Στήριξη και ηλεκτρονικώς μπορεί να προσφέρει κάθε τρικαλινός και καθένας, ο οποίος επιδιώκει ανεξάρτητη μορφή τέχνης. Ο λόγος για την ιστοσελίδα στην οποία δίνονται προσφορές για την ταινία «Καλλιόπη», με κύριο τόπο γυρισμάτων τα Τρίκαλα και με τρικαλινούς συντελεστές. Οποιος ενδιαφέρεται να ενισχύσει μια ανεξάρτητη παραγωγή, χωρίς δεσμεύσεις, μπορεί να το κάνει, πατώντας στον σύνδεσμο και μετά να επιλέξει το κόκκινο κουτάκι με το χαρακτηριστικό όνομα “Contributenow”
Η Ταινία
Η ταινία “Καλλιόπη” είναι κινηματογραφική διασκευή από τον Άρη Ρέτσο του θεατρικού έργου του Δ. Κεχαίδη “Το Τάβλι”.
Μισογκρεμισμένο υπόστεγο … κάπου στην Αθήνα.
Άστεγοι …σκιές που σέρνονται ή σιωπούν, από κάτω, σαν φαντάσματα.
Ακινησία. Ζοφερό, αυγουστιάτικο απόγευμα, ζέστη, άπνοια, ιδρώτας, σειρήνες περιπολικών που “καθαρίζουν” την πόλη …ανελέητα τζιτζίκια. Ένα τάβλι ακούγεται σε μια γωνιά. Δύο άντρες στα όρια της φτώχειας, της ανέχειας και της εξαθλίωσης καθορίζουν την Μοίρα μιας γυναίκας και καθορίζονται. Καφές κρύος.
Γκρίζος ήδη, στο χρώμα του περιθωρίου, ο Φώντας, έχοντας μισοσαλέψει από την ανέχεια, ζητιάνος και έρμαιο, χωρίς υπόληψη στην πιάτσα, με ξαφνικές κρίσεις, ενοράσεις πλούσιας ζωής, έχει ασπαστεί πλέον το δόγμα ότι χωρίς λεφτά είσαι ένα τίποτα και έξω από αυτό δεν μπορεί να δει … τίποτα!
Οι ήρωες κάτω από το βάρος της εξοντωτικής ανέχειας, φτώχειας και δυστυχίας για σωτηρία σκαρφαλώνουν στα όρια του ανέφικτου, του φανταστικού, της ύβρης. Ξεπουλώντας την Καλλιόπη, παραληρούν, συγκρούονται, οραματίζονται, χωρίς να αντιληφθούν (παρά μόνο αργά) ότι χάνουν και ότι τους απέμεινε: την τιμή και την αξιοπρέπεια τους.
Εξωστρεφείς και γελοίοι, σαν κωμικοί, βαμμένοι με το άσπρο των ταινιών του βωβού κινηματογράφου από την μια. Εσωστρεφείς, σκοτεινοί και ακίνητοι, διαλυμένοι στο πουθενά, σαν ήρωες του Μπέκετ, σε υπαρξιακό παιχνίδι χαμένο από την αρχή. Παλεύουν λυσσαλέα να σταθούν.
Πάνω σ’ ένα τσαλακωμένο σχέδιο,
Πάνω σ’ ένα τσαλακωμένο σχέδιο, χέρια και ζωές, παίζουν και παίζονται. Ντόρτια ή εξάρες; Το λαχείο, το δαιμόνιο, ή το DNA της φυλής; Φώντας ή Κόλιας; Ή Καλλιόπη; Η Ελλάδα του χθες, του σήμερα ή του αύριο;
Όπως και να ‘χει, το “Greek Dream” φαίνεται ακόμα να χωράει σε ένα υπόγειο.
Και η τιμή του καφέ, ποια θα είναι; 3 ευρώ, 50 χιλιάρικα ή 3 …ζωές;
Μοιραίο παιχνίδι, τζόγος ή πλάκα;
Η οπτική της ταινίας οδηγείται σταθερά στον κόσμο των ξεχασμένων, εγκαταλειμμένων, φτωχών ίσως να είναι η λέξη, …ανθρώπων.
Στο όριο τους, και στην πάλη τους …για ένα αύριο!
