Ερωτευτείτε…έτσι αρχίζει η επανάσταση!!!!

Ερωτευτείτε την διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει,
που δεν βγαίνει σε εκπομπές της ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει τη μετριοπάθεια
με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο.
Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται,
που καίγεται από αγάπη κι αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη.
Την διανόηση που φτύνει στον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο,
που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο.
Ας πιούμε στην υγειά τους.
Αυτούς που τραγούδησαν το ”τίποτα δεν πάει χαμένο”,
φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.
Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και χωρίς λόγο.
Ερωτευτείτε τα Διάφανα Κρίνα όταν τραγουδάνε το ”κάτι σαράβαλες καρδιές”

Ερωτευτείτε τα παλιά καφενεία και τα μπαρ του καλοκαιριού,
τα τραπεζάκια έξω, το τάβλι των δύο γέρων έξω απ’τα άδεια μαγαζιά τους,
τα σουβλάκια στα παγκάκια, τις μπύρες στα δύο
και το κορίτσι που περνάει ρίχνοντας λοξές ματιές.
Τα ξυπόλυτα κορίτσια.
Τα κορίτσια που δεν ποζάρουν, τα κορίτσια του Ιουλίου, των αόρατων νησιών,
τα κορίτσια με τ’αλατισμένα μαλλιά και την κόκκινη μύτη.
Αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος, η αλήθεια, το τέλος και η άκρη του νοήματος.

Ερωτευτείτε τους αδύναμους.
Δείτε.
Η κούτα του άστεγου, το στοίβαγμα του μετανάστη,
η αναζήτηση φαγητού στα σκουπίδια, ο απλήρωτος λογαριασμός.
Γι’αυτό το λόγο υπάρχουμε εδώ,
για να ερωτευτούμε και να αναποδογυρίσουμε αυτό το ασυνάρτητο σύμπαν!

Ερωτευτείτε τους αυτόχειρες των χρόνων που ζούμε.
Τρέξτε κοντά τους, απλώστε το χέρι, σταθείτε προσοχή.
Αν δεν καταφέρεται να συγκρατήσετε το κορμί τους,
πριν αυτό αιωρηθεί οριστικά και αμετάκλητα,
μην δακρύσεις γιατί αυτό είναι έρωτας.
Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε το ”οι μπάτσοι είναι παντού αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους”
Και αυτόν που το φωτογράφισε και αυτόν που γέλασε βλέποντας το.

Ερωτευτείτε την πληγή του κυνηγημένου ξένου.
Τον φόβο του ανθρώπου χωρίς χαρτιά.
Τη μοναξιά του ανθρώπου που πέρασε μέσα από τις νάρκες και τα κύματα,
για να πέσει από το λυσσασμένο μαχαίρι του φασίστα.
Τους διαδηλωτές που ανεβοκατεβαίνουν τους δρόμους
φωνάζοντας ”αλληλεγγύη”, φωνάζοντας ”ελευθερία”.
Τις ομάδες σε γειτονιές και συνοικίες που μαζεύουν ρούχα,
που μαζεύουν φαγητά, ταινίες, υλικά και ανταλλάσσουν τα πάντα εκτός από χρήμα.

Ερωτευτείτε αυτούς που βαριούνται να μιλήσουν για τη δουλειά και τα λεφτά.
Αυτούς που σου λένε το αγαπημένο τους χρώμα, το τραγούδι της εφηβείας τους,
που θυμούνται το πρώτο κορίτσι που φίλησαν με τρυφερότητα
και αυτούς που όταν λένε ”καριέρα” εννοούν ότι προσέχουν και προπονούν τα παιδιά
που παίζουν σ’ένα τεράστιο γήπεδο κλοτσώντας μπάλες πάνω κάτω
και τραγουδάνε στίχους δίχως λόγια μόνο λα λα λα.
Τον Ηλία Λάγιο και τον κλόουν του Μπελ.
Τον Νίκο Καρούζο που πλήρωνε τα ποτά του με αυτοσχέδια ποιήματα σε χαρτοπετσέτες.

Ερωτευτείτε αυτούς που δεν κωλώνουν μπροστά στο ανέφικτο.
Αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα που δεν έχουν εξήγηση,
αλλά ούτε θρησκευτική προέλευση,
αυτούς που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο κι όχι το ανάποδο
και αυτούς που δεν πίστεψαν σε οτιδήποτε ειπώθηκε οποτεδήποτε σε δελτίο ειδήσεων.
Αυτούς που κολύμπησαν νύχτα μεθυσμένοι
και αυτούς που πνίγηκαν επειδή δεν άντεξαν τη σκληρότητα του κόσμου.

Ερωτευτείτε τη φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή,
και το παιδί που σφίγγει μια πέτρα στο χέρι,
χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει δίκιο.
Στα κρυφά, στη σιωπή, είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δεν έχει άδικο.
Τον ”Αύγουστο” του Παπάζογλου, γιατί το τραγούδι δεν είναι ερωτικό,
το τραγούδι είναι ερωτευμένο!
Μη δίνετε σημασία σε οτιδήποτε είναι ερωτικό,
αλλά μόνο σε ότι είναι ερωτευμένο.

Την Άννα Καρίνα, τη Μόνικα Βίτι, τη σερβιτόρα της διπλανής καφετέριας,
τη Ροζάριο Ντόνσον και όλες τις γυναίκες έχουν μπερδεμένο αίμα,
αίμα που έρχεται από δύο τρεις ηπείρους.
Ερωτευτείτε τον πατέρα κάποιου γαμπρού που με το τσιγάρο στο στόμα, μεθυσμένος,
χορεύει το ”Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”.
Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε ” μην αγαπάς τον πλησίον, αλλά πλησίασε τον αγαπώντας τον”.
Την πιο μικρή ελιά στην κοιλιά της.
Τον απογευματινό ύπνο κάτω από το αρμυρίκι,
την πιο λεπτή ειρωνεία,
την παρέα που κλαίει από τα γέλια και την βουβαμάρα στο κατάστρωμα της επιστροφής.
Το καλοκαιράκι έφυγε, αλλά θα έρθει πάλι σύντομα…Ερωτευτείτε το!

Ερωτευτείτε τα κορίτσια που πέρασαν από τη ζωή μου.
Εκείνα τα κορίτσια που κάθε πρωί καθόντουσαν νυσταγμένα στην άκρη του κρεβατιού
με γερμένους τους ώμους και τα χέρια τους να κρέμονται σαν ένα τεράστιο εκκρεμές.
Αυτή η εικόνα είναι η ασπίδα μου, η μολότοφ και το φωτόσπαθο που κρατάω
και με κάνει ιπτάμενο κι ανήλικο…

Ερωτευτείτε το κορίτσι που περνάει δίπλα σας εδώ και τώρα!

Μάνος Σαββιδάκης