"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

21.4 C
Trikala

Κι όμως! Πιστοί στο Αγρίνιο προσκύνησαν ένα κάστανο που είχε βράσει ο Παΐσιος (ΦΩΤΟ)

lafarm

Σχετικά άρθρα

Βρισκόμαστε στο 2017, κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που προσκυνούν ακόμη αντικείμενα. Δεν είναι κακό να πιστεύεις κανείς. Το αντίθετο! Αν αισθάνεται πως έτσι απαλύνεται ο πόνος του ή βρίσκει αποκούμπι για τη δύσκολη καθημερινότητά του, τότε καλώς κάνει και πιστεύει. Όμως δυστυχώς, η απόσταση από την έκφραση της πίστης μέχρι τη γελοιότητα αποδεικνύεται μικρή.

Πριν από τρεις ημέρες τελέστηκε στο Αγρίνιο με αφορμή τον εορτασμό του Αγίου Παϊσίου, λειτουργία στον Ι.Ν. Αγίου Δημήτριου. Ο Παΐσιος είχε περάσει ως στρατιώτης από το Αγρίνιο εξ ου και τιμάται στη συγκεκριμένη πόλη. Το πλήθος που συγκεντρώθηκε είχε την ευκαιρία να προσκυνήσει μια εικόνα του Αγίου και λείψανά του, όπως ενημέρωσε ο Ιερός Ναός. Ταυτόχρονα όμως θα προσκυνούσε κι ένα αντικείμενο που είχε δώσει ο Παΐσιος σε κάποιοn πιστό, ο οποίος τυχαίνει να λειτουργεί στη συγκεκριμένη εκκλησία.

Τι ήταν αυτό; Ένα κάστανο, το οποίο ο Παΐσιος είχε βράσει, όπως λένε, πριν από 27 χρόνια και μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτο. Δηλαδή οι πιστοί στο Αγρίνιο, προσκύνησαν ένα κάστανο! Σε ανακοίνωσή του ο Ιερός Ναός αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «κατά την Αγρυπνία, εκτέθηκαν για προσκύνηση η εικόνα του Οσίου Παϊσίου, λείψανα του Αγίου Ιωάννη του Βραχωρίτη και του Οσίου Παϊσίου, καθώς και ένα αντικείμενο, δοσμένο από τον Όσιο Παΐσιο».

Αναφέρει επίσης η εκκλησία ότι «τον Οκτώβριο του 1990, ο Γέροντας Παΐσιος είχε δώσει ως ευλογία βρασμένα κάστανα σε μια ομάδα φοιτητών που τον είχε επισκεφθεί. Ένας εκ των φοιτητών, ο οποίος τυγχάνει να είναι και ο ένας εκ των δύο Ιερέων που τέλεσαν την Αγρυπνία, φύλαξε το βρασμένο κάστανο που πήρε, το οποίο έως σήμερα, 27 χρόνια μετά, παραμένει κατά θαυμαστό τρόπο, αναλλοίωτο, ενώ ακούγεται ακόμη και ο καρπός μέσα σε αυτό».

Τις εικόνες κατέγραψε το agrinioreport.gr

5 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Πρώτη φορά άκουσα για τον Παϊσιο στα ‘80ς, από τον θεολόγο στο σχολείο. Ελεγε πώς στο Αγιον Ορος ζει ένας μοναχός που συνομιλεί με τα ζώα. «Βάζει χυλό σε ένα πήλινο πιάτο και να φωνάζει το φίδι με τον κοκκινολαίμη για να φάνε.» Οι δύο κολλητοί μου, κοινά ρεμάλια, άρχισαν να κοροϊδεύουν την ιστορία. Εγώ κρατήθηκα, είπα να τη ψάξω λίγο παραπάνω.

    Διαπίστωσα, λοιπόν, ότι η μισή Θεσσαλονίκη είχε ακούσει μία ιστορία για τον γέροντα που διατηρούσε καλές σχέσεις με τα ζώα. Η αφήγηση υιοθετούσε διαφορετικές εκδοχές: πότε ο γέροντας έβαζε γάλα σε φλυτζάνια για να πιούν τα φίδια, πότε τάιζε τα πουλιά και πότε έπαιρνε τους λύκους στο κελί και τους έστελνε πίσω γατάκια. Γνωστή ήταν επίσης η σχέση του με μία αρκούδα. Συναντήθηκαν, λέει, σε μία διασταύρωση και ο ένας έδινε προτεραιότητα στον άλλον, μέχρι που η αρκούδα πήρε τον γέροντα από το χέρι και του έκανε νόημα να περάσει. Η ίδια αρκούδα έβγαινε στην κορύφωση των αφηγήσεων για τον γέροντα. Της είχε πει, λένε, να μην εμφανίζεται όταν είχε κόσμο στο μοναστήρι, αλλά εκείνη ήταν μερικές φορές αδιάκριτη και προκαλούσε πανικό, προφανώς μέχρι ο γέροντας να κάνει τις συστάσεις.

    Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά ο γέροντας δεν είναι απλώς γνωστός στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης. Είναι τάση, trend όπως θα λέγαμε σήμερα. Εύποροι και γνωστοί κύριοι της τοπικής κοινωνίας επισκέπτονται το Αγιον Ορος και επιστρέφουν μιλώντας για έναν άνθρωπο που συμπληρώνει όλα τα κουτάκια στην checklist της αγιότητας. Του αποδίδουν υπερφυσικές δυνάμεις, προφητικό χάρισμα, αυξημένο πολιτικό αισθητήριο, γαστρονομική κατάρτιση και ιατρικές γνώσεις. Όμως αλήθεια, τι άνθρωπος ήταν αυτός που γεννήθηκε, ως Αρσένιος, το 1924 στην Καππαδοκία, ήρθε πρόσφυγας στην Ελλάδα και ακολούθησε το ασκητικό σχήμα; Μην τα μεταφέρω εγώ, ας διαβάσουμε αποσπάσματα από το βιβλίο «Γέροντας Παϊσιος, ο ασυρματιστής του Θεού και του Στρατού» που συνέγραψε ο συνταγματάρχης Δημήτρης Καραϊσκος και τύπωσε το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Εκεί μπορείτε να διαβάσετε πλήρες βιογραφικό του Παϊσιου περιγραφές για τη σχέση του με τα ζώα και τα θαύματα που του αποδίδονται.

    Ο γέροντας, κατά την αφήγηση του, είχε προσωπική επαφή με τον Ιησού. Πρώτη φορά τον είδε στα 15 του: «παρουσιάσθηκε ὁ ίδιος ὁ Χριστός μέσα σέ άφθονο φως. Φαινόταν από την μέση και πάνω. Με κοίταξε με πολλή αγάπη και μού είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή. Τα λόγια αυτά ήταν γραμμένα και στο Ευαγγέλιο που κρατούσε ανοικτό στο αριστερό χέρι Του».

    Στον εμφύλιο τον συνέλαβαν κομμουνιστές. «Τον έκλεισαν σε ένα δωμάτιο μόνο του και ύστερα έβαλαν δύο αντάρτισσες σχεδόν γυμνές. Προσευχήθηκε έντονα επικαλούμενος την Παναγία και αμέσως ένιωσε «δύναμιν εξ ύψους», που τον ενίσχυσε και τις έβλεπε με απάθεια σαν αδελφές του, όπως ο Αδάμ την Εύα στον παράδεισο. Τίς μίλησε με τρόπο καλό. Εκείνες ήρθαν σέ συναίσθηση, ντράπηκαν και έφυγαν κλαίγοντας.» Ομοίως ο άγιος δοκιμάστηκε και άλλες φορές στον εμφύλιο, πλην όμως, όπως συνάγεται από τις αφηγήσεις του, ο Κύριος δεν ήταν με τους κομμουνιστές. Λογικό, ούτε αυτοί ήταν μαζί Του. Εχουμε, λοιπόν, έναν άνδρα με άγνωστο επίπεδο εκπαίδευσης, ο οποίος έχει διωχθεί από τους Τούρκους, ενώ στον εμφύλιο υπηρέτησε στον τακτικό στρατό. Αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου ακολούθησε τον μοναχισμό.

    Γενικώς, όσον αφορά την άμεση επαφή με το θείο, ο γέροντας ισχυρίστηκε ότι:

    Η Παναγία του έδωσε, προσωπικώς, ψωμί και σταφύλι.
    Διεσώθη από πτώση σε γκρεμό όταν βούτηξε να πιάσει λειψανοθήκη.
    Απέσπασε τον σεβασμό του διαβόλου. «Παϊσιε ούτε ο Χριστός δεν μου έχει δώσει τέτοια απάντηση».
    Παρέλαβε από άγγελο καλαθάκι με φρούτα.
    Τον επισκέφθηκε η Αγία Ευφημία, συνοδευόμενη από τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο οποίος, όμως, δεν έμεινε.
    Είδε τον Ιησού προφίλ από απόσταση έξι μέτρων.
    Με το βλέμμα του διέλυσε ένα σωρό από πέτρες σε διαγωνισμό πνευματικής δύναμης με τον Γιωργάκη που ήταν από τριών ετών σε μοναστήρι στο Θιβέτ και ήξερε γιόγκα και μαγεία.
    Οταν είχε εντερικά προβλήματα ο Θεός του έστειλε ένα ψάρι που το μετέφερε αετός.
    Τον επισκέφθηκε ο Αγιος Βλάσσιος από τα Σκλάβαινα.
    Είδε την Παναγία που του είπε ότι θα γίνουν πολλά στον κόσμο.
    Εδώ είμαστε. Και σταματάμε. Διότι εδώ βγαίνει μεροκάματο. Υπάρχει ένα βιβλίο, πάλι στρατιωτικού, του Επισμηναγού ε.α. Νικολάου Ζουρνατζόγλου με τίτλο «Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, 1924 – 1994». Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται οι περίφημες προφητείες του γέροντα για τη διάλυση της Τουρκίας, την «ανάκτηση» της Πόλης από την Ελλάδα με τη συνδρομή του ξανθού γένους. Την Πόλη θα μας τη δώσουν… Θα γίνει πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Στην αρχή, οι Τούρκοι θα νομίσουν ότι νικάνε, αλλά αυτό θα είναι η καταστροφή τους. Οι Ρώσοι, τελικά, θα νικήσουν και θα πέσει η Πόλη στα χέρια τους. Μετά θα την πάρουμε εμείς… Θα αναγκασθούν να μας τη δώσουν…»

    Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το Οικουμενικό Πατριαρχείο καθυστερούσε την αγιοποίηση του Παϊσιου. Αν μη τι άλλο, ήταν αμήχανο, ως ιδιαίτερα δύσκολο για τον Πατριάρχη να ανακηρύξει άγιο έναν δηλωμένο εχθρό της Τουρκίας. Ωστόσο η άσκηση πολύπλευρης πίεσης από παραθρησκευτικές οργανώσεις της Ελλάδας και των Νέων Χωρών, υποχρέωσε το Φανάρι να προβεί στην αγιοποίηση.

    Τι έχει συμβεί, λοιπόν, με τον Παϊσιο;
    Πώς ένας ταπεινός, καθόλα καλός άνθρωπος, ένας μοναχός με… βιωματικές αναφορές για τη σχέση του με το θείο, βαθιά συντηρητικός, εθνικιστής και μισαλλόδοξος, αναδεικνύεται σε εμβληματική μορφή;
    Πώς γίνεται να διατίθενται δεκάδες εκδόσεις με τον λόγο, τις προφητείες, τις συνταγές μαγειρικής, τις συμβουλές και τα γιατροσόφια του αγίου; Είναι να απορείς πώς δεν κυκλοφορούν και τα προγνωστικά του για το στοίχημα. Τι έχει συμβεί και στον τάφο του σχηματίζονται ουρές πιστών; Γιατί είναι ο δημοφιλέστερος άγιος εντός των ταξί; Πέρσι κάπου εμφανίστηκε η παντόφλα του. Φέτος τα γυαλιά του.

    Εχω την αίσθηση ότι το φαινόμενο του Παϊσιου αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στις εκπομπές του Δημοσθένη Λιακόπουλου που τον παρέλαβαν δημοφιλή γέροντα και τον παρέδωσαν στο πανελλήνιο ως προφήτη της εθνικής λύτρωσης. Σε αυτό βοήθησε και κάτι εξαιρετικά βολικό: ο Παϊσιος πέθανε το 1994. Μπορείς να του αποδόσεις μέχρι και ποσοστά δημοσκοπήσεων, δεν πρόκειται να σε διαψεύσει. Πιθανότατα αν ήξερε πώς θα χρησιμοποιηθεί το όνομα του, θα δυσφορούσε, όπως κάνει τώρα και η οικογένεια του. Ο Παϊσιος δεν λατρεύεται. Χρησιμοποιείται. Γίνεται αντικείμενο εμπορίου.
    Δώδεκα τίτλοι για τον άγιο Παϊσιο. Κυκλοφορούν πολλοί περισσότεροι
    Ο Παϊσιος, λοιπόν, τα έχει όλα σε μία εποχή που η επιστροφή προς την παράδοση προβάλλεται ως λυτρωτική καταφυγή για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Είναι το πρόσωπο που όχι απλώς νομιμοποιεί, αλλά αγιοποιεί την εθνική εσωστρέφεια και τη μισαλλοδοξία, ενώ ταυτοχρόνως χορηγεί ελπίδα για σωτηρία χωρίς προσπάθεια –για την προσπάθεια υπάρχουν οι Ρώσοι. Το φαινόμενο αναπαράγεται διογκούμενο από την καθημερινή τηλεοπτική προβολή των εκδόσεων που φέρουν το όνομά του. Και λες ότι, εντάξει, είναι αναμενόμενο να υπάρχει μεγάλη διείσδυση στα λιγότερο μορφωμένα πληθυσμιακά στρώματα. Ελα όμως που συχνά-πυκνά πετυχαίνεις ανθρώπους με μόρφωση και ενδιαφέρουσα κοινωνική θέση να κυκλοφορούν με τον Παϊσιο στον κόρφο ή στο αυτοκίνητο –ως εικόνισμα εννοώ, μην παρεξηγηθώ.

    Η σελίδα του αγίου στο facebook ακολουθείται από 138.000 ανθρώπους-η φωτογραφία εξωφύλλου είναι το πρόσωπο του Παϊσιου νεκρού. Εκεί μάλιστα βλέπουμε απόσπασμα από εκπομπή στο κανάλι της Βουλής με αναφορές στις προφητείες του αγίου. Οι δημοσιεύσεις γίνονται από λογαριασμό που λέγεται «Γέροντας Παϊσιος». Πρόκειται για μικρές αφηγήσεις περιστατικών που πάντα τελειώνουν με ένα απόφθεγμα το οποίο επιβεβαιώνει την, λαϊκής χροιάς, σοφία του αγίου. Με την ευκαιρια, θυμηιείτε την περίπτωση του Αγιου Παστίτσιου, όταν ο δημιουργός σατυρικής σελίδες συνελήφθη από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. (Μία σελίδα-αντίγραφο υπάρχει εδώ). Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η πλαισίωση από το ορθόδοξο σχήμα καθιστά άτολμη ως και απαγορευτική την καταγγελία. Διότι από ένα σημείο και μετά η λογική τρώει ξύλο στα σχοινιά. «Και που ξέρεις εσύ ότι ο γέροντας δεν έβλεπε τον Χριστό; Δηλαδή αποκλείεις στο μέλλον να μας δώσουν οι Ρώσοι την Πόλη;» Και εσύ πέφτεις στα γόνατα, κάνεις τον σταυρό σου και όλοι δοξάζουν τον άγιο που φύτεψε πίστη στο άγονο μυαλό σου.

  2. Η είδηση είναι για άλλη μία φορά θλιβερή. Οι περισσότεροι διασκεδάζουν αλλά το θέμα δεν είναι καθόλου αστείο: «στο Αγρίνιο πολλοί πιστοί προσκύνησαν το κάστανο του Αγίου Παΐσιου!». Στα Βούναινα της Λάρισας επίσης, προσκυνούν ένα κόκκινο υγρό που βγαίνει από δέντρο. Άλλοι τρέχουν σε εικόνες που δακρύζουν, σε φίδια που μπαίνουν σε εκκλησίες, σε ρακούν που ψέλνουν, σε δράκους με κεφάλι ιεραπόστολου, σε νεφελίμ και χερουβίμ…

    Δεν είναι όμως, αυτοί το μεγαλύτερο πρόβλημα. Γιατί αποκαλύπτονται μπροστά στα θεάματα και τους καταλαβαίνεις. Υπάρχουν και άλλοι αθόρυβοι. Που κρύβουν στο πορτοφόλι τους φωτογραφίες του Άγιου Παΐσιου. Κι αν τους χαμογελάσεις με απορία, σε κοιτάνε με ένα δολοφονικό βλέμμα, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν.

    Κάτι δεν πάει καλά, αυτό είναι σίγουρο. Όχι για την ανάγκη των ανθρώπων να αισθανθούν κοντά στο Θεό αλλά για τον τρόπο που το κάνουν.

    Από την άλλη, η ηγεσία της Εκκλησίας όχι μόνο δεν ασχολείται με την γραφικότητα που αναπτύσσεται στους κόλπους της αλλά φαίνεται κιόλας, να την προσυπογράφει. Αδιαφορώντας βέβαια, για όλους εμάς τους υπόλοιπους οι οποίοι δεν βρίσκουμε ότι είναι θέμα πίστης και ευλάβειας να προσκυνάει κανείς κάστανα…

    Τα φαινόμενα είναι συνεχή και επαναλαμβανόμενα. Ποτέ όμως, η Ιερά Σύνοδος δεν εξέδωσε μια ανακοίνωση καταδίκης. Έστω ένα σχόλιο επίπληξης, παρατήρησης ή αποστροφής. Το αντίθετο, με τη στάση της δείχνει να επιδοκιμάζει κάθε ακρότητα χωρίς να αισθάνεται κάποια ευθύνη απέναντι στους υπόλοιπους πιστούς.

    Εδώ μπορεί να ισχύουν δύο τινά: Το ένα έχει να κάνει με την πλήρη αδιαφορία και τον σκοταδισμό που βιώνει ακόμα η ελλαδική Εκκλησία. Το ότι δεν θέλει να αλλάξει ούτε στο ελάχιστο, τις πρωτόγονες συνθήκες με τις οποίες βιώνουν το Θείο τα μέλη της. Το άλλο είναι ακόμα χειρότερο. Η Εκκλησία αντιμετωπίζει απολύτως πελατειακά, κάθε τελετουργικό ή δρώμενο που λαμβάνει χώρα στους κόλπους της. Και κατά συνέπεια, δεν επεμβαίνει σε οτιδήποτε φαίνεται να εξυπηρετεί τους «πελάτες» της. Είτε πρόκειται για ανταποδοτικότητα σε χρήμα είτε σε εξουσία!

    Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο εξευτελισμός της παράδοσης δεν μπορεί να μην απασχολεί την Ιεραρχία αλλά και τους ευσεβείς Χριστιανούς. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν ιεράρχες που εξοργίζονται με όλα αυτά. Είμαι επίσης, σίγουρος ότι κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα ήθελε να είναι μέλος μιας ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας η οποία μετακινείται μεταξύ βασκανίας και δεισιδαιμονίας.

    Το μόνο που μένει είναι να υψώσουν την φωνή τους, δείχνοντας ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να αντισταθεί στον φονταμενταλισμό και στην απαξίωσή της. Δεν μπορεί εν τω μεταξύ, να διοικείται από «καστανάδες» ιεράρχες που για το μόνο που νοιάζονται είναι η βολική κρίσιμη μάζα αμόρφωτων ανθρώπων, ξεχασμένων στα βάθη του προηγούμενου αιώνα.

    Αν δεν υπάρξει αντίσταση εκ των έσω, σε μερικές δεκαετίες η Ιερά Σύνοδος είτε δεν θα υφίσταται πλέον είτε θα συνεδριάζει σε κάποια σπηλιά στην Πεντέλη, διοικώντας πολέμαρχους και φυλάρχους, από ορθόδοξους «Τζιχαντιστές»….

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης