Ακολουθεί προλογική εξομολόγηση:
Ανακάλυψα τα Διάφανα Κρίνα όταν ήμουν 17 χρονών, δηλαδή το 2009. Στο μεταίχμιο της κρίσιμης και μουσικά ιστορικής στιγμής τους, στο κομβικό σημείο όπου ο κοινός δρόμος διακλαδώθηκε σε μοναχικά μονοπάτια, στα όρια της μεγάλης αλλαγής. Τα χρόνια περνούσαν και όσο η αγάπη μου γι’ αυτά μεγάλωνε, εγώ βλαστημούσα την αργοπορία μου κι έθρεφα μέσα μου την ανικανοποίητη αίσθηση του “δεν πρόλαβα”. Τα παιχνίδια του χρόνου – ή ο ετεροχρονισμένος μου εαυτός- δεν επέτρεψαν να δω ποτέ τα “Διάφανα Κρίνα” ως σύνολο και να ζήσω λίγη απ’ τη μαγεία που μου περιέγραφαν στις ιστορίες τους όσοι τους έζησαν. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα ένιωσα στο πετσί μου κάθε λέξη από τους στίχους τους και κάθε μέταλλο από τις μελωδίες τους, βιώνοντας μυριάδες συναισθήματα και νιώθοντας πως με κάποιον τρόπο, ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν, ήμουν εκεί. Μπροστά. Ακούγοντας Κρίνα αισθάνομαι “εγώ”. Τα είχα βαθιά μέσα στην καρδιά μου και ενώ ακολουθούσα πιστά τα μετέπειτα βήματα του Θάνου αλλά και των άλλων μελών, ήλπιζα– όπως και όλοι άλλωστε- σε μια επανασύνδεση. Η μοίρα το έφερε να γίνει με αυτό τον τρόπο μα ήμασταν εκεί , πρωτίστως, για τον αγαπημένο Θάνο και , δευτερευόντως, για το μουσικό γεγονός της επανένωσης. Γιατί τα “Διάφανα Κρίνα” δεν είναι απλώς ένα συγκρότημα, είναι κομμάτι του εαυτού μας, είναι η ψυχή μας η ίδια. Και η αγάπη αυτή ξεπερνά κάθε “ετικέτα” αλλά και κάθε εμπόδιο.
Αυτό που ζήσαμε δεν ξέρω αν περιγράφεται ή αν μπορεί να χωρέσει σε καλογραμμένες προτάσεις και συντακτικούς όρους. Ό,τι αφουγκράστηκα δεν έχει ακόμα τακτοποιηθεί μέσα μου και ούτε ξέρω πόσο καιρό θα μου πάρει. Αν είσαι “κρινάκι” με καταλαβαίνεις, αν όχι μακάρι να το αισθανθείς.
Ήχησαν στον αέρα οι πρώτες νότες από το ορχηστρικό “Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο” κι αμέσως ένα τέτοιο παράξενο ρίγος μας κυρίευσε. Το παρελθόν, το παρόν, οι προσδοκίες, η νοσταλγία, ξύπνησαν μέσα μας και επίμονα ζητούσαν τη λύτρωση. Κάπου εκεί έγινε και η πρώτη ενθουσιώδης “έκρηξη”. Ανάμεσα στους “διάφανους” ήχους εμφανίστηκε ο Θάνος: γαλήνιος στην όψη, όμορφος και χαμογελαστός, αποτιναγμένος από τη χαρακτηριστική μαύρη ενδυμασία που έχουμε συνηθίσει ,μα με την ίδια αλήθεια στα μάτια του. Η τόσο οικεία κι αισθαντική φωνή του άρχισε να δίνει ερμηνευτική μορφή στο “Αν το βρεις” και εκεί… Εκεί, άνθισαν κήποι ολάκεροι με κρίνα, βούρκωσαν μάτια από συγκίνηση, αναστήθηκαν ψυχές. Η χροιά του δεν έχει χάσει τίποτα από το βάθος, την ευαισθησία και την ταξιδιάρικη δύναμή της. “Μη φοβάστε τους φόβους τους”, μας είπε, “ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια” κι αφεθήκαμε σε ένα σχεδόν εξωπραγματικό οδοιπορικό ανάμεσα σε μνήμες και νερά, σε σκιάχτρα και φωτιές, σε θαύματα που ανασαίνουν, σε απώλειες και συνήθειες. Το μόνο σίγουρο είναι πως η απουσία των Κρίνων δεν έγινε -και ούτε πρόκειται να γίνει -συνήθεια ποτέ.
