”To αργεντίνικο και το ιταλικό ποδόσφαιρο, έτσι όπως τα έζησα, είναι τα πιο δύσκολα και σκληρά στον κόσμο.
Σε κλωτσάνε, σε βρίζουν, σε σκοτώνουν, δεν τους νοιάζει.
Θα πας σε μια γωνιά και θα σε φτύνει όλη η κερκίδα, σε απωθούν.
Αλλά αυτό συμβαίνει σε εμάς τους Αργεντινούς από τότε που είμαστε παιδιά, γι’ αυτό συνηθίζουμε την πίεση και γι’ αυτό όταν βγαίνουμε εκτός δεν υπάρχει πίεση για εμάς.
Όταν ήμασταν δεκατριών ετών, θα παίζαμε σε μια αντίπαλη έδρα και οι γονείς της απέναντι ομάδας, μας έλεγαν τα πάντα.
Ήμασταν σκληρόπετσοι.
Σαράντα χρονών τύποι προσβάλλουν δεκατριάχρονα.
Κρίμα, αλλά έτσι είναι η Αργεντινή.
Απο μικρός παίζεις σε εχθρικό περιβάλλον, μετά πας Ευρώπη και μοιάζει με παιδικό παιχνίδι.
Μην εκπλαγείτε από οτιδήποτε βλέπετε.
Όλες οι φωνές πάνω σου και ποιος νοιάζεται…
Στο γήπεδο οι κλωτσιές ήταν τρομερές.
Συνέχεια.
Εγώ που ήμουν γρήγορος και αδύνατος, πετούσα πέντε μέτρα στον άερα.
Κάποιο κάταγμα μου κόστισε.
Στο Λιμπερταδόρες το ίδιο, πήγαινες με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια να παίξεις στην Παραγουάη και στην Κολομβία…
Σε σκότωναν.
Αυτό ήταν φρικτό.
Τώρα υπάρχουν κάμερες, αλλά τότε ήταν τρόμος.
Θα πήγαινες για κόρνερ και δεν ήξερες αν θα έφευγες με ένα μάτι λιγότερο.
Με άρπαζαν απ΄τα μαλλιά…
Είναι όπως το είπε ο Ρίκελμε πριν λίγους μήνες, ότι ο Μέσι είναι καλός, αλλά τότε θα κατέληγε τραυματίας δύο ή τρεις φορές το χρόνο και δεν θα μπορούσε να παίξει.
Τώρα προστατεύουν τους ποδοσφαιριστές.
Ο Νοτιοαμερικανός παίκτης είναι πιο συνηθισμένος σε τέτοιου είδους τριβές.
Είμαστε έτοιμοι.
Έτσι είναι η φύση μας.
Έτσι μεγαλώνουμε στην Αργεντινή, την Βραζιλία ή την Ουρουγουάη…
”Αφού ξέρω ότι είσαι πολύ καλός, δεν θα σε αφήσω να με περάσεις.”
Δεν σε σέβονται.
Στην Ευρώπη υπάρχουν μεγάλες ομάδες, αλλά δεν παίζουν τόσο σκληρά.
Δεν έχει σημασία ποιος είσαι.
Όταν γύρισα στην Μπόκα το 1995 με τον Μαραντόνα δεν νοιάστηκαν για μένα.
Μας σέβονταν εκτός, αλλά μέσα στο γήπεδο, αν χρειαζόταν θα μας κρεμούσαν απο τα σύρματα.
Έτσι είναι η Αργεντινή, έτσι είναι η Λατινική Αμερική. “
Κλαούντιο Κανίγια
