Οι εκπαιδευτικοί και ολόκληρη η κοινωνία στενάζει από τις συνέπειες των καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών. Η κυβέρνηση των μνημονίων και της υποδούλωσης της χώρας μας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, όσο παραμένει στην εξουσία γίνεται πιο επικίνδυνη: ξεπουλά πλέον το δημόσιο πλούτο της χώρας!
Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των συνταξιούχων έπεσε βίαια στα επίπεδα της δεκαετίας του ’70 και του ’80, οι άνεργοι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τις βασικές τους ανάγκες, οι νέοι μεταναστεύουν στο εξωτερικό και με τα μέτρα φορολόγησης των ακινήτων κινδυνεύει με δήμευση η μικρή και μεσαία ιδιοκτησία. Οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων υπηρεσιών, η εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών και η μη ανταποδοτικότητα στις όποιες κοινωνικές παροχές και στις παροχές υγείας, καθώς και η περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων έχει φέρει τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους σε απόγνωση και την κοινωνία σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης.
Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων συνεχίζονται, ήδη σχεδιάζονται 6.500 νέες μέχρι τέλος του 2014, ενώ με το νέο σύστημα της «αξιολόγησης» επιχειρείται η δημιουργία μόνιμου μηχανισμού διαθεσιμοτήτων/απολύσεων. Παρά τα αδιέξοδα που έχουν εμφανιστεί από την εφαρμογή του νέου Πειθαρχικού Δίκαιου και τη βιομηχανία πειθαρχικών διώξεων που έχει αναπτυχθεί, η Κυβέρνηση αρνείται κάθε αλλαγή, ποινικοποιώντας ουσιαστικά κάθε κοινωνική, πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Ο νέος συνδικαλιστικός νόμος που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει στη βουλή, έχει ένα ξεκάθαρο στόχο: να περιοριστούν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και οι δυνατότητες αντίδρασης των εργαζομένων.
Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
Με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, στη δημόσια Εκπαίδευση βρίσκεται σε εξέλιξη μια πρωτοφανής επιχείρηση αποδόμησης και υπονόμευσης του Δημόσιου Σχολείου, του επιπέδου ζωής, των βασικών δικαιωμάτων και των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Αποτέλεσμα των ακολουθούμενων εκπαιδευτικών πολιτικών είναι να καταπατάται βάναυσα το δικαίωμα στη μόρφωση, στην εργασία και τελικά στη ζωή και το μέλλον της νεολαίας.
Οι πιο πρόσφατες συνέπειες αυτής της βάναυσης επίθεσης, μετά τη δραματική μείωση μισθών και συντάξεων και την τραγική υποβάθμιση της ασφάλισης και περίθαλψης, είναι εξίσου καταστροφικές: Βίαιη κατάργηση τομέων και ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, κατάργηση των ΕΠΑΣ, διαθεσιμότητες/απολύσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών, νέος νόμος για το Λύκειο που ωθεί χιλιάδες μαθητές στη μαθητεία και την κατάρτιση. Ταυτόχρονα, επιχειρείται μέσω της «αξιολόγησης/χειραγώγησης» να κατηγοριοποιηθούν τα σχολεία με στόχο πολλά από αυτά να καταργηθούν και οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε αυτά να οδηγηθούν στη διαθεσιμότητα/απόλυση, και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα ανταγωνισμού, αντιπαραθέσεων, τρομοκρατίας, υποταγής και φόβου.
Οι πρακτικές αυτές συνδυάζονται με την υποβάθμιση και διάλυση βασικών υποστηρικτών δομών της εκπαίδευσης (ενισχυτική διδασκαλία, γραμματειακή υποστήριξη, βιβλιοθήκες, φύλαξη σχολείων κ.ά.), καθώς και με συγχωνεύσεις σχολείων και συμπτύξεις τμημάτων (ακόμα και κατευθύνσεων της Γ Λυκ), με αποτέλεσμα να προκύπτουν πληθωρικά τμήματα και σχολεία, πράγμα που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο το έργο του σχολείου και των εκπαιδευτικών.
Με τις διαθεσιμότητες/απολύσεις, το μηδενισμό των νέων προσλήψεων μονίμων, τη μη αναγνώριση της προϋπηρεσίας των αναπληρωτών, την αύξηση του διδακτικού ωραρίου, τη δραματική μείωση των μεταθέσεων και αποσπάσεων, τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, την ανάθεση διδακτικού έργου μέχρι και σε πέντε σχολικές μονάδες, τη βίαιη εξώθηση στη συνταξιοδότηση, με επιστέγασμα τις νέες αναθέσεις μαθημάτων και με φόβητρο το νέο πειθαρχικό δίκαιο, κατάφεραν να συρρικνώσουν τον κλάδο μας κατά 30.000 μέσα σε μια πενταετία. Καλλιέργησαν ένα κλίμα εμφύλιου πολέμου, ατομισμού και ανταγωνισμού ανάμεσα σε συναδέλφους διαφορετικών ειδικοτήτων, με αρνητικές συνέπειες στο ίδιο το έργο του σχολείου, μια και είναι προφανές ότι οι εργασιακές σχέσεις των καθηγητών επηρεάζουν άμεσα τις συνθήκες μόρφωσης των παιδιών.