Πριν αναδυθούν τα Κρίνα στη σκηνή, είχε προηγηθεί η εμφάνιση των Last Drive που με ηλεκτρισμό μας έβαλαν στο όλο κλίμα και του Γιάννη Αγγελάκα με την ανανεωμένη του μπάντα. ‘Ετσι στο σημείο αυτό ανέβηκε στη σκηνή , σεμνός και χαρούμενος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης συμπράττοντας με τον Θάνο στην εκτέλεση του κομματιού “Θέμεθλο” που είναι γραμμένο σε στίχους του αδελφού του, Λίνου Ιωαννίδη. Ευχαρίστησε με έναν ειλικρινή λόγο τα Διάφανα Κρίνα και στη συνέχεια μας χάρισαν μαζί μια από τις πιο δυνατές εκτελέσεις του “Βάλτε να πιούμε”…συμπληρώνοντας και εμείς και ο Θάνος: Βάλτε να πιούμε ζωή, ζωή, ΖΩΗ! “Μα τάχα εμείς παντοτινά τ’ άφταστα θα ζητούμε;” Ναι, θα απαντούσα εγώ και πάντοτε θα τα φτάνουμε. Θα βγάζουμε ασημένια φτερά, θα πετάμε πάνω απ’ τους πόνους, θα τραγουδάμε, θα αγαπάμε, θα παλεύουμε και θα οδηγούμαστε “σε μια γη που ανατέλλει”.
Τα “Διάφανα Κρίνα” αναζωογόνησαν την ύπαρξή μας, μας έκαναν να αισθανθούμε ξανά. Όχι μόνο χάρη στους ύμνους τους, αλλά και χάρη στην ενέργειά τους, στο ακατάσβεστο πάθος και την ευχαρίστηση που μπορούσαμε να διακρίνουμε στα μάτια του Θάνου, του Παντελή, του Νίκου, του Κυριάκου, του Τάσου και του Παναγιώτη. Τα χέρια όλων μας ήταν διαρκώς σηκωμένα στον αέρα δίνοντας ρυθμό, εκφράζοντας με συνεχείς και ανεξέλεγκτες κινήσεις ό,τι δεν μπορεί να λεχθεί. Γιατί αυτό συμβαίνει όταν κάτι υπερβαίνει το “είναι” σου.
Τα τραγούδια που μας στιγμάτισαν διαδέχονταν το ένα το άλλο: “Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου”, “Ζωή σαν τη δικιά μου”, “Κυριακή των Βαϊων”, “Με ρωτούν οι χειμώνες” και ανάμεσά τους η αγαπημένη “Μουχλαλούδα” (Η μπαλάντα της φωτιάς) αφιερωμένη στην ποιήτριά μας Κατερίνα Γώγου. Κλόουν που ποτέ δεν πέθαναν και σκύλοι απ’ την κόλαση, μέρες αργίας και απομεινάρια ευτυχίας , παρέλαυναν στη “γιορτή” μας και μπρος στην εικόνα τους οι καρδιές σκίρτησαν σαν άλλοτε.
“Κρινάκια” παλιά που παραληρούσαν καταϊδρωμένα στις συναυλίες τους και “κρινάκια” καινούρια που αναδόμησαν εκ των υστέρων τις εικόνες αυτές στο μυαλό τους μέσα από τα τραγούδια. Η συναυλία αυτή , μεταξύ των πολλών σημασιών και διαστάσεων που είχε, ήταν και μια γέφυρα μεταξύ ενός τότε και ενός τώρα. Ένα αγκάλιασμα παρελθόντος-παρόντος που φανέρωσε την αδιάλειπτη δυναμική των Κρίνων και την άσβηστη αγάπη όλων μας. Μα κυρίως ήταν μια συναυλία για τον αγαπημένο μας Θάνο, κι αυτή ήταν η πιο σπουδαία όψη της.
“Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια…” Τα 6 χρόνια που πέρασαν μπορεί να φάνηκαν αιώνες, μα έμοιασαν ευθύς με δευτερόλεπτα όταν τα Κρίνα έσμιξαν ξανά. “Η αγάπη δεν έχει τέλη!” φώναξε ο Θάνος και ο “Μπλε χειμώνας” αποτέλεσε τη μεγάλη σε διάρκεια, δυναμική και άκρως εκφραστική αποφώνησή του. Είχα την τύχη να την αφουγκραστώ από ψηλά στους ώμους ενός “ομοϊδεάτη”. Πραγματικά υπήρχε διάχυτη η αίσθηση – και στο κοινό αλλά και στη σκηνή- πως είμαστε όλοι μια οικογένεια. Μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, παλεύουμε με τους ίδιους δαίμονες και απολαμβάνουμε την ίδια χαρά. Μετά την αποχώρηση του Θάνου και τη γεμάτη αγάπη υπενθύμισή τους πως “τα Διάφανα Κρίνα πάντα ήσασταν εσείς!” , τα υπόλοιπα μέλη έκλεισαν τη συναυλία με το ίδιο χαρακτηριστικό ορχηστρικό που είχαν ξεκινήσει. Το τέλος μας βρήκε σαστισμένους, συγκινημένους και σχεδόν αχόρταγους.
Τα ΚΡΙΝΑ μας δεν μαράθηκαν ποτέ. Όσο “η αγάπη καλεί” και όσο τα κρατάμε ζωντανά μέσα μας και στους στίχους που σιγοψιθυρίζουμε, θα ανθίζουν πάντα και παντού. Σε κάθε βάλτου την καταχνιά και σε κάθε κήπου την ομορφιά. Υπάρχει ελπίδα.
Κοίτα γύρω σου Θάνο…κοίτα πόση αγάπη σε περιβάλλει.
Πάντα δίπλα σου,
καλή δύναμη.
Y.Γ. Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ελένη Σουλιώτη και το www.mixgrill.gr
