‘Έπεα πτερόεντα” αποδείχτηκαν τελικά οι πρότερες γενναίες διακηρύξεις βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος σχετικά με τα βουλευτικά αυτοκίνητα και τα προνόμια, ενώ αρχικά όλοι πιστέψαμε αφελώς ότι ”η ελπίδα έρχεται” και στην πράξη.
Έτσι με ευχάριστη έκπληξη είδαμε τον βουλευτή να διατυμπανίζει με καμάρι στα μέσα ενημέρωσης ότι είναι ένας απλός πολίτης, ”ένας από μας” και θα πηγαινοέρχεται στη Βουλή με τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Και ακολούθησαν αφιερώματα και πλάνα ”των λαϊκών παιδιών” στα εκδοτήρια εισιτηρίων του κτελ και λαϊκή υπερηφάνεια και ή αίσθηση πως έστω και δειλά κάτι αλλάζει… Αλλά οι ελπίδες μας ήταν φρούδες και με θλίψη είδαμε το ηχηρό και ηρωικό ”όχι” στα βουλευτικά προνόμια να μετατρέπεται πάραυτα σε απογοητευτικό και κατώτερο των περιστάσεων ”ναι σε όλα”.
Η αρχική χαρά μας αυτόματα έγινε πίκρα και απογοήτευση για τους εκλεγμένους πολιτικούς μας ταγούς και τη συμπεριφορά τους, τη στιγμή που η χώρα και οι απλοί πολίτες στενάζουν και υποφέρουν από την χωρίς προηγούμενο οικονομική κρίση! Ασφαλώς πλέον καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχουν σωτήρες και ήρωες.
Ήρωες είναι ο δάσκαλος, ο γιατρός, ο εργάτης και όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι που διανύουν αγόγγυστα μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις με οικονομικό και ψυχικό κόστος, για να πάνε στη δουλειά τους καθημερινά.
Εκείνοι συχνά μέσα σε αντίξοες συνθήκες και συνεπείς στον εαυτό τους και στη χώρα δίνουν χρώμα στο γκρίζο και ελπίδα ουσιαστική στις επόμενες γενιές!… Και εδώ είναι που μας έρχονται στο νου τα πικρά λόγια του Σεφέρη για τη φύση του ανθρώπου:
”…ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο∙
(…) και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους…”