Toυ Δημήτρη Πετσέτα
“Μας φταίει το γομάρι και βαράμε το σαμάρι” λένε στο χωριό μου..
Αυτό σκέφτηκα αμέσως μόλις διάβασα τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, ο οποίος – αφού καυχήθηκε δημοσίως ότι κατάφερε (προφανώς θεωρεί ότι είναι κατόρθωμα πλέον να κάνουμε ακόμα και τα αυτονόητα) να εκδώσει τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων – ανακάλυψε ότι το σύστημα εισαγωγής δεν είναι σωστό και πρέπει να καταργηθεί, συμπληρώνοντας ότι οι υποψήφιοι πρέπει να εισάγονται στις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τους βαθμούς των απολυτηρίων τους.
Είναι λεπτή η θέση μου και γι’ αυτό αποφεύγω τις “κατά μέτωπον” πολιτικές επιθέσεις, αλλά κάποια πράγματα με βγάζουν απ’ τα ρούχα μου. Έδειξα ανοχή στην παρούσα κυβέρνηση μέχρι τη μέρα που ο υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς διατύπωσε την άποψη ότι “η αριστεία είναι ρετσινιά” και ο αχαρακτήριστος υπουργός των Οικονομικών κ. Βαρουφάκης οδήγησε σε αδιέξοδο τις συνομιλίες για τα οικονομικά θέματα, που συνοδεύτηκαν από το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα και αυτά που ακολούθησαν.
Όμως, όσο καλόπιστος και αν είναι κάποιος, δεν μπορεί να ανέχεται επ’ αόριστον τα ιστορικά λάθη, που οδηγούν τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή. Η σιωπή είναι συνενοχή και είναι συνένοχοι όσοι εξακολουθούν να σιωπούν, ενώ κατέχουν δημόσια αξιώματα και έχουν ορκιστεί να υπηρετούν τον ελληνικό λαό και την πατρίδα μας.
Είναι αυτοί που κρύβονται συστηματικά και σιωπούν, στηρίζοντας το κυβερνητικό συνονθύλευμα με τις κοινοβουλευτικές ψήφους τους και αδιαφορώντας για το μέλλον, είτε από επιλογή, είτε από φόβο μήπως χαρακτηριστούν αποστάτες.
Αυτοί που σέβονται τον εαυτό τους και τον όρκο που έδωσαν, αυτοί που λειτουργούν με βάση τη συνείδησή τους και υπηρετούν το πατριωτικό τους καθήκον, δεν είναι αποστάτες…
Είναι έντιμοι και ελεύθεροι άνθρωποι, που διαθέτουν το προσωπικό θάρρος και το πολιτικό ανάστημα για να αποδείξουν ότι σέβονται τη λαϊκή εντολή και δεν είναι μαριονέτες κανενός.
Θα καταργήσει τις πανελλαδικές εξετάσεις, είπε ο κ. Φίλης, και οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι εναντιώνομαι επειδή κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου.
Όχι, κύριοι… Ξέρουν όλοι, ξέρω κι εγώ ότι οποιοσδήποτε προσφέρει θετικό έργο δεν μπορεί να χάσει περισσότερα απ’ αυτά που πρόκειται να χάσουν αυτοί οι οποίοι θα στερηθούν τις υπηρεσίες του. Θα χάσει αυτή η έρμη κοινωνία, που βλέπει να εισάγονται στα παιδαγωγικά τμήματα υποψήφιοι με βαθμούς κάτω από τη βαθμολογική βάση και αύριο θα κληθούν αυτοί να μορφώσουν και να εκπαιδεύσουν τις επόμενες γενιές.
Μίλησα για την κοινωνία, αλλά για ποια κοινωνία μιλάμε ; Για την κοινωνία που ενδιαφέρεται μόνον για τους αριθμούς και όχι για την ουσία ;
Για την κοινωνία που έχει μάθει να κοκορεύεται για τα έξυπνα και ικανά παιδιά της, αλλά – με τις πολιτικές της επιλογές και με την αρρωστημένη νοοτροπία της – κατάφερε να τους στερήσει και την παραμικρή ελπίδα, προκειμένου να ζήσουν αξιοπρεπώς στον τόπο τους ;
Για την κοινωνία που “παρκάρει” τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς, που τα αφήνει να μεγαλώνουν μπροστά σε έναν υπολογιστή, που δέχεται ως απολύτως φυσιολογικό να ξημεροβραδιάζονται στις καφετέριες και στα μπαράκια ;
Ξέρω ότι θα αποκτήσω και άλλες αντιπάθειες με αυτό το κείμενο. όχι μόνον για πολιτικούς λόγους. Όμως, έχω μάθει από μικρός να ρισκάρω, λέγοντας και γράφοντας τη γνώμη μου, χωρίς να χαϊδεύω αυτιά και χωρίς να φοβάμαι ότι θα μου χαλάσουν τη διαγωγή αυτοί που βολεύονται με τη θλιβερή πραγματικότητα που ζούμε.
Η αγωνία μου είναι μεγάλη, όσοι μπορούμε να μπούμε μπροστά και να σταματήσουμε αυτή την κατρακύλα, πρέπει να το κάνουμε σήμερα.
