“Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία”,
τα τελευταία λόγια του Σαλβαντόρ Αλλέντε στις 11.9.1973, δύο μήνες μόλις πριν, κάποια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Χιλή, στους δρόμους της Αθήνας, χιλιάδες φοιτητές κι εργαζόμενοι, βάζαν φωτιά στα σχέδια της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών.
Η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ…
43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι εδώ, ο ιμπεριαλισμός και οι πόλεμοι είναι εδώ.
Εδώ ζούμε την εποχή της προσφυγιάς και της φτώχειας, του ξεριζώματος λαών και γενιών από τις χώρες τους, της φρίκη του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας, της ανόδου του ρατσισμού, του φασισμού και της ακροδεξιάς, των μνημονίων και της κοινωνικής καταστροφής, της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας, της κατεδάφισης του κράτους πρόνοιας και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, της παράδοσης του περιβάλλοντος σε επιχειρηματικά συμφέροντα και της καταστροφής του, της ισοπέδωσης μισθών και συντάξεων, της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της εξαφάνισης εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαικών ελευθεριών, των στρατόπεδων συγκέντρωσης και των φραχτών, των νατοικών περιπολιών στο Αιγαίο και της Frontex, των χιλιάδων θαλασσοπνιγμένων μεταναστών στη Μεσόγειο.
Όμως ζούμε και στην εποχή των Ζαπατίστας και των Κούρδων και Κούρδισσων της Τουρκίας και του Κομπανί, της Παλαιστινιακής αντίστασης και των λαικών πολιτοφυλακών στο Λουγκάνσκ, του μαζικού κινήματος υπεράσπισης των προσφύγων, των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, του Black Lives Matter των μαύρων στις μητροπόλεις των ΗΠΑ και του Fight for $15 των εργαζόμενων στα fast foods, των μεγάλων εργατικών και νεολαιίστικων ξεσπασμάτων στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, του αντιφασισιστικού κι αντιρατσιστικού κινήματος, των κινημάτων ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς στην Ισπανία και στη χώρα μας, των πρώτων βημάτων οργάνωσης του κόσμου της εργασιακής επισφάλειας και της ανεργίας, των αντιπολεμικών σκιρτημάτων και των αγώνων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων διωκώμενων αγωνιστών, αλληλέγγυων, αλλά και ολόκληρων λαών που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση.
ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Ο δρόμος του Νοέμβρη του 1973 απέδειξε πως ο μόνος αγώνας που μπορεί να επιφέρει ρήγματα, να αλλάξει συνειδήσεις και συσχετισμούς, να αφήσει χνάρια για τις επόμενες γενιές και τελικά να νικήσει, είναι ένας:
‘ΤΟΥ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ ΚΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Όσο σήμερα κι αν φαντάζουν οι εχθροί πανίσχυροι κι ανίκητοι, τόσο φάνταζαν και τότε οι χούντες και τα τανκς.
Κι όμως…
Οι λαοί κι οι εργαζόμενοι κατάφεραν να οργανωθούν, να αντισταθούν, να ορθώσουν ανάστημα, να κοιτάξουν κατάματα, να παλέψουν, να ανατρέψουν και να νικήσουν Λουδοβίκους και Τσάρους, Αυτοκράτορες και Βασιλιάδες, Χούντες κι Απαρτχάιντ, Ιμπεριαλιστές και Κοσμοκράτορες.
Αυτήν είναι η παρακαταθήκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και γι’ αυτό επιχειρείται να δυσφημιστεί, να συκοφαντηθεί και να λησμονηθεί. Να ταυτιστεί με τους λίγους που ξεπουλήθηκαν και άλλαξαν ιδανικά και πορεία.
Το Πολυτεχνείο όμως ΖΕΙ κι υπάρχει χάρη στους χιλιάδες που ακόμη και σήμερα δεν ξέχασαν τον αγώνα για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που συνεχίζουν να φλέγονται και να εμπνέονται από τα ιδανικά του Νοέμβρη για μια Ελλάδα ελεύθερη κι ανεξάρτητη με τον λαό της αφέντη στον τόπο του και για μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ γιατί χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και πορεύονται προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, ΖΕΙ μέσα από τους αγώνες του σήμερα και συνεχίζει να ξετυλίγει το κόκκινο νήμα της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, των Λαμπράκηδων, της αντιδικτατορικής πάλης, των αγώνων της μεταπολίτευσης, των φοιτητικών και νεολαιίστικων κινημάτων και των εργατικών αγώνων.
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Όλες κι όλοι στη συγκέντρωση και την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την Πέμπτη 17.11. στις 6:30 μ.μ. στην πλατεία Ρήγα Φεραίου.
τα τελευταία λόγια του Σαλβαντόρ Αλλέντε στις 11.9.1973, δύο μήνες μόλις πριν, κάποια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Χιλή, στους δρόμους της Αθήνας, χιλιάδες φοιτητές κι εργαζόμενοι, βάζαν φωτιά στα σχέδια της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών.
Η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ…
43 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός είναι εδώ, ο ιμπεριαλισμός και οι πόλεμοι είναι εδώ.
Εδώ ζούμε την εποχή της προσφυγιάς και της φτώχειας, του ξεριζώματος λαών και γενιών από τις χώρες τους, της φρίκη του σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας, της ανόδου του ρατσισμού, του φασισμού και της ακροδεξιάς, των μνημονίων και της κοινωνικής καταστροφής, της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας, της κατεδάφισης του κράτους πρόνοιας και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, της παράδοσης του περιβάλλοντος σε επιχειρηματικά συμφέροντα και της καταστροφής του, της ισοπέδωσης μισθών και συντάξεων, της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της εξαφάνισης εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαικών ελευθεριών, των στρατόπεδων συγκέντρωσης και των φραχτών, των νατοικών περιπολιών στο Αιγαίο και της Frontex, των χιλιάδων θαλασσοπνιγμένων μεταναστών στη Μεσόγειο.
Όμως ζούμε και στην εποχή των Ζαπατίστας και των Κούρδων και Κούρδισσων της Τουρκίας και του Κομπανί, της Παλαιστινιακής αντίστασης και των λαικών πολιτοφυλακών στο Λουγκάνσκ, του μαζικού κινήματος υπεράσπισης των προσφύγων, των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής, του Black Lives Matter των μαύρων στις μητροπόλεις των ΗΠΑ και του Fight for $15 των εργαζόμενων στα fast foods, των μεγάλων εργατικών και νεολαιίστικων ξεσπασμάτων στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, του αντιφασισιστικού κι αντιρατσιστικού κινήματος, των κινημάτων ενάντια στις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς στην Ισπανία και στη χώρα μας, των πρώτων βημάτων οργάνωσης του κόσμου της εργασιακής επισφάλειας και της ανεργίας, των αντιπολεμικών σκιρτημάτων και των αγώνων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων διωκώμενων αγωνιστών, αλληλέγγυων, αλλά και ολόκληρων λαών που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση.
ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Ο δρόμος του Νοέμβρη του 1973 απέδειξε πως ο μόνος αγώνας που μπορεί να επιφέρει ρήγματα, να αλλάξει συνειδήσεις και συσχετισμούς, να αφήσει χνάρια για τις επόμενες γενιές και τελικά να νικήσει, είναι ένας:
‘ΤΟΥ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ ΚΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Όσο σήμερα κι αν φαντάζουν οι εχθροί πανίσχυροι κι ανίκητοι, τόσο φάνταζαν και τότε οι χούντες και τα τανκς.
Κι όμως…
Οι λαοί κι οι εργαζόμενοι κατάφεραν να οργανωθούν, να αντισταθούν, να ορθώσουν ανάστημα, να κοιτάξουν κατάματα, να παλέψουν, να ανατρέψουν και να νικήσουν Λουδοβίκους και Τσάρους, Αυτοκράτορες και Βασιλιάδες, Χούντες κι Απαρτχάιντ, Ιμπεριαλιστές και Κοσμοκράτορες.
Αυτήν είναι η παρακαταθήκη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και γι’ αυτό επιχειρείται να δυσφημιστεί, να συκοφαντηθεί και να λησμονηθεί. Να ταυτιστεί με τους λίγους που ξεπουλήθηκαν και άλλαξαν ιδανικά και πορεία.
Το Πολυτεχνείο όμως ΖΕΙ κι υπάρχει χάρη στους χιλιάδες που ακόμη και σήμερα δεν ξέχασαν τον αγώνα για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που συνεχίζουν να φλέγονται και να εμπνέονται από τα ιδανικά του Νοέμβρη για μια Ελλάδα ελεύθερη κι ανεξάρτητη με τον λαό της αφέντη στον τόπο του και για μια κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ γιατί χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους και πορεύονται προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, ΖΕΙ μέσα από τους αγώνες του σήμερα και συνεχίζει να ξετυλίγει το κόκκινο νήμα της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, των Λαμπράκηδων, της αντιδικτατορικής πάλης, των αγώνων της μεταπολίτευσης, των φοιτητικών και νεολαιίστικων κινημάτων και των εργατικών αγώνων.
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Όλες κι όλοι στη συγκέντρωση και την πορεία για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την Πέμπτη 17.11. στις 6:30 μ.μ. στην πλατεία Ρήγα Φεραίου.
ΛΕΣΧΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
