Η βία απέναντι στον ευάλωτο, τον αδύναμο, τον ανυπεράσπιστο, έχει πάντα μια ιδιαίτερη απαξία. Όταν, όμως, αυτή η βία γίνεται φονική, στρεφόμενη σε ένα παιδί, και μάλιστα με θύτη αυτόν που το παιδί κοιτάζει στα μάτια με απόλυτη αγάπη και αφοσίωση, εκεί σου κόβεται η ανάσα.
Και είναι ίσως η στιγμή να σταθούμε και να αναλογιστούμε, όχι να προδικάσουμε ή να δικάσουμε, αλλά να σκεφτούμε. Είναι τελικά το μοντέλο μιας οικογένειας πυρηνικής και περίκλειστης ένα πλαίσιο προστατευτικό για να μεγαλώνουν τα παιδιά και να αγαπιούνται οι άνθρωποι;
Μήπως αυτή η πόρτα που κλείνει και πίσω της ζουν χωριστά οι άνθρωποι, τα ζευγάρια, οι οικογένειες, δεν είναι το τέλος της ιστορίας και της κοινωνίας;
Μήπως, αντί για προστασία, το πλαίσιο αυτό γεννάει και αναπαράγει τα “εγώ” και τα “δικό μου” με όλες τις ανατριχιαστικές τους συνέπειες;
Και μήπως οι κραυγές για θανατική ποινή είναι ο εύκολος δρόμος για να ξορκίσουμε το κακό μακριά από μας και να μην απαντήσουμε σ’ αυτά τα ερωτήματα που αφορούν την κοινωνία της οποίας είμαστε κομμάτι και γεννάει αυτούς τους πικρούς καρπούς;
Απέναντι στη βία, να οπλιστούμε με αγάπη και με ανθρωπιά. Και να μην ξεχνάμε να θεωρούμε παιδιά μας τα παιδιά όλου του κόσμου.
Θανάσης Καμπαγιάννης
