Πρωτόγνωρο, μα όχι πρωτοφανές. Τα ζήσαμε και πριν μια ντουζίνα χρόνια.
Με τη μόνη διαφορά εν συγκρίσει με το 2010 ότι τότε, μπορούσαμε να φάμε ένα, δύο πιτόγυρα, να πιούμε έναν καφέ, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ζούμε, όχι απλά επιβιώνουμε. Σήμερα, ούτε αυτό.
Το πιο τραγικό όμως είναι ότι ακόμη και τα αιτήματά μας φανερώνουν την κατίσχυση της βαρβαρότητας, έναντι της δικαιοσύνης.
Γιατί, στην κρίσιμη φάση που βρισκόμαστε, το διακύβευμα δεν είναι να καλυτερέψουμε τη θέση μας, αλλά με μια αύξηση μισθών έστω κατά 10%, να σταματήσει η καταβαράθρωσή μας.
Αυτό δεν ξέρω πόσο μας απομακρύνει από τον βρασμό, όπως στην περίπτωση του βατράχου, αλλά είναι η μόνη ρεαλιστική λύση, πριν τον οικονομικό αφανισμό μας.
Σ.Σ.
