του Δημήτρη Πετσέτα
Την άνοιξη του 1967 ήμουν μαθητής της Ε’ Δημοτικού και ο δάσκαλος μας έδωσε να λύσουμε ένα πρόβλημα, ζητώντας από εμάς να μην χρησιμοποιήσουμε χαρτί και μολύβι.
Αν θυμάμαι καλά τους αριθμούς, τους οποίους έγραψε και στον πίνακα, είπε: μία αγρότισσα ήρθε στη λαϊκή αγορά για να πουλήσει 80 ζευγάρια αυγών, με τιμή 7 δεκάρες της δραχμής το καθένα.
Όταν άρχισε να πλησιάζει η ώρα που θα έπαιρνε το λεωφορείο για να γυρίσει στο χωριό της, της είχαν μείνει απούλητα κάποια ζευγάρια αυγών, τα οποία πούλησε σε κάποιον με τιμή 5 δεκάρες το καθένα για να προλάβει το λεωφορείο.
Τα λεφτά που εισέπραξε συνολικά εκείνη τη μέρα, ήταν 50 δραχμές. Μας ζήτησε να βρούμε πόσα ζευγάρια αυγών πούλησε με τη χαμηλή τιμή (5 δεκάρες το καθένα) και, όταν το βρούμε, να σηκώσουμε τα χέρια μας.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, σήκωσα πρώτος το χέρι και μετά από λίγο άρχισαν να κάνουν το ίδιο οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου. Ο δάσκαλος έρχονταν στον καθένα μας και άκουγε το αποτέλεσμα στο αυτί του. Στο τέλος μας έδωσε και το σωστό αποτέλεσμα, που ήταν 30 ζευγάρια αυγών και το είχαμε βρει σχεδόν όλοι.
Τριάντα χρόνια αργότερα, έχοντας κάποια ασήμαντη αφορμή, έβαλα το ίδιο ακριβώς πρόβλημα σε τρία τμήματα μαθητών της Γ’ Λυκείου, αλλάζοντας μόνον τις τιμές των αυγών, για να τις προσαρμόσω στα δεδομένα της αγοράς. Τότε, οι δεκάρες δεν είχαν αγοραστική αξία και έδωσα τιμές 70 και 50 δραχμών για κάθε ζευγάρι αυγών, με τελική είσπραξη 5000 δραχμών για την παραγωγό των αυγών.
Ο χρόνος κυλούσε και δεν έβλεπα χέρια να σηκώνονται. Για να μην τα πολυλογώ, η πρώτη σωστή απάντηση δόθηκε μετά από 5-6 λεπτά και έδωσα λήξη της προσπάθειας των παιδιών, όταν συμπληρώθηκε ένα 10λεπτο. Οι περισσότεροι δεν είχαν βρει κάποιο αποτέλεσμα ή είχαν βρει κάποιο λανθασμένο αποτέλεσμα.
Προβληματίστηκα πολύ και έναν χρόνο αργότερα, έτυχε να ανήκω σε μία αντιπροσωπεία μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Φροντιστών Ελλάδος που επισκέφτηκε τον υπουργό Παιδείας (ήταν ο μακαρίτης Γεράσιμος Αρσένης, ο οποίος πάλευε εκείνη την εποχή για να περάσει την εκπαιδευτική του μεταρρύθμιση). Κάποια στιγμή διηγήθηκα αυτή την ιστορία και τελείωσα με μία διαπίστωση: δεν είναι χαζά τα σημερινά παιδιά, κύριε Υπουργέ… Απλώς, είναι εντελώς ανεκπαίδευτα !
