Το πολιτικοκοινωνικό γεγονός της χρονιάς αποτελεί από το 1926 και εντεύθεν η Διεθνής Έκθεση της συμπρωτεύουσας.
Βέβαια η σημερινή της αίγλη δεν έχει καμία σχέση με αυτή του παρελθόντος η άλλων εμπορικών εκθέσεων ακόμη και γειτονικών χωρών.
Η αποβιομηχάνιση και ο αφανισμός του παραγωγικού ιστού της χώρας, διαπιστώνεται με μια απλή επίσκεψη στα περίπτερα των εκθετών που στη πλειοψηφία τους είναι υπουργεία, περιφέρειες, κρατικοί οργανισμοί και δημόσιες επιχειρήσεις.
Μέχρι οι ένοπλες δυνάμεις, η αστυνομία, η πυροσβεστική και το ΕΚΑΒ μετέχουν στη ΔΕΘ, εκεί που κάποτε διέθεταν περίπτερα οι ακμάζουσες κλωστουφαντουργίες, οι βαριές βιομηχανίες κι ο κλάδος της μεταποίησης της χώρας.
Τη θέση των εμπορικών αντιπροσώπων και των ιδιωτών εκθετών στα ξενοδοχεία της πόλης, έχουν πάρει πια χιλιάδες κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αυτοδιοικητικοί και κομματικά στελέχη που βρίσκουν τούτες τις ημέρες μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τουρισμό και δημόσιες σχέσεις με τα χρήματα του ελληνικού λαού.
Εν κατακλείδι, τις τελευταίες δεκαετίες η παρηκμασμένη ΔΕΘ εκτός από μια γενναία ένεση ρευστότητας κρατικού χρήματος στην αγορά της Θεσσαλονίκης δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην ανάπτυξη της χώρας.
Το δράμα των κοινωνιών(διότι συμβαίνει παντού) είναι η καταπληκτική αδράνεια μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Όλοι το βλέπουν το στραβό, όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να αλλάξει και δεν γίνεται τίποτα.Και μάλιστα εάν τολμήσει κάποιος να ενεργήσει, προσκρούει σε βράχο.(αυτόν που ορίζει την αδράνεια).
Αλλά γιατί ”τρέχουμε” 230 χιλ. μακριά; Ας δούμε εδώ στον τόπο μας τον …έξυπνο, το …τεταρτοκοσμικό πανηγύρι μας. Όλοι οι …γκουρμέ σπεύδουν να φάνε …λουκάνικο.
Οι κλαδικές εκθέσεις είναι το μέλλον πλέον, όχι οι γενικές εκθέσεις.