Ο Γιάννης Μάγγος , στον αγώνα του για δικαιοσύνη για τον γιο του προχωράει στους δρόμους. Γυρίζει τις πόλεις.
Τοποθετεί το σώμα του μέσα στις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, τις πορείες, τις συνελεύσεις και τα αμφιθέατρα.
Ποτέ μόνος του. Δεν θα τον δεις ποτέ μόνο του.
Δεν είναι ποτέ μόνος του. Κουβαλάει πάντα στους ώμους του μια πικέτα. Που γράφει το όνομα του νεκρού γιου του.
Μου μοιάζει πάντα σαν φιγούρα από αρχαία τραγωδία. Αθόρυβος. Αμίλητος. Μοναχικός περιπατητής. Που όλο πάει και πάει και πάει. Να διαδώσει το μήνυμα.
Τη δολοφονία του γιου του. Να συνεχίσει τον αγώνα του γιου του, που έλεγε “Κι ας μη νικήσουμε ποτέ”.
Που επέμενε “Θα πολεμάμε πάντα”.
Χθες, έξω από τα δικαστήρια, τον έσπρωξαν, τον χτύπησαν, τον πέταξαν κάτω- δεν έχω πια άσχημο, πιο κακοποιητικό από το να πετάξεις άνθρωπο κάτω. Σκίστηκε η πικέτα του.
Σε όλες τις γωνίες. Το όνομα του γιου του έμεινε μισό.
Η λέξη τιμωρία έμεινε κι αυτή λειψή.
Όπως κι η δικαιοσύνη τους που όλο αργεί.
Για τον Βασίλειο. Ο κύριος Γιάννης τότε σηκώθηκε, από τον δρόμο που τον πέταξαν, κράτησε στα χέρια του τη σκισμένη του πικέτα, ό,τι του άφησαν από αυτήν και τη σήκωσε ψηλά. Ξανά. Και θα το κάνει όσες φορές χρειαστεί.
Επειδή ο κύριος Γιάννης όλο πάει και πάει και πάει και όλο θα πηγαίνει και θα πηγαίνει και θα πηγαίνει.
Με την πικέτα του στους ώμους. Να βρει δικαιοσύνη για το παιδί του. Και δε θα σταματήσει.
Και ας κουραστεί. Κι ας λυγίσει. Κι ας μη νικήσει ποτέ.
Θα πολεμάει πάντα. Θα τη φτιάξει πάλι. Την πικέτα του.
Με το όνομα του γιου του.
Γι΄αυτό, μη ρωτήσεις πού είναι ο κύριος Γιάννης. Ξέρεις.
Στους δρόμους, τις πλατείες, τις πορείες, στα δικαστήρια, θα είναι. Θα δεις τη μορφή του. Με τα γκρι του τα μαλλιά.
Και το σακίδιο του στην πλάτη.
Με τον Βασίλειο του στα χέρια του.
Μην αφήσουμε μόνο του τον πατέρα ποτέ.
Γιάννα Κούκα