Η απόλυτη φτώχεια, η ανέχεια και η δυστυχία, που τους έχει γίνει δεύτερη φύση, αποκλείει κάθε μελοδραματισμό, ρεαλισμούς, νατούρες κλπ.
α) Ο γνωστός μας πλέον ζοφερός περίγυρος των εκατοντάδων πια άστεγων, ζητιάνων κλπ. σαν η μόνη πραγματικότητα, που περιμένει πλέον τους ήρωες μας, παρελαύνει, μπαίνει, περνά στην ζωή τους, ανάμεσα από τα λόγια τους , σαν γλυπτά θλιβερά εικαστικά ενσταντανέ, ή σαν εφιαλτικός, Τραγικός Χορός Εξαθλιωμένων, σαν κακό όνειρο, …ωθώντας κυνηγώντας σχεδόν τους ήρωες μας …που προσπαθούν να γλιτώσουν …δήθεν παίζοντας ..”ξεπερασμένα” ..τάβλι, χωρίς να ξέρουν πως …εδώ αναλαμβάνει …ο Φώντας…
β) Η καταστολή του κράτους που θέλει να “καθαρίσει” την βιτρίνα της πόλης από όλο αυτόν τον “άχρηστο” κόσμο , κατά ομάδες, διμοιρίες, συμπλοκές, κυνήγια μεταναστών, ξυλοδαρμοί γερόντων, γυναικών κλπ., μηχανές, φώτα, ήχοι … ο περίγυρος, … το φόντο!
Αν στα ήδη γροτέσκο, υπέρβασης στοιχεία αυτά τέλος, προστεθούν τα “αρχαίου κόσμου” υπολείμματα πολιτισμού, ανθρωπιάς και χιούμορ, μέσα στην κατάντια και το χάος των ηρώων, με μικροκουβέντες η μικροκινήσεις τους εδώ κι εκεί, αθέλητα, και ασύνειδα σχεδόν, πέρα από την αξία του έργου, ακυρώνεται ο λαϊκισμός, η κοινοτοπία, το γραφικό …ενώ ολοκληρώνεται και οριοθετείται η οπτική της ταινίας.
Σχετικά με το τελευταίο , παραθέτουμε, λίγο πιο κάτω, την θεατρική κριτική του Γ. Ιωαννίδη και παρακαλούμε τους φίλους, προς αποφυγήν παρερμηνειών, αλλά και για πληρέστερη ενημέρωση, να τη διαβάσουν ολόκληρη . “Το Τάβλι” είχε ανέβει στο θέατρο προ τριετίας σε σκηνοθεσία Άρη Ρέτσου, και η κριτική του κυρίου Ιωαννίδη μας αιφνιδίασε τότε για την ευστοχία της , διότι εκφράζει απόλυτα σχεδόν τόσο την αισθητική όσο και εν γένει το πνεύμα και την οπτική του Α. Ρέτσου στο συγκεκριμένο έργο, που θα ακολουθήσει επακριβώς και η κινηματογραφική εκδοχή , στους κανόνες και τη γλώσσα του κινηματογράφου.
«Το τάβλι» Θέατρο Αργώ
του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ, Ελευθεροτυπία,
Ασφαλώς και δεν πήγα στο «Αργώ» ανυποψίαστος. Ούτε υπάρχει κανείς που περιμένει από τον Αρη Ρέτσο μια «κανονική» (ό,τι αυτό σημαίνει) ανάγνωση του διαχρονικού και θλιβερά επίκαιρου για τον νεοελληνικό βίο έργου του Δημήτρη Κεχαΐδη. Το βάθος της θητείας του σκηνοθέτη στον χώρο του αρχαίου και σύγχρονου ποιητικού λόγου προμηνύει μια ξεχωριστή οπτική, έναν δραστικό χρόνο θεάτρου.
Ανυποψίαστος δεν ήμουν, λοιπόν, έμεινα όμως άναυδος. Οχι μόνο γιατί ο Ρέτσος και οι ηθοποιοί του δίνουν μια εκπληκτική για τα κριτήριά μου εκτέλεση του κλασικού νεοελληνικού έργου. Αλλά γιατί απαντούν σε ένα από τα μεγαλύτερα ζητούμενα της σκηνής μας. Από τις προσπάθειες του Αβδελιώδη μέχρι την ομάδα «Ασκηση» οι σκηνοθέτες αναζητούν έναν νέο κώδικα μεταφοράς της αληθινής γλώσσας, του αληθινού ήθους, μακριά από ιδεολογήματα και, κυρίως, μακριά από ωραιοποιήσεις. Εναν κώδικα κοινό και ιδιώνυμο, συλλογικό και προσωπικό, που να λειτουργεί σαν πλατύ μέσο έκφρασης της ατομικής, καλλιτεχνικής και ποιητικής συνείδησης. Ο Ρέτσος έρχεται να τον προσφέρει στο πιάτο. Ορίστε πώς μπορούν να ενωθούν ο Καραγκιόζης με τον Αρτό, ο Κεχαΐδης με τον Ζαρί, ο Ρέτσος με τον Μέγιερχολντ. Σε μια αρραγή, σαφή οπτική με θεατρικότητα, ιδίωμα και κοινωνική κριτική. Έτσι απλά, ο Ρέτσος δείχνει ίσως τον πιο θεαματικά ανοικτό δρόμο για τον μελλοντικό κώδικα του ελληνικού θεάτρου.
Το επίτευγμα του Ρέτσου βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει πια τίποτα ψεύτικο, απουσιάζει η γωνιά της καπατσοσύνης ή της ντόπιας αλληλο-αναγνώρισης, όπου θα μπορούσαν να κρυφτούν ο Κόλιας και ο Φώντας. Δεν είναι μόνον η ανανέωση της παλιάς ταυτότητάς τους ή η απόπειρα ανάδειξης της διαχρονικής παρτίδας τους. Ο Ρέτσος εικονογραφεί τα πρόσωπα του Κεχαΐδη δισδιάστατα και τυπολογικά, μεταφέρει σε αυτά όλη την κωμωδιογραφική υποθήκη της γελοιότητας και το σπασμωδικό γέλιο των μοιραίων. Δεν κρύβεται και δεν υποκρίνεται πίσω από την προοπτική του χρόνου, πίσω από το «βάθος του ήρωα» ή τον όγκο του κοινωνικού ρεαλισμού. Η διδασκαλία του στο «Τάβλι» έχει πριν από όλα να επιδείξει μια άγρια υπερρεαλιστική αθωότητα. Μια αθωότητα χωρίς αναισθητικό.
Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε άλλη δημιουργικότερη, αποτελεσματικότερη επιβεβαίωση της άποψης ότι το έργο του Κεχαΐδη είναι, πράγματι, ένα από τα λαμπρότερα δημιουργήματα του ελληνικού λόγου.
Άλλο θαύμα της παράστασης είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δύο ηθοποιοί φτάνουν από τα χέρια του σκηνοθέτη στο επίτευγμα της υποκριτικής «μαριονέτας» ή, μάλλον, στο παράδοξό της. Διατηρούν και μεγεθύνουν την ιδιαιτερότητά τους, εντάσσοντας την τεχνική τους σε έναν ανώτερο στοχασμό και σε μια εντελή μηχανή θεάτρου. Με ένα ήθος διάφανο και διαπερατό μπορούν να μεταφέρουν τους τύπους τους αυτούσιους στο σήμερα, με όλο τον θόρυβο, τις εντάσεις και τα ψέματά τους.
Κινηματογραφική διασκευή: Άρης Ρέτσος
Σκηνοθεσία \ Μουσική \ Μοντάζ: Άρης Ρέτσος
Παραγωγή: Θεατρική Εταιρεία “Πολυώνυμο”
Ηθοποιοί:
Άρης Ρέτσος (ένας άστεγος, αστυνομικός της ομάδας “Δίας”, κούριερ και Κινέζος υπάλληλος πολυεθνικής)
Βασίλης Νανάκης (Κόλιας, ο σύζυγος της Καλλιόπης)
Ηλίας Κούτλας (Φώντας, ο αδερφός της Καλλιόπης)
Αντωνία Βασιλάκου (Καλλιόπη, η γυναίκα του Κόλια και αδελφή του Φώντα)
Χρήστος Βελέτζας (ένας Ξένος)
… και Χορός Εξαθλιωμένων Αστέγων
Camera: Απόστολος Πάσος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιάννης Ζαίμης
Σκηνικά – Κοστούμια – Διαμόρφωση χώρου: iNDie Γ@Τος (Γιάννης Αργυρόπουλος, Σωτηρης Αργυρόπουλος)
Φωτισμοί: Αχιλλέας Τσιαμάντας
Μακιγιάζ: Έλλη
Ηχοληψία: Στέφανος Πηγάνης
Οι συντελεστές
Άρης Ρέτσος
Kινηματογραφική διασκευή, σκηνοθεσία….και παίζει στην ταινία τους ρόλους: ένας άστεγος \ βλάχος μπάτσος της ομάδας ῾῾Δίας῾῾ \ … 5ος από αριστερά στο πάρτυ αστέγων\ κούριερ \ και Κινέζος υπάλληλος πολυεθνικής
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1957. Απόφοιτος της σχολής Βεάκη το 1981. Στο θέατρο συμμετείχε στο “Μακρύ Ταξίδι της Μέρας Μέσα στη Νύχτα του Ευγένιου Ο’Νηλ με τον θίασο της Έλσας Βεργή στο “Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού” με το θίασο της Έλλης Λαμπέτη, στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στο Κατσούρμπος κ.α. Από το 1981 έως το 1986 συμμετείχε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση στις ταινίες “Απέναντι” και “Μανία” του Γ.Πανουσόπουλου, στο “Μπορντέλο” του Ν.Κούνδουρου στη “Φωτογραφία” του Ν.Παπατάκη, μία ταινία που συγκαταλέγεται στις 10 καλύτερες του ελληνικού κινηματογράφου καθώς και στην τηλεταινία “Χώμα και Νερό” του Νίκου Κάσδαγλη σε σκηνοθεσία Φ.Βιανέλλη, όπως επίσης και στην τηλεοπτική σειρά του Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου, “Αστροφεγγιά”, όπου υποδυόμενος το ρόλο του φυματικού νέου Πασπάτη, έγινε γνωστός στο ευρύ τηλεοπτικό και θεατρικό κοινό της εποχής. Το 1986 ωστόσο ο πολλά υποσχόμενος νεαρός πρωταγωνιστής Άρης Ρέτσος με ασυνήθιστη το λιγότερο για τα δεδομένα της εποχής του επιλογή απομακρύνεται από το θεατρικό καθώς και από τον κινηματογραφικό χώρο, ενώ προσανατολίζεται αποφασιστικά στην εκπαίδευση και έρευνα των κανόνων της τέχνης του ηθοποιού, της υποκριτικής εν γένει και του Αρχαίου Δράματος ειδικότερα. Μάλιστα καθώς ακούγεται τότε είναι που άρχισε να εξασκείται συστηματικά στην ήπια βεβαίως, πλην όμως πολεμική τέχνη του τάι τσι. Το 1993 και μετά από επταετή απουσία από τα θεατρικά δρώμενα εμφανίζεται πάλι ο ίδιος με ένα έγχορδο όργανο επί σκηνής ερμηνεύοντας στο θέατρο “ΕΜΠΡΟΣ” και στην “Ανοιχτή Δοκιμή” αποσπάσματα από την τραγωδία του Σοφοκλή “Αίας” στο Αρχαίο Κείμενο. Σ’αυτήν την παράσταση γίνεται φανερό για πρώτη φορά,επίσης ότι η μουσική, το μέτρο, και ο ρυθμός, καθορίζουν απόλυτα την Ερμηνεία στο Αρχαίο Δράμα, τη σκηνοθεσία, την κινησιολογία κτλ. Η πρόταση αυτή έτυχε θερμής υποδοχής, αιφνιδιάζοντας το θεατρόφιλο κοινό, λέγεται δε μάλιστα ότι και ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις, σαν απλός
θεατής της εν λόγω παράστασης, πρότεινε αμέσως να συμπεριληφθεί ο “Αίας” του Α.Ρέτσου στη δισκογραφική παραγωγή του Σείριου.Το 1994 από το χώρο της σκηνοθεσίας αυτή τη φορά, εμφανίζεται πάλι, επιλέγοντας το Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο και σκηνοθετεί το νεοελληνικό έργο του Δ.Κεχαϊδη “ΤοΤάβλι”. Το 1999 παρουσιάζει την παράσταση “Στροφές Αντιστροφές” από έργα του Σοφοκλή, συνεργάζεται με το Μουσικό Σύνολο Σκαλκώτα υπό τη μουσική διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη σε έργα του Γ.Ξενάκη. Παράλληλα από το 1993 ως το 2001 συμμετέχει σε πολιτιστικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Πάτρα, Ιθάκη,Τρίπολη, Κρήτη κλπ. Το 2001 στο πλαίσιο του ΕλληνοΓερμανικού Φεστιβάλ Θεάτρου στην Κολονία της Γερμανίας, παρουσιάζει στο “Studio Buhne” την παράσταση “Στροφές Αντιστροφές”, από έργα του Σοφοκλή. Από το 2001 ο Α. Ρέτσος, συνεχίζοντας την έρευνα στο χώρο του Αρχαίου Δράματος, αλλάζει τώρα εντελώς κατεύθυνση. Επικεντρώνεται στη σύγχρονη πλέον ελληνική γλώσσα και αποκλειστικά στην όποια δυνατότητα οργανικής μεταφοράς σε αυτήν του μέτρου και του ρυθμού στην ερμηνεία της τραγωδίας και στην αναβάθμιση ενδεχομένως της υποκριτικής τέχνης στο Αρχαίο Δράμα. Το 2008 και με την ίδια οπτική, σκηνοθετεί και ερμηνεύει ο ίδιος σε μια σόλο performance το ποιητικό κείμενο του Arthur Rimbaud, “Αίμα Κακό”. Τον Ιούλιο του 2011 το “Πολυώνυμο” και ο Α. Ρέτσος σε συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού μια συρραφή σκηνών από το μύθο των Ατρειδών με τον τίτλο “Θρόνος Ατρειδών”. Σε αυτήν την παράσταση σε σκηνοθεσία, μουσική, κινησιολογία, διδασκαλία, σκηνογραφία κτλ. του Α.Ρέτσου, έγινε τουλάχιστον φανερό στο ευρύ κοινό, αλλά και σε ολόκληρο το θίασο, η δυνατότητα που έχει το μέτρο και ο ρυθμός στη σύγχρονη Τέχνη
Βασίλης Νανάκης (ηθοποιός )
πρωταγωνιστεί στην ταινία στο ρόλο του Κόλια, του λαχειοπώλη και συζύγου της Καλλιόπης
Γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1967 Τρίκαλα Θεσσαλίας. Από το 1986 έως το 1991 σπουδάζει θέατρο στην ECOLE FLORENT στο Παρίσι με δάσκαλο τον Maurice Αttias. Από το 1991 εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου συνεχίζει τα μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό Οργανισμό “Εστία” του Γιάννη Ρήγα και παίζει στις παραστάσεις: α) “Ο Σαίξπηρ όπως μας αρέσει” σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα, στο προαύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών στην Πειραιώς, β) “Η δεσποινίς Έλζε” του Άρθουρ Σνίτσλερ σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα στο θέατρο “Εμπρός”, γ) “Τσεχωφιάδα” σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα στο θέατρο της οδού Σαρρή. Το 1996 ιδρύει με την Άσπα Κυρίμη και τον Νίκο Σταματιάδη το Θεατρικό Οργανισμό “Μέτοικοι”. Γράφει για τους “Μέτοικους” το πρώτο θεατρικό του έργο, “Τρία Χρόνια Σαββατοκύριακο” που ανεβαίνει στο τότε STUDIO ILISIA σε σκηνοθεσία Άσπας Κυρίμη, όπου κρατά τον έναν από τους τέσσερις πρωταγωνιστικούς ρόλους. Από το 1998 έως το 2000 γράφει το δεύτερο θεατρικό του έργο “Εκλεκτός Ζητιάνος” . Το 2008 παίζει στην ταινία της Σοφίας Παπαχρήστου “Μπιλόμπα” στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Ψυχή Βαθιά”. Το 2010 παίζει τον Κόλια στο θεατρικό έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη “Το Τάβλι” σε σκηνοθεσία Άρη Ρέτσου. Το 2011 σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο “Το μόνον της ζωής του ταξείδιον” του Γεωργίου Βιζυηνού. Το 2012 σκηνοθετεί την Μήδεια του Ευριπίδη. Το 2013 σκηνοθετεί και παίζει τον ρόλο του Φράνκ στην “Μόλλυ Σουήνυ” του Μπράιαν Φρίελ. Το 2014 παίζει στον “dr.Φρώυνόντεν” των Γιάννη Σαπάκου και Ελένης Γκουζίνη.
