To Kαλλιμάρμαρο αποδείχτηκε τελικά πολύ «μικρό» για να χωρέσει τους χιλιάδες θαυμαστές του Βασιλη Παπακωνσταντίνου. Μικροί και μεγάλοι, άνθρωποι κάθε ηλικίας, υποκλίθηκαν στον «αιώνιο έφηβο», ο οποίος φέτος γιορτάζει τη συμπλήρωση 50 χρόνων παρουσίας στην ελληνική δισκογραφία.
Με το γνώστο σύνθημα «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε», δεκάδες χιλιάδες θαυμαστές τραγουδούσαν και χόρεψαν, συνοδεύοντας τον σπουδαίο καλλιτέχνη που συγκινημένος αντίκριζε αυτό το παραλήρημα, μην μπορώντας και ο ίδιος να πιστέψει την αγάπη του κοινού προς εκείνον. Μια συγκινητική, αλλά και γεμάτη ορμή, συναυλία που ταξίδεψε τους θεατές σε δίσκους σταθμούς, ιστορικές συναυλίες, διαχρονικά αγαπημένα τραγούδια, ιστορίες και παρέες που έγραψαν ιστορία.
Λίγο μετά τις 21:00 και με το εμβληματικό τραγούδι «Κουρσάρος», ξεκίνησε ένα ταξίδι στο χρόνο με πυξίδα τη λυρική, δυναμική, βαθιά αισθαντική φωνή του Βασίλη και συνοδοιπόρους τους σπουδαιότερους συνθέτες, ποιητές και στιχουργούς που γέννησε αυτός ο τόπος.
«Μια ολόκληρη ιστορία. Ξεκίνησα το ’73, φαντάρος στη χούντα. Έγραψα τέσσερα τραγούδια. Μετά πήγα στη Γερμανία. Εκεί τραγουδούσα Λοΐζο και Θεοδωράκη. Στο Μόναχο γνώρισα μια ομάδα φοιτητών που έγιναν αδέρφια μου. Μου άνοιξαν τα μάτια. Εκεί πολιτικοποιήθηκα. Τους ευχαριστώ. Είναι ακόμα εδώ» ήταν τα πρώτα του λόγια, κάνοντας μια «μίνι» αναδρομή στην καλλιτεχνική του καριέρα.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας ακούστηκαν μεγάλες επιτυχίες του, όπως η «Πρέβεζα» του Καρυωτάκη, ο «Μπαγάσας» του Νικόλα Άσιμου, οι «Μικρές Νοθείες» του Οδυσσέα Ιωάννου και του Θάνου Μικρούτσικου, το «Α ρε Μαμά», το «Ελλάς», η «Σφεντόνα», το «Πριν το Τέλος» κ.α. Με απλότητα και ειλικρίνεια, όπως μόνο εκείνος ξέρει, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγούδησε όλα όσα αγαπάμε, μας συγκινούν και μας ενώνουν. Όλοι έγιναν ένα, κάτω από τη μαγική φωνή του «αιώνιου έφηβου».
Από τη συναυλία, δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η σύντροφος της ζωής του, Ελένη Ράντου, η οποία μέσα από τους λογαριασμούς της στα social media, ανέβαζε στιμιότυπα από την ξεχωριστή αυτή βραδιά.
Φωνή λυρική, βελούδινη, θεϊκή, σκηνική παρουσία μοναδική με συνδυασμό δυναμισμού και ευαισθησίας πάντα.Οποιοδήποτε τραγούδι να πει το κάνει δικό του με τον μοναδικό τρόπο που τραγουδάει, με την ψυχή του, με συναίσθημα. Από τα μαθητικά, φοιτητικά και τώρα μέσης ηλικίας χρόνια είσαι από τους αγαπημένους μου. Θρύλος της ελληνικής ροκ σκηνής… Συνεχίζουμε να σε ακούμε. Εμείς η γενιά των παλιοεφήβων τότε είχαμε άλλα ακούσματα και διαφορετικές προσλαμβάνουσες.. Μακάρι να σε ξέρουν και να σε ακούνε και οι σημερινοί νεολαίοι, αξίζεις…και το επίκαιρο για μένα σήμερα :
Οδός Ελλήνων, οδός εκείνων, οδός ΑΠΟΝΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ.