"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

22.8 C
Trikala

Κώστας Λαπαβίτσας : Νέος συλλογικός φορέας που θα πρέπει να έχει ανατρεπτικό κοινωνικό χαρακτήρα

lafarm

Σχετικά άρθρα

Για να βγει η χώρα στις ανοιχτές αγορές πρέπει να βρεθούν πηγές χρηματοδότησης με λογικούς όρους και αυτό μόνο με θαύμα μπορεί να συμβεί ενώ ο κ. Τσίπρας «αγωνιά να μας πείσει ότι αυτός είναι που θα μας βγάλει από τα Μνημόνια».

Ο Κώστας Λαπαβίτσας,οικονομολόγος – Καθηγητής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, σε συνέντευξή του στο Reader.gr επικρίνει τις κινήσεις του Πρωθυπουργού σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, τονίζει ότι «ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε για την εφαρμογή κανενός Μνημονίου» και επισημαίνει ότι το «πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι απολύτως χρεοκοπημένο» και γι’ αυτό «η χώρα χρειάζεται ένα νέο συλλογικό φορέα ικανό να καλύψει το κενό στα αριστερά του κ. Τσίπρα». Θεωρεί ότι υπάρχουν πολλά κοινά ανάμεσα στη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την Πλεύση Ελευθερίας, τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Γιάνη Βαρουφάκη αλλά «τίποτε δεν θα λυθεί με μια απλή εκλογική συγκόλλησή τους» ενώ δηλώνει «καχύποπτος απέναντι σε αρχηγικά μορφώματα, όπως αυτό που πάει να εμφανιστεί στη Γαλλία γύρω από τον Μελανσόν».