Hλίας Κούτλας (ηθοποιός)
πρωταγωνιστεί στην ταινία στον ρόλο του Φώντα, πρώην φοιτητή, και άστεγου τώρα, ο αδελφός της Καλλιόπης.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Αποφοίτησε από την δραματική σχολή “Αρχή” το 2010 και από το ΕΜΠ το 2013. Στο θέατρο έχει συμμετάσχει στις παραστάσεις “Θρόνος Ατρειδών” (σκηνοθ. Α. Ρέτσος), “Οψόμεθα εις Φιλίππους” (σκηνοθ. Θ. Γκόνης) και “Βασιλιάς Ληρ” (σκηνοθ. Γ. Βούρος). Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στις μικρού μήκους ταινίες “Μέρες Ευημερίας” (σκηνοθ. Α. Κατερινοπούλου) και “Νταχάου” (σκηνοθ. Γ. Καφετζόπουλος).
Αντωνία Βασιλάκου(ηθοποιός)
πρωταγωνιστεί στην ταινία, στο ρόλο της Καλλιόπης, η σύζυγος του Κόλια και αδελφή του Φώντα, το θύμα ή και ο θύτης της ιστορίας μας.
Η Αντωνία Βασιλάκου αποφοίτησε από την Ecole Internationale de Mimodrame de Marcel Marceau στο Παρίσι (2005), όπου διδάχτηκε υποκριτική, τεχνική σύγχρονης μιμικής μεθόδου Decroux, τεχνική μιμικής μεθόδου Marceau, κλασικό χορό και σκηνοθεσία. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών (2002), κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου θεατρολογίας (DEA Théâtre et Arts du Spectacle) από το ΤμήμαLettres, Langues et Spectacles του Πανεπιστημίου Paris Χ – Nanterre (2005), με υποτροφία του Ιδρύματος Κριεζή και διδάκτωρ με θέμα «Ο τραγικός μίμος στα έργα του Jean-Louis Barrault (Ζαν-Λουί Μπαρώ)» στο Πανεπιστήμιο Paris X – Nanterre. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια και μαθήματα υποκριτικής, μιμικής και σωματικού θεάτρου με τους : Άρη Ρέτσο, Θεόδωρο Τερζόπουλο, Λυδία Κονιόρδου, Ariane Mnouchkine, Francesca Lattuada, Νικαίτη Κοντούρη, Luis Torreao, Jorge Gayon , Thomas Leabhart , Théâtre du Mouvement. Διδάσκει στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου από το 2008. Η ίδια έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις και performances ως ηθοποιός και χορογράφος από το 2003 έως τώρα, με ιδιαίτερη δράση σε φεστιβάλ στην Γαλλία και στην Ελλάδα.
Τί χρειαζόμαστε
Το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας, θα πραγματοποιηθεί στα Τρίκαλα, σε χώρους που μας παραχωρήθηκαν ευγενικά από το Δήμο Τρικκαίων. Ορισμένες από τις υλικοτεχνικές απαιτήσεις των γυρισμάτων, έχουν καλυφθεί έπειτα από πρωτοβουλίες φίλων και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Το μεγαλύτερο όμως μέρος ακόμα εκκρεμεί. Συγκεκριμένα, τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για:
- Ενοικίαση τεχνικού εξοπλισμού εικόνας και ήχου
- Αμοιβές συνεργείου
- Έξοδα σίτισης και μεταφοράς
- Μακιγιάζ
- Post Production (μοντάζ, εταλονάζ κλπ.)
- Studio ήχου
