Της Ιωάννας Βράκα: Τοξικά απόβλητα στην πόλη, μπάτσοι, δικαστήρια, κουστούμια, νέφος, ταξί, βροχή και λάσπη, ήρθε και μπούκωσε το σύστημα εξαερισμού, ανάσες ίσα-ίσα, καπνό μέχρι το ταβάνι στο κεφάλι, πέφτει το βράδυ και τρέχει στο φίλο. Παρκάρει στο λιμάνι, λίγο στη πόρτα, μια αγκαλιά, με τη μία συνεννόηση επί τόπου. Δε θέλει πολλά. Ο φίλος είναι μάτια. Δεν είναι έρωτας να χαθείς στη μετάφραση κι όλο πάλι απ” την αρχή κι επικυρώσεις κι ακυρώσεις και σωματικές αναζητήσεις προς επιβεβαίωση του λεχθέντος ή του μη λεχθέντος. Ο φίλος είναι μάτια. Και ξέρει. Δε θέλει πολλά.
“πάμε να χτυπήσουμε αιγαίο;” της λέει
“χειμωνιάτικα;”
“ναι, γιατί;”
“πάμε ξανά στα θαύματα;”
Απόγευμα και τρέχουν να προλάβουν το πλοίο. Κλασσικά. Στο παρά τσακ. Πάντα. Δυο αμάξια φορτωμένα, τέσσερις αυτοί κι άλλοι τρεις περιμένουν στον πειραιά, ολούρμο, οι γαλάτες σε έφοδο, κουρνιαχτός αλαλάζων κουτρουβαλιστά. Πώς ήταν τα παλιά λεωφορεία, που ήταν φορτωμένα μέχρι πάνω κούτες, τσουβάλια, μπόγους, ανθρώπους, κότες και το καροτσάκι της γιαγιάς; Κάπως έτσι. Φτάνουν ασθμαίνοντας, το καράβι έτοιμο να λύσει, ξεφορτώνουν σε ρυθμό φρενήρη, ανοίγει η σακούλα του σουπερμάρκετ, άτιμο φτηνεμπόριο, χύνονται τα λεμόνια μπροστά στο πλοίο, τα κυνηγάν οι λιμενικοί, οι άνθρωποι του καραβιού, κόσμος στο κατάστρωμα κοιτάζει, τα μαζεύουν, μπαίνουν. Οι τρελοί κι οι απροσάρμοστοι, που λέει κι ο παλιόφιλος ο τζακ, σε δράση. Ανεβαίνοντας παίρνουν και τη ρακή.
Ηλιοβασίλεμα στο αιγαίο, ένας ένας σπόνδυλος σιγά-σιγά δίνει παρόν αναπνοής. Είναι το θέμα με το αιγαίο ότι δεν την γλυτώνεις την κατάδυση κι όποιος αντέξει. Κι αυτή τo “χει ξανακάνει αυτό.
Ταξίδι στη νύχτα, ντιν ντιν dear passengers we are now in the island of syros, θα μου πάρεις ένα αρκουδάκι; να τo “χω να κοιμάμαι μαζί του; ντιν ντιν dear passengers we are now in the island of paros, χρόνια σα χελιδόνια και την βλέπει να κατεβαίνει με το μηχανάκι, χαρμάνα τρελή με το σλίπυ στον παρασπόρο και μετά σ” ένα τσαμπουκά μ” ένα τύπο ένα βράδυ στο δρόμο να χάνει το σταυρουδάκι το χρυσό του πρώτου της έρωτα, και δεν το κατάλαβε αμέσως, την άλλη μέρα σήκωσε το νησί στο πόδι. Το σταυρουδάκι δε βρέθηκε ποτέ. Κι έτσι τελείωσε και τυπικά, μετά από χρόνια που είχε τελειώσει ουσιαστικά, ο πρώτος της έρωτας. Στην πάρο κάποτε, που θa “λεγε κι ο μελλοντικός καταγραφέας του παρελθόντος. Αν θέλαμε και ποτέ κανάν τέτοιον στην παρέα. Άλλοι έρωτες ήρθαν, ιστιοφόρα στο πέλαγος, ο ήλιος ψηλά κι η θάλασσα πλατιά.
Μέχρι να μας πάρει ο άνεμος, σκέφτηκε. Να μας μεταφέρει στα σύμπαντα αστρική σκόνη κι εκεί μπορεί να αποκαλυφθεί ποιος ήταν πραγματικά σκόνη απ” τη σκόνη σου κι αν θα ενωθείτε ποτέ ξανά. Σ” έναν άλλο καιρό, σ” ένα άλλο σώμα.
Ντιν ντιν we are now in the island of naxos, dear passengers. Επίμονη η μανταμίτσα του μεγαφώνου. Είναι δύσκολο να της δώσεις πρόσωπο. Αν το επιχειρήσεις μια μύτη, ένα στόμα κι ένα μικρόφωνο το πολύ να δεις.
Στην πορτάρα στέκεται η Αριάδνη. Η πορτάρα είναι πύλη. Σε άλλη διάσταση. Αλλά την λειτουργία την βρίσκει ο καθένας μόνος του. Τώρα όμως στέκεται και κοιτάζει τον έρωτά της να φεύγει. Και μετά γυρνάει, τυλίγεται στο πέπλο και μπαίνει μέσα. Στον μέσα της θεό. Είναι ακόμα εκεί κι ήταν πάντα. Εκεί ήταν κι όταν ήρθε κι αυτή, καρφί βελιγράδι νάξο, με τραίνα, πλοία, λεωφορεία και σκάει στην αγία άννα να ξαναβρεί τον γιώργο κι αυτός είναι στην άμμο με την μάγια και παίζουν στο κυματάκι. Νίνο κατάφερε να ψιθυρίσει. Νίνο τον έλεγε χαϊδευτικά στις δικές τους στιγμές. Γυρίζει αυτός το κεφάλι. Νίνο της λέει. Είχε και θράσος ο τύπος. Μετά δεν θυμάται. Πήγε στην ταβέρνα και κερνούσε όλο τον κόσμο. Τους φίλους της. Που τους έβρισκε κάθε καλοκαίρι εκεί, κι είχε και μια ενοχή. Μικρή. Που είχε κουβαλήσει τον προδότη στον προσωπικό της παράδεισο.
Ε αυτό που κατάλαβε ήταν πως τους καίει τους έρωτες το φως το εκτυφλωτικό στις κυκλάδες αγάπη μου. Κι όχι μόνο τους έρωτες. Και τους ανθρώπους. Είναι ειδική σύνθεση αυτή που τ” αντέχει. Ήταν ένας τύπος που είχε έρθει κι αυτός στην αγία άννα. Αυστρογερμανός ή κάτι τέτοιο. Κλάους. Κόκκινο πρόσωπο και μεγάλη κοιλιά, μεγάλο ποτήρι. Όλη τη μέρα μουρμούριζε too much light too much light. Μέρα νύχτα ήταν ντίρλα, όχι απλά μεθυσμένος. Τον τραβούσαμε να τον βάλουμε σε κανάν ίσκιο και δεν τα καταφέρναμε. Τον παρατάγαμε εκεί. Σαν τα άλογα στην έρημο. Τουμπανιασμένη η κοιλιά προς τον ουρανό. Μια μέρα ήρθαν κάτι δικοί του και τον πήραν. Είχε καεί. Τελείως.
Γι” αυτό σου λέω μάτια μου, λέει στον φίλο. Δεν το αντέχουν όλοι το φως αυτό. Είναι διεισδυτικό, είναι ακραίο, δεν αφήνει σκιά να μην την αγγίξει, δεν αφήνει γωνία. Τα παίρνει και τα εξαγνίζει όλα. Τα καθαρίζει. Σ” αφήνει ξερολιθιά, ν” αστράφτεις στον ήλιο μ” ένα αθάνατο δίπλα συντροφιά. Θέλει σύνθεση ειδική. Που ν” αντέχει να πάρει φως, να πάρει φωτιά, να πιει μια ρακή και να χορέψει στην άμμο ξυπόλητη πεντοζάλη ή the stairway to heaven.
Μια σταγόνα κάτω απ” το μάτι ακριβώς την ξύπνησε. Κοιτάζει πάνω το αρμυρίκι. Ο ήλιος έβγαινε αριστερά της, πίσω απ” τον λόφο. Βγαίνει απ” το σλίπι και βουτάει στο γαλάζιο. Day one της πλάσης.
Σκουντάει το φίλο, ξυπνάν όλοι.
“πού είμαστε ρε;” ρωτάει
“στη δονούσα μωρή τρελή. Μεθυσμένο το καράβι, δεν μας άντεχε άλλο”
Γελάν.
Ο φίλος. Ο φίλος είναι μάτια. Δε θέλει πολλά να πεις. Δε χρειάζεται.
Κάποτε ταξιδεύαμε από κορμί σε κορμί. Τώρα ταξιδεύουμε από μάτια σε μάτια. Και μερικοί από μας μάλλον κύκλωπες καταλήγουμε. Το ένα μάτι δουλεύουμε. Το μεσαίο. Έτσι γίνεται τελικά. Κι είναι καλύτερα, σκέφτεται. Οι έρωτες καίγονται. Στο φως. Του αιγαίου. Θέλει ειδική σύνθεση. Και δεν την έχει βρει ακόμα.
Πάντως ακόμα ταξιδεύουμε, λέει. Από λιμάνι σε λιμάνι. Στις κυκλάδες. Μέχρι την άκρη του κόσμου. Που είναι πάλι οι Κυκλάδες. Εδώ αρχίζει κι εδώ τελειώνει ο κόσμος όλος.
Την κοιτάν.
“δεν αφήνεις τις μαλακίες λέω γω να πάμε για κανά καφέ;”
Το γέλιο τους απλώνεται πρωί-πρωί σ” όλη τη παραλία. Σ” όλο το νησί. Σ” όλo το αιγαίο.
Μαζεύουν το σλίπι, παίρνει και το αρκουδάκι αγκαλιά, και παν για καφέ. Στο καφενεδάκι στο λιμάνι.
Μέχρι να μας πάρει ο άνεμος σκέφτεται.
inagreece.gr
