Η ψύχωση της επανεκλογής
Η ενασχόληση με την πολιτική ,η εκλογή σε ένα αντιπροσωπευτικό αξίωμα (βουλευτής, δήμαρχος ,σύμβουλοι κ.λ.π.), ταυτίζεται αυτονόητα με την ευθύνη και το προνόμιο διαμόρφωσης της Ιστορίας ενός τόπου ,ενός έθνους κ.λ.π.
«Κάνω πολιτική» σημαίνει, περισσότερο ή λιγότερο : διαμορφώνω όρους – προϋποθέσεις ικανοποίησης των κοινών αναγκών, κοινών στοχεύσεων, ποθούμενης ποιότητας του συλλογικού βίου.
Σήμερα, στην Ελλάδα αυτή η σύνδεση της πολιτικής και των εκπροσώπων με την ευθύνη για την ποιότητα της ζωής στα πλαίσια κοινού βίου, δεν θεωρείται καθόλου αυτονόητη – οι προτεραιότητες
είναι άλλες.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η πολιτική ασκείται αυτονομημένη από την κοινωνία, επείγουσα
προτεραιότητα είναι να κερδηθούν οι εντυπώσεις στο παιχνίδι διεκδίκησης της εξουσίας, της εκλογής – τίποτε άλλο.
Οι πολίτες – ψηφοφόροι είμαστε ουσιαστικά αμέτοχοι στο παιχνίδι εξουσίας .
Ο ρόλος μας και οι δυνατότητές μας να επηρεάσουμε το παιχνίδι ,μοιάζει αυτή των θεατών ,των χειροκροτητών .
Οι «εκπρόσωποι» λαμβάνουν κερδοφορία ,αξιώματα και τα συνακόλουθα προνόμια δημοσιότητας, ενώ οι θεατές – χειροκροτητές ηδονίζονται με τις ψευδαισθήσεις «φαντασιακής ταύτισης» με αυτούς .
Η απόσπαση της πολιτικής από την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών και στοχεύσεων είναι ορατό και το διαζύγιο πολιτικής και κοινωνίας δεν ενοχλεί .
Η επανεκλογή των πολιτικών ,τους γίνεται έμμονη ιδέα, ψυχολογική απαίτηση πιεστική, χρησιμοποιούν την διαφημιστική ,εμπορική επιστήμη κατά κόρο .
Δεν τους ενδιαφέρει να αξιοποιήσουν την εκλογή τους προς όφελος του κοινού σκοπού ,
θέλουν τη σιγουριά ότι θα ξανακερδίσουν στις επόμενες εκλογές και, ανομολόγητα, στο διηνεκές.
Είναι αυτό ένα σύνδρομο κάτι ανάλογο με τη βασανιστική μέθη του χαρτοπαίκτη, του αλκοολικού,
του ποδοσφαιρομανούς και κάθε τζογαδόρου.
Είναι ένα παιχνίδι «επανεκλογής»: της αρρωστημένης εξουσιολαγνείας μετριοτήτων.
Οι εκλογικές προτιμήσεις δεν εκφράζουν τη συνισταμένη της καλλιέργειας στην ελληνική κοινωνία, αλλά μόνο την επιδεξιότητα μαστόρων του παιχνιδιού των εντυπώσεων.
Οι αξιολογήσεις ηγετικών προσόντων υπακούνε στη λογική των καταναλωτικών προτύπων και αυτές στον εντυπωσιασμό που θα κατορθώσει η διαφήμιση τους .
Τα ΜΜΕ καθρεφτίζουν και διαμορφώνουν αυτή τη νοοτροπία της κοινωνίας.
Δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ευθύνη πληροφόρησης, αισθητικών απαιτήσεων, συλλογικών στοχεύσεων, κριτικής ανάλυσης, εγκυρότητας.
Θέλουν μόνο να πουλήσουν ψευδαισθήσεις ,με το αζημίωτο από τους πολιτικούς ,που επιθυμούν την
εκλογή τους .
Ένα «λογικό» ερώτημα είναι:
Γιατί αυτή την πολιτική παρακμή αρνούμαστε, να την παραδεχτούμε και την ανεχόμαστε ;
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου και το τραγούδι: Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο ….
Αγαπητέ κε Κωστούλα με το άρθρο σου θίγεις με πολύ εύστοχο τρόπο το μείζον ζήτημα της Ελληνικής κοινωνίας, που είναι η καθ’ όλα ιδιοτελής πρακτική των ενασχολούμενων με την πολιτική.
Ο Λαός στην ουσία είναι ελεύθερος μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια να εκλέξει πολιτικούς που του παρέχουν μια απροσδιόριστη και αβέβαιη προοπτική.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή ως σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να αλλάξει, αλλιώς ως κοινωνία θα οδηγούμαστε συνεχώς και ολοταχώς σε μια πορεία γενικότερης παρακμής.
Παν. Βλάχος