"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

23.3 C
Trikala

Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο …

lafarm

Σχετικά άρθρα

Petsetas d
Την άνοιξη του 1998 είχε δημοσιευτεί στον τοπικό τύπο ένα κείμενο που είχα γράψει, με αφορμή τις καταλήψεις των σχολείων ως αντίδραση για τις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε το Υπουργείο Παιδείας, με υπουργό τον Γεράσιμο Αρσένη. Στο κείμενο αυτό, που είχε τίτλο “Κάποιες σκέψεις και ένα ανέκδοτο”, είχα εκφράσει τις ανησυχίες μου για την πορεία της Εκπαίδευσης και για την αρρωστημένη νοοτροπία που έχει αποκτήσει η κοινωνία μας. Αυτές τις μέρες θυμήθηκα ξανά εκείνο το ανέκδοτο και αντιγράφω το σχετικό κομμάτι του δημοσιεύματος.

Πέθανε κάποιος, λέει το ανέκδοτο, και πήγε στην κόλαση. Τον έβαλαν να διαλέξει τη γερμανική, την αγγλική ή την ελληνική κόλαση. Πήγε στη γερμανική κόλαση, είδε άψογα κτίρια με ηλεκτρονικά συστήματα, απόλυτη καθαριότητα και… σύγχρονη οργάνωση: έδερναν τους κολασμένους με τη μηχανή. Δεν του άρεσε και πήγε στην αγγλική κόλαση όπου είδε παραδοσιακά κτίρια, ιππότες και ευγενείς, αλλά κάποιος που φορούσε μία λουσάτη στολή…έδερνε κανονικά !

Λίγο παραπέρα ήταν μια παράγκα, με μια κουρελού αντί για πόρτα. Απ” την ταμπέλα έλειπε το “Κ” και το “Λ”, αντί για “ΚΟΛΑΣΗ” έγραφε “_Ο_ΑΣΗ”. Μπήκε να δει τι γίνεται μέσα… Είδε κάποιον να έχει αράξει σε μια πολυθρόνα και να διαβάζει εφημερίδα, πίνοντας τον φραπέ του και καπνίζοντας το τσιγάρο του.Εκείνος, καθώς ήταν αφοσιωμένος στην εφημερίδα, δεν του έδωσε σημασία. Προχωρώντας πιο πέρα,είδε μια παρέα να πίνει καραφάκια και να τραγουδάει ανέμελα… ούτε αυτοί του έδωσαν σημασία. Πιο κάτω ήταν ένας τύπος, που κάθονταν μόνος του και στήριζε τον αγκώνα του σε ένα τραπέζι.

– Τι είναι εδώ, τον ρώτησε.

Ο άλλος ήταν τύφλα στο μεθύσι και του απάντησε τραυλίζοντας: “Κόλαση είναι… δεν βλέπεις;”

– Μα, έξω γράφει όαση, απόρησε ο επισκέπτης.

– Έλα, ρε φίλε… Ελληνική κόλαση είναι, λείπουν δυο γράμματα… εκεί έμεινε η δουλειά; Πώς κάνεις έτσι;

– Τι είδους κόλαση είναι αυτή; Εδώ περνάτε μια χαρά !

– Μη βλέπεις τώρα… Έρχεται ένας κερατάς που μας χτυπάει με ένα μαστίγιο και ένας άλλος με έναν κουβά που μας πασαλείβει με σκατά !

– Άμα είναι έτσι, να φύγω !

– Πού να πας, ρε μαλάκα… πού θα βρεις καλύτερα; Μία έχει απεργία ο ένας, μία κάνει τον άρρωστο ο άλλος, μία χαλάει το μαστίγιο, μία δεν έχουν σκατά… Μια χαρά περνάμε !

Το δικό μου ερώτημα είναι: ως πότε θα περνάμε καλά με το μυαλό που κουβαλάμε; Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε όλοι ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να αλλάξουν κάποια πράγματα; Μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να πάψουμε να τα φορτώνουμε όλα στους άλλους;

Υ/Γ. Εκείνη την εποχή, πολλοί από αυτούς που σήμερα φωνάζουν για την κατάντια μας, θεωρούσαν υπερβολικούς και κινδυνολόγους εμάς που βλέπαμε ότι τα… γκιούμια και τα καρδάρια είχαν τρύπες και χύνονταν το γάλα. Αντί να κοιτάξουν πώς θα βουλώσουμε τις τρύπες, έβαζαν τους τσοπάνηδες να αγοράζουν με δανεικά περισσότερα πρόβατα και γελάδια, έφεραν και αλλοδαπούς να τα βοσκάνε. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, βρήκαν ξανά την εύκολη λύση: άλλαξαν τσοπάνη και τον ακολουθούν πιστά, ελπίζοντας ότι αυτός θα βρει τον τρόπο να βγάλει γάλα αρμέγοντας τα σκυλιά, αφού πρόβατα και γελάδια δεν υπάρχουν πλέον… τα σφάξαμε και τα φάγαμε !
Δημήτρης Πετσέτας

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης