«Καβαλικεύω γάιδαρο, ώσπου να βρω ένα άτι…»
Mοιράζουν τίτλους κυριότητας με 100 ευρώ το μήνα στους καταπατητές εκτάσεων του δημοσίου, διαβάζουμε.
Κλέψτε, καταπατήστε! Πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά σας θα ’ναι. Σε τριάντα χρόνια θα είναι δικά σας και θα έχετε κληροδοτήσει στους απογόνους σας τζάμπα μια αξιοσέβαστη περιουσία, αφού προηγουμένως θα την έχετε ξεζουμίσει δεόντως.
Τι άλλο να ’ναι η χλεύη προς τον νομοταγή πολίτη; Η χλεύη προς τον αδύναμο πολίτη, που με παρόμοια τεχνάσματα μεταξύ Δημοσίου και τραπεζών πετιέται έξω από το σπίτι του;
Η χλεύη στον υπεύθυνο επαγγελματία πολίτη, που αν φαίνεται χρεωμένος έστω και για 0,05 δεν του χορηγείται φορολογική ενημερότητα;
Τι άλλο να ’ναι η χλεύη σε κάθε πολίτη που εδώ και χρόνια χρυσοπληρώνει ξανά και ξανά την παράγκα του, τη δικιά του όποια παράγκα, χωρίς να τη χρωστάει σε κανέναν (ο γνωστός και μη εξαιρετέος ΕΝΦΙΑ, παλιότερα Χαράτσι και τώρα πια ένα ΝΟΙΚΙ, που μας κατσικώθηκε αδιαμαρτύρητα);
Γι’ αυτό υπόσχεται το προεκλογικό μπαλκόνι αύξηση των αμοιβών στον Δημόσιο τομέα; Για να ’χουν να τακτοποιούν την πολύχρονη, την άκαμπτη, την κατά τα άλλα καταδικαστέα διαφθορά;
Για την ΦΘΟΡΑ των Νοσοκομείων μίλησε κανείς;
Για τη ΦΘΟΡΑ των Νέων μας μέσα στον βάλτο της ανεργίας, θα μιλήσουν αυτοί που νομιμοποιούν τους καταπατητές – και τι να πουν άραγε;
«Πάρε τώρα που γυρίζει…» φωνάζουν στο τσίρκο για να προσελκύσουν πελατεία.
«Κοντακιανός λογαριασμός παντοτινή αγάπη…» πιστεύουν κι ελπίζουν οι επίδοξοι διαχρονικοί.
Και…
«καβαλικεύω γάιδαρο, ώσπου να βρω, ένα άτι…» διαλαλούν με σιγουριά πλέον, οι αετονύχηδες μιας απροκάλυπτης πια συντεχνίας καταφερτζήδων.
Κι ύστερα ο νομοταγής ψηφοφόρος θα φορέσει την τσάκιση, θα καλοχτενίσει τη χωρίστρα στο ένα πλάι, θα βγει απ’ την παράγκα του και θα πάρει τ’ ανηφόρι για την κάλπη. Εκεί όπου θα εκπληρώσει το ύψιστο «δημοκρατικό» του καθήκον…
Έτσι είναι κύριε συμπολίτη, δεν έχεις μόνο «δικαιώματα»… Σε μια δημοκρατία έχεις και… «καθήκοντα».
Χρύσα Μπαΐρα
