Το ριάλιτι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν τιμά κανέναν από όσους συμμετέχουν σε αυτό, συνεχίζεται. Εκφράσεις που ταιριάζουν σε εχθρούς, παρά σε συντρόφους, συμπεριφορές που δείχνουν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ σοβούσε μια απίστευτη κρίση, την οποία είχε καλύψει πρώτα ο συνδετικός κρίκος της εξουσίας και στη συνέχεια ο Αλέξης Τσίπρας και η προσμονή της εξουσίας που έδινε το ποσοστό του 32% στις εκλογές του 2019. Όταν χάθηκαν αυτές οι προϋποθέσεις, βγήκαν στον αέρα τα αδιέξοδα.
Από κει και πέρα τα γεγονότα εξελίχθηκαν ραγδαία, όπως τα ζει η ελληνική κοινωνία τους τελευταίους τέσσερις μήνες και κυρίως μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος. Όλος αυτός ο εσωκομματικός χαμός, με πρώην υπουργούς που καταγγέλλουν τον νέο πρόεδρό τους και με όσους υποστηρίζουν τον Στέφανο Κασελλάκη να μοιράζουν διαγραφές, έχει δημιουργήσει ένα τοξικό κλίμα όχι μόνο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην κοινωνία.
Η εικόνα που παρουσιάζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αυτή ενός σπαρασσόμενου οργανισμού που δεν του έχει απομείνει χώρος για να εκφράσει οποιονδήποτε πέρα από τους εμπλεκομένους σε αυτόν τον σπαραγμό. Αυτό είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα δύο κομμάτια που αποτελούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την περασμένη εβδομάδα, οπότε αποχώρησε η «Ομπρέλα». Εμφανίζονται να υπάρχουν μόνο για να ερίζουν για την κυριαρχία σε έναν χώρο, αφήνοντας έξω από τις επιδιώξεις τους, τις ανάγκες μια ολόκληρης χώρας, την οποία κάπου στο τέλος της επιχειρηματολογίας τους λένε ότι θέλουν να κυβερνήσουν.
Οι ανάγκες των στελεχών των κομμάτων λίγο έως καθόλου ενδιαφέρουν τους πολίτες. Οι φιλοδοξίες κάθε ομάδας αφορούν τα μέλη και τους υποστηρικτές της, τουλάχιστον μέχρι αυτές οι ομάδες να φτάσουν στο σημείο να διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Σε αυτή τη χρονική συγκυρία, που οι πολίτες έχουν ως προτεραιότητά τους να βγάλουν τον μήνα όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούν, λίγο τους ενδιαφέρει αν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επέτρεψε στον Κασσελάκη να καταθέσει μαζί τους στεφάνι στο Πολυτεχνείο. Περισσότερο αγωνιούν για τις λύσεις στα προβλήματά τους. Δεν παίρνουν όμως προτάσεις, είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ είτε από αυτούς που αποχωρούν, αλλά κείμενα αλληλοκατηγορίας, που η μόνη τους χρησιμότητα είναι αυτή της καύσιμης ύλης στις τηλεοπτικές εκπομπές.
Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο στην κρητική ντοπιολαλιά, το οποίο δυστυχώς κατέβηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί κάποιοι «σύντροφοι» θεώρησαν ότι ήταν ανθενωτικό. Δεν έχω στη διάθεσή μου το κείμενο, άλλα θυμάμαι το νόημα της τελευταίας πρότασης, της κατάληξης του κειμένου, που ουσιαστικά αντανακλά την πραγματικότητα. Με όλα αυτά που κάνουν όλοι αυτοί, ένα έχει συμβεί, έχουν αφήσει τον Μητσοτάκη να αλωνίζει.
Νίκος Γ. Μερτζάνης
Παίζει μόνος του μπάλα ο Κυριάκος.
Ωραίο δεν είναι, ενδιαφέρον δεν έχει, μάλλον ενέχει και μια επικινδυνότητα, αλλά βρίσκει και τα κάνει σίγουρα.
Εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι (μάλλον πολλοί) είναι για πολλές σφαλιάρες.
Πιστεύουν ότι δηλώνοντας μένω ή φεύγω ή λέγοντας δυο κουβέντες για τον Κασσελάκη (υπέρ ή κατά, δεν έχει σημασία), απέκτησαν και λίγη δημοσιότητα παραπάνω και νομίζουν πως κάτι έγιναν. Πολιτικοί δεν έγιναν, ούτε είναι φυσικά.
Συνέλθετε παιδιά, δεν ξέρετε ούτε τι λέτε ούτε τι κάνετε. Έρχεται η ώρα σας από ότι φαίνεται για επιστροφή στα σπίτια σας και σύντομα.