Δεν σας κρύβω ότι η ανάμειξη της Εκκλησίας στην πολιτική με έχει προβληματίσει…
Δεν είμαστε λένε οι ψηφοφόροι της “ΝΙΚΗΣ” ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί, ούτε κεντρώοι, αλλά Ρωμιοί ΧΟ (όπως δηλ. οι ορθόδοξοι χριστιανοί κατά την υστεροβυζαντινή περίοδο και την Τουρκοκρατία.
Πάντως η ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας είναι μια αδιάκοπη εναντιοτροπή.
Από τη μια ,η ακόρεστη βουλιμία για ΕΞΟΥΣΙΑ,ΠΛΟΥΤΗ και ΧΛΙΔΗ.
Και από την άλλη,οι σεμνές κατατρεγμένες εξαϋλωμένες αγιότητες ,σαν τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Έχει γράψει ο Γρηγόριος :
“Αν πρέπει να πω την αλήθεια,έμαθα ν’ αποφεύγω τις συντροφιές των επισκόπων,αφού καμιάς Συνόδου δεν βίωσα αγαθό τέλος,μήτε ορθή λύση προβλημάτων.Και τούτο,γιατί πάντα πρυτάνευαν οι ΕΡΙΔΕΣ και η ΦΙΛΑΡΧΙΑ.Γι αυτό κλείστηκα στον εαυτό μου και βρήκα στη μοναξιά την ασφάλεια της ψυχής μου και την ηρεμία μου”.
Κι αυτά εξακολουθούν ν’ ανακυκλώνονται επί αιώνες έκτοτε, παρά τη μαρτυρία του Χρυσοστόμου:
“Ματαιότης,
ματαιοτήτων, και πάντα ματαιότης.
Πού νυν η λαμπρά της υπατείας περιβολή ;
Πού δε αι φαιδραί λαμπάδες ,πού δε οι κρότοι;(…) και των θεατών αι κολακείαι;”
Έτσι είναι τα ανθρώπινα.
Ακόμη και στην Εκκλησία, της οποίας ούτε ΕΜΜΕΣΗ εμπλοκή στις κομματικές διαμάχες νοείται !
Προσωπικά την ανάγκη να εναντιωνόμαστε σε πρακτικές δίχως να κακολογούμε άλλους πρωτόμαθα,αν και καθυστερημένα ,από τους στίχους του Ευριπίδη :
όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν !…
Και δεν δειλιάζει να μετέχει στον δημόσιο διάλογο , καυτηριάζοντας τακτικές, δίχως να κακολογεί και να στραπατσάρει τους συμπολίτες του…
Όχι λοιπόν στην ακόρεστη δίψα για δόξα και εξουσιαστικές- κομματικές αντιδικίες.
Αυτά προσήκουν σε κοινούς ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ !
Ο αγώνας της Εκκλησίας δίνεται από άμβωνος !
Είναι αγώνας καθαρός με παρρησία.
Όχι στην αχλή των κομματικών αντιπαραθέσεων με ΕΜΜΕΣΗ ανάμειξη και της Εκκλησίας ή λειτουργών της και ενίοτε ΦΕΡΕΦΩΝΑ’ τους διάφορους επιτήδειους ή πλανεμένους φανατικούς !
Εξεπλάγη λοιπόν ο κ. Ζώης για την ανάμειξη της Εκκλησίας (μας) εις την πολιτική του τόπου (μας). Τον πληροφορώ, ότι και εγώ εξεπλάγην που εκπλήσσεται. Όλοι οι (ας πούμε) νοήμονες εξεπλάγημεν. ”Θα μου πείτε, τι πιο σύνηθες να συμβεί”.