αυτοβιογραφικό κείμενο του Θανάση Κλάρα –από αυτά που έχουν δει το φως της δημοσιότητας– είναι ίσως το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα του «Ριζοσπάστη» στις 9/9/1931.
Οντας συντάκτης της εφημερίδας και με αφορμή την υπόθεση ηθικής διαφθοράς τού τότε υπουργού Δικαιοσύνης Νικόλαου Αβραάμ, που είχε οδηγήσει σε δικαστικές διώξεις σε βάρος του «Ριζοσπάστη» και στο κλείσιμό του, με αποτέλεσμα να βγαίνει με τον τίτλο «Ο Νέος Ριζοσπάστης», ο Θανάσης Κλάρας απαντάει στην κατηγορία που εκτοξεύθηκε εναντίον του στη δίκη, ότι είχε καταδικαστεί για κλοπή το 1924. Η απάντησή του δίνει το στίγμα των απόψεών του, το πώς δηλαδή αντιλαμβανόταν ο ίδιος τη συμμετοχή του στο Κομμουνιστικό κίνημα. Απόψεις και θέσεις που σφράγισαν ολόκληρη τη ζωή του.
«Καθεστώς λωποδυτών είστε σεις»
Στις 9/9/1931 ο «Νέος Ριζοσπάστης» δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το άρθρο του Θανάση Κλάρα. Είναι ένα κατηγορώ για τη διαφθορά που γεννά το αστικό καθεστώς και ύμνος για το Κομμουνιστικό Κόμμα. Παράλληλα- λες προφητικά- ο Θανάσης Κλάρας διατρανώνει πως θα συνεχίσει τον αγώνα του με όλες του τις δυνάμεις για το ψωμί των εργαζομένων και την επανάσταση
«Απείλησαν, τρομοκράτησαν, πλήρωσαν, όλα τα μέσα μεταχειρίστηκαν για να σκεπάσουν τη βρωμερότητα του ληστρικού αστικού καθεστώτος. Μάρτυρες αποκλείστηκαν απ’ τη δίκη, οι αστικές εφημερίδες συνήργησαν στη συγκάλυψη της υπόθεσης Αβραάμ, ο ίδιος αυτός, παρέμεινε στη θέση του υπουργού σκοπίμως, ενώ δεν δέχτηκε ιατροδικαστική εξέταση.
»Ομως τίποτε δεν εμπόδισε να έρθει στο φως όλο το αίσχος και ο βόρβορος που αποτελούν το καθεστώς των πλουσίων. Οταν δε εγώ εκθέτων με νούμερα, με ντοκουμέντα αδιάψευστα τα όργια που οι Ν. Μαρτάτος και Ζωγράφος απεκάλυψαν, ελύσσαξαν κυριολεχτικά. Τα πράγματα ετίθεντο και τίθενται ωμά, ωμότατα έναντί τους. Επρεπε οπωσδήποτε κάτι να κάνουν για να διασκεδάσουν την εντύπωση που προκάλεσαν οι αποκαλύψεις του “Ριζοσπάστη”. Και με παρουσίασαν ως καταδικασθέντα για κλοπή το 1924.
»Στους ληστές και δολοφόνους του εργαζόμενου λαού, σ’ αυτούς που βρωμάν ανηθικότητα, σ’ αυτούς που χτες ακόμα σεμνύνονταν γιατί είχαν για μάρτυρες υπεράσπισης διευθυντές μπορντέλλων όπως οι ίδιοι το ομολόγησαν δεν οφείλω καμμιά εξήγηση. Μια εξήγηση όμως ντόμπρη, σταράτη οφείλω στις εργαζόμενες μάζες της Ελλάδας.
»Καταδικάστηκα για κλοπή το 1924; Εκανα κλοπή το 1924; Ναι! Και έκανα την κλοπή και καταδικάστηκα!
»Γιατί έκλεψα; Γεννημένος μέσα στο καθεστώς αυτό της ληστείας, της διαφθοράς, του πνευματικού σκότους και της διαστρέβλωσης της πνευματικής, έχοντας για σύμβουλο τον διεφθαρμένο αστικό πολιτισμό έφτασα στο σημείο να κλέψω. Οχι αυτό μόνο. Ρωτήστε τον τόπο της καταγωγής μου: Θα μάθετε πως στα μικρά μου χρόνια χαρτόπαιζα, μεθούσα, πιστόλιζα για το τίποτε και τον τυχόντα μέσα στα καφενεία. Αυτά ώς το 1924, ακόμα και το ’25 σχεδόν, όταν επί τέλους άρχισα με τη βοήθεια κομμουνιστών εργατών και διανοουμένων να βλέπω όχι θολά μα με κάποια καθαρότητα.
»Εφτασε λίγος καιρός να απαλλαγώ απ’ την επίδραση του διεφθαρμένου αστικού πολιτισμού. Ημουνα πια στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική.
»Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ότι γλύτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια.
»Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν πειράζει στην κεφαλαιοκρατία| το ότι υπάρχουν “κλέφτες” κ.λπ. ασυνείδητοι ταξικά εκμεταλλευόμενοι.
»Ισα ίσα το επιδιώκει αυτό, θέλει νάχει σε τέτοια κατάσταση τις εργαζόμενες μάζες για να τις εκμεταλλεύεται αισχρά, χωρίς κανένα εμπόδιο. Και τρέμει ακριβώς όταν αυτοί, οι παραστρατισμένοι ταξικά, βρουν το δρόμο τους για να διεκδικήσουν το ψωμί τους, τις ελευθερίες τους επαναστατικά, με πρόγραμμα και αρχές κομμουνιστικές.
»Γι’ αυτό και συνεχώς ρίχνει τις πιο αισχρές συκοφαντίες κατά των κομμουνιστών η κεφαλαιοκρατία. Γι’ αυτό και κάθε φορά που περνώ από δίκη κατά θεατρικό τρόπο επιδεικνύουν την καταδικαστική αυτή απόφαση, γι’ αυτό και το 1929 ακόμα αναίσχυντα τελείως, χωρίς στοιχείο κανένα και μόνο γιατί ήμουν κομμουνιστής έριξαν μια νέα αισχρή συκοφαντική κατηγορία σε βάρος μου που πέφτει μόνη της όμως.
»Εσείς λοιπόν, εσείς, το καθεστώς που γεννά τη διαφθορά και τη ληστεία, εσείς που είστε υπεύθυνοι για όλα τα εγκλήματα τα κοινωνικά, εσείς που έχετε επικεφαλής Καραπαναγιώτηδες κλέφτες, Αβράμηδες και Αλεξανδρήδες, εσείς μιλάτε για λωποδύτες; Οχι! Είστε εσείς το καθεστώς που διαφθείρει, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκεντρώνει ό,τι τίμιο, ό,τι ηθικό προλεταριακό στοιχείο.
»Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του Προλεταριάτου.
»Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Και στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν για τον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΛΑΡΑΣ
Συντάκτης:
Γιώργος Πετρόπουλος
Εφημεριδα των Συντακτών
Ενας Λεβέντης χάθηκε
(Ρεμπέτικο τραγούδι. Τις τρεις πρώτες στροφές έγραψε ο πρώτος στιχουργός του ρεμπέτικου τραγουδιού Νίκος Μάθεσης, γνωστός και ως Νίκος ο τρελάκιας. Ο Μανώλης Χιώτης που έκανε την πρώτη μελοποίηση πρόσθεσε την τέταρτη στροφή και άλλαξε την αρχική λέξη «νεκροπούλι, -ια» με την λέξη «κλαψοπούλι, -ια». Η μουσική του Χιώτη, σε ρυθμό χασαποσέρβικο, χάθηκε, καθώς δεν ηχογραφήθηκε ποτέ. Το τραγούδι μελοποιήθηκε στη συνέχεια, κι έφτασε ώς τις μέρες μας, από τον Μιχάλη Γενίτσαρη.)
Αντιλαλούνε τα βουνά κλαίνε τα κλαψοπούλια
ο Βελουχιώτης χάθηκε ψηλά σε μια ραχούλα.
Τι έχεις κλαψοπούλι μου κι όλο πικρά φωνάζεις;
Γιά πες μου ποιος σε πλήγωσε και βαριαναστενάζεις;
Μαράθηκαν τα λούλουδα έσβησε το φεγγάρι
ένας λεβέντης χάθηκε που τόνε λέγαν Αρη.
Κείνος δε θέλει κλάματα δε θέλει μοιρολόγια
θέλει αγώνες και χαρές αρματωσιές και βόλια.
Λαϊκή κυριαρχία (Της περιοχής της Ρούμελης)
Βγήκαν αντάρτες στα βουνά τα ρουμελιώτικα παιδιά
και το πρώτο παλληκάρι όλοι το φωνάζουν Αρη.
Εχουν ψυχή, έχουν καρδιά πεθαίνουν για τη λευτεριά,
έχουν λεβεντιά και χάρη και πεθαίνουν με καμάρι.
Γυρίζουν τα κατσάβραχα τον Παρνασσό και τ’ Αγραφα
Δομοκό κι Ευρυτανία και χτυπούν την τυραννία.
Κυριαρχία λαϊκή κι ο νόμος να μην αδικεί
θέλουμε να βάλουμ’ τάξη η κλεψιά, η ψευτιά να πάψει.
Του Αρη (σε ρυθμό παλιού δημοτικού τραγουδιού)
– Αρη, σε ποια κορφή πατάς, σε ποιο λαγκάδι τρέχεις,
σε ποιο διαβολοδιάσελο παίρνεις το φύσημά σου;
Ο ίσκιος σου είναι φλάμπουρο και τ’ όνομά σου ελπίδα,
οι τύραννοι σε τρέμουνε, σε χαίρεται η πατρίδα.
– Σ’ Ελλάδα λεύτερη πατώ μέσ’ στο λαό γυρίζω
και τους φασίστες πολεμώ και λευτεριά χαρίζω.