Ο Πρωθυπουργός συχνά αναφέρεται στο ότι διανύουμε την τελευταία χρονιά υπό την… κατοχή Μνημονίου. Που, φαντάζεστε ότι, το στηρίζει αυτό;
Ξέρουμε πολύ καλά που το στηρίζει. Η ελληνική οικονομία παρουσιάζει μια σχετική σταθεροποίηση και μάλλον θα σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης φέτος. Όπως έκαναν και οι προηγούμενοι μνημονιακοί Πρωθυπουργοί, ο κ. Τσίπρας πιάνεται από κάθε θετικό δείκτη για να πει ότι γυρίζουμε σελίδα, μπαίνουμε σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Αγωνιά να μας πείσει ότι αυτός είναι που θα μας βγάλει από τα Μνημόνια, μόνο που τώρα θα το κάνει εφαρμόζοντας και όχι σκίζοντάς τα.
Έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα μπορεί να συμβεί;
Ο υπολογισμός του Πρωθυπουργού πάσχει από δύο καίριες οικονομικές αδυναμίες. Η μια είναι ότι προοπτική ταχύρρυθμης ανάπτυξης για τη χώρα μας απλώς δεν υπάρχει μέσα στο πλαίσιο που έχουν δημιουργήσει τα Μνημόνια. Στην καλύτερη περίπτωση η Ελλάδα θα έχει χαμηλή και ασταθή ανάπτυξη για χρόνια. Η άλλη είναι ότι το πρόγραμμα δανεισμού τελειώνει τον Αύγουστο του 2018. Το ελληνικό κράτος θα πρέπει τότε να βρει πηγές χρηματοδότησης στις ανοιχτές αγορές και τα ποσά για το 2019 θα είναι μεγάλα, άνω των 15 δις. Μόνο με θαύμα θα βρεθεί τέτοια χρηματοδότηση με λογικούς όρους στις ανοιχτές αγορές. Στην πράξη η Ελλάδα θα χρειαστεί κάποια διευθέτηση με τους δανειστές που σημαίνει κάποιου είδους Μνημόνιο, τυπικό ή άτυπο.
Μόνο οικονομικές αδυναμίες υπάρχουν;
Εξίσου σημαντική είναι και η πολιτική αδυναμία του υπολογισμού. Ο Πρωθυπουργός προσπαθεί μας πείσει ότι δεν είναι ανακόλουθος, ότι δεν έχει πει ψέματα στον ελληνικό λαό και ότι συνεχίζει να αγωνίζεται για να μας βγάλει από τα Μνημόνια. Στην αρχή το έκανε με «σκληρές διαπραγματεύσεις» για να υποχωρήσουν οι δανειστές, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι αυτό δεν γινόταν, πήρε την έγκριση του ελληνικού λαού τον Σεπτέμβριο του 2015 για να εφαρμόσει αυτός τα Μνημόνια, ώστε τελικά να βγούμε «με την κοινωνία όρθια». Στην πραγματικότητα ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε για την εφαρμογή κανενός Μνημονίου. «Παράλληλο πρόγραμμα» του έταζε ο κ. Τσίπρας τότε, κάνοντας εκλογές ξαφνικά και γρήγορα για να μην προλάβει το εκλογικό σώμα να συνειδητοποιήσει ότι έρχεται καταιγίδα φόρων και περικοπή συντάξεων. Για τον ελληνικό λαό σήμερα ο κ. Τσίπρας είναι αμετάκλητα χαρακτηρισμένος ως μνημονιακός και πλήρως αφερέγγυος.
Ποια θα μπορούσε να είναι – αν υπάρχει, η  λύση για τα άμεσα και καίρια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας όπως είναι η ανεργία και η αναπτυξιακή δυστοκία;
Λύση υπάρχει και είναι γνωστή και επεξεργασμένη από καιρό. Η ελληνική οικονομία χρειάζεται άμεση τόνωση της συνολικής ζήτησης για να μειωθεί γρήγορα η τεράστια ανεργία. Χρειάζεται επίσης βιομηχανική και αγροτική πολιτική, με συγκεκριμένη κλαδική στόχευση και παράλληλη στήριξη από το πιστωτικό σύστημα, ώστε επιτέλους να αρχίσει η δομική αναδιάρθρωση της οικονομίας. Να ξέρετε ότι μετά από επτά χρόνια Μνημονίων και «μεταρρυθμίσεων» η δομή της ελληνικής οικονομίας παραμένει ουσιαστικά ίδια. Δεν έχουν διορθωθεί καθόλου οι τεράστιες αδυναμίες και στρεβλώσεις της, παρά τη φτώχεια που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό. Πρόκειται για ιστορική αποτυχία και έγκλημα κατά της χώρας. Η εναλλακτική λύση θα αναιρέσει στην πράξη το αρρωστημένο καθεστώς που έχουν δημιουργήσει τα Μνημόνια.
Μέσα σε πιο θεσμικό πλαίσιο μπορεί να προχωρήσει μια τέτοια λύση;
Απολύτως απαραίτητο είναι να απαλλαγεί η χώρα μας από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Ευρωζώνης που δεν επιτρέπει να εφαρμοστεί καμία τέτοια πολιτική. Θα έρθει επίσης σε ευθεία σύγκρουση με την ΕΕ, η οποία στηρίζει τους δανειστές και περιορίζει τις δυνατότητες βιομηχανικής πολιτικής. Θα πρέπει τέλος να κάνει στάση πληρωμών στο χρέος και να επιδιώξει βαθιά διαγραφή του. Η Ελλάδα θα σταθεί ξανά στα πόδια της μόνο αν ανακτήσει εθνική κυριαρχία. Παράλληλα, η ατμομηχανή για την εναλλακτική λύση θα είναι ο δημόσιος τομέας που χρειάζεται πλήρη μεταρρύθμιση. Ο ιδιωτικός θα στηριχτεί και θα βρει νέα και υγιή σχέση με τον δημόσιο. Η λύση για τη χώρα μας απαιτεί θαρραλέες τομές, βαθιά κοινωνική ανατροπή και ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας.
Υπάρχει αυτή τη στιγμή πολιτικό σχήμα που θα λειτουργήσει ως η εναλλακτική λύση για την απαλλαγή από τα Μνημόνια;
Όχι δεν υπάρχει. Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι απολύτως χρεοκοπημένο και χωρίς καμία δυνατότητα να προσφέρει εφικτές εναλλακτικές λύσεις. Η Κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση και τα κομμάτια της λεγόμενης Κεντροαριστεράς είναι πλήρως μνημονιακά και παραδομένα στους δανειστές. Το ΚΚΕ δεν έχει τίποτε ουσιαστικό να πει, ούτε και είχε σε όλη τη διάρκεια της κρίσης. Η Χρυσή Αυγή παριστάνει την αντιμνημονιακή δύναμη με τον πιο επικίνδυνο τρόπο. Για τον κ. Λεβέντη δε χρειάζεται να πούμε τίποτε. Η απόλυτη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος αντανακλά το κοινωνικό αδιέξοδο της χώρας μας. Τα ανώτατα στρώματα ούτε καν διανοούνται ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος από αυτόν των δανειστών, όσες πληγές κι αν επιφέρει στη χώρα. Έχουν ιστορικά αποτύχει, χωρίς καμία φιλοδοξία για τον τόπο και τον λαό. Τα κατώτερα στρώματα έχουν διάθεση για αλλαγή και έχουν δείξει αποφασιστικότητα, ιδίως στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά δεν βρίσκουν ηγεσία. Το πολιτικό κενό είναι τεράστιο. Απαιτείται ένα νέο σχήμα ικανό να δώσει τη λύση.
Τι κοινά έχετε εσείς με τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την Πλεύση Ελευθερίας, τον Αλέκο Αλαβάνο, τον Γιάνη Βαρουφάκη;
Κοινά υπάρχουν. Εξάλλου, η συμπαράταξη των δυνάμεων που επιδιώκουν μια εναλλακτική λύση για τη χώρα είναι κάτι που το ζητούν τα λαϊκά στρώματα. Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε σε όλα, ούτε στο που θα μπει η κάθε τελεία και το κάθε κόμμα. Η βάση μπορεί να είναι μια συμφωνία να ανακτηθεί η λαϊκή και η εθνική κυριαρχία και να εφαρμοστούν οι βασικές αρχές του προγράμματος που περιέγραψα. Το σημείο αιχμής δεν θα είναι το ευρώ. Στο θέμα αυτό δεν υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να μην καταλαβαίνει ότι όσο η Ελλάδα θα μένει μέσα στην ΟΝΕ δεν θα μπορεί να ευημερήσει. Η προοπτική σύγκρουσης με την ΕΕ όμως θα διαχωρίσει την ήρα από το σιτάρι. Η δική μου θέση είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της ΕΕ σε φιλολαϊκή και δημοκρατική κατεύθυνση. Δεν υπάρχει συμβιβασμός στο θέμα αυτό. Ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικής αλλαγής στη χώρα μας θα απαιτήσει ρήξη με την ΕΕ, με ελάχιστη επιδίωξη την δημιουργία ειδικής σχέσης. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του ελληνικού λαού να φύγει και από την ΕΕ, αν το θελήσει.
Θα μπορούσατε να συνεργαστείτε για να καλύψετε το κενό που υπάρχει στον χώρο που, κατά τα λεγόμενα πολλών, βρίσκεται αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ;
Εδώ που έχει φτάσει η χώρα και μετά τη ολική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προκάλεσε τεράστια πολιτική και ηθική ζημία που θα φανεί σε βάθος χρόνου, το ζήτημα δεν είναι απλώς η συνεργασία μεταξύ διαφόρων δυνάμεων. Τα όρια την αντιμνημονιακών δυνάμεων έχουν εξάλλου φανεί τα δύο χρόνια μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Τίποτε δεν θα λυθεί με μια απλή εκλογική συγκόλλησή τους. Πιστεύω ότι η χώρα χρειάζεται ένα νέο συλλογικό φορέα ικανό να καλύψει το κενό στα αριστερά του κ. Τσίπρα. Να είστε βέβαιη ότι, αν εμφανιστεί, θα προκληθεί σεισμός στην πολιτική σκηνή γιατί θα δοθεί η δυνατότητα στη διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια να εκφραστεί.
Αν, τελικά υπάρξει ένας νέος συλλογικός φορέας, στον οποίο θα αποτελείτε κι εσείς κομμάτι του, θα είναι τύπου Κεντροαριστεράς;
Δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση. Ο νέος συλλογικός φορέας θα πρέπει να έχει ανατρεπτικό κοινωνικό χαρακτήρα και να επιδιώκει τη λαϊκή και την εθνική κυριαρχία. Για την εσωτερική του δομή και τη δημοκρατική του οργάνωση θα πρέπει να διδαχθεί από τα τραγικά μαθήματα των τελευταίων ετών. Δεν χρειαζόμαστε ένα ακόμη μετωπικό κέλυφος, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, με ατελείωτες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, οι οποίες τελικά κατέληξαν στο θάνατο της εσωτερικής δημοκρατίας και στην ενός ανδρός αρχή. Αυτού του είδους οι οργανωτικές δομές της Αριστεράς έχουν εξαντλήσει την ιστορική δυναμική τους. Είμαι επίσης πολύ καχύποπτος απέναντι σε αρχηγικά μορφώματα, όπως αυτό που πάει να εμφανιστεί στη Γαλλία γύρω από τον Μελανσόν. Η χώρα χρειάζεται μια καινούργια πολιτική συλλογικότητα που θα προσελκύσει κοινωνικούς παράγοντες με πολλαπλούς προσδιορισμούς – επαγγελματικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, κοινωνικά μέσα, οργανώσεις αλληλεγγύης, προσωπικότητες και άτομα από διαφορετικούς χώρους. Αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα.

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης