Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μάλωνα με φίλο μου για τα πολιτικά. Ντρέπομαι πολύ, μολονότι δεν το προκάλεσα. Αλλά επιμένω και δε θα σταματήσω να το λέω ότι δε μας χωρίζει το χρώμα και η σημαία κανενός κόμματος. Είναι αστείο. Αντίθετα μας ενώνουν οι λογαριασμοί του σπιτιού, οι οφειλές στην τράπεζα, τα φροντιστήρια των παιδιών και το καλάθι στο σούπερ μάρκετ. Μας ενώνουν οι κοινές αγωνίες για το αύριο, οι αιματηρές στερήσεις, η σκληρή λιτότητα και τα φοβισμένα μάτια των παιδιών. Εμείς ερίζουμε για τα κόμματα και ξεχνάμε ότι ποτέ δε θα ξαναγυρίσουν πίσω οι χιλιάδες συνάνθρωποί μας, που έφυγαν για πάντα…Ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι η ουσία του προβλήματος και πιθανόν και η λύση ίσως να βρίσκονται στο γεγονός ότι εμείς δημιουργήσαμε τους δαίμονες που μας κυνηγούν, ενώ αρκετά συχνά τους θεωρήσαμε αναγκαίους. Και υποταχθήκαμε αμαχητί στον φόβο, στους αυτόκλητους ”Σωτήρες” και ”αυθεντίες” και τελικά, όπως αποδείχτηκε σε ”αδειανά πουκάμισα” κάνοντας ομαδικό άλμα στο χάος! Και ο φόβος για την καταστροφή οδήγησε στην καταστροφή από φόβο. Ο πολιτικός φανατισμός θολώνει την κρίση καθώς ανοίγει το κουτάκι του παραλόγου και δε μπορούμε να αντιληφθούμε πως είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά. Υποχρέωση όλων μας όμως είναι να μην αλλάξουμε και να συνεχίσουμε να αναζητούμε την αλήθεια, χωρίς μονοδιάστατη σκέψη, στείρα αντιπαράθεση και ατομισμό, χωρίς να δεχόμαστε λογοκρισία πουθενά, κυρίως όμως στα όνειρά μας. Μόνο έτσι δε θα φοβόμαστε να κοιτάζουμε τα παιδιά στα μάτια. Και αύριο θα θυμούνται κάτι από μας και θα είναι υπερήφανα, γιατί θα έχουν μάθει ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει και η αλλαγή βρίσκεται στα δικά τους χέρια!
Zωή Χατζηθωμά
