Ξένε μου όπως πας
«Ξένε μου, όπου πας και περπατάς τη γη μας,
Να πατάς σεμνά και ν΄ αλαφροδιαβαίνεις
τ΄ είναι ο τόπος μας αιματοποτισμένος,
κάθε πέτρα μας αιματοβαφτισμένη
κάθε μέτρο γης κι από ΄νας σκοτωμένος
ένας σύντροφος που ΄πεσε πολεμώντας
για το δίκιο μας και για τη λευτεριά μας.»
Β. Ρώτας
Ως απόγονος αγωνιστών Εθνικής αντίστασης και συγγενής εκτελεσθέντων, ένιωσα ιδιαίτερη θλίψη και οργή στην είδηση βεβήλωσης του μνημείου των εκτελεσθέντων στα «Νταμάρια» Τρικάλων.
Στο χώρο αυτόν εκτελέστηκαν αγωνιστές που πολέμησαν με κάθε τρόπο και μέσο ενάντια στους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, οργάνωσαν τον αγώνα, για να μην πεινάσει ο λαός, έδωσαν την ψυχή τους με στόχο την πνευματική ανάταση του λαού τους (θέατρο, μουσική).
Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες, είναι και η αδερφή του παππού μου Θανάση Ντιντή, η Ευθυμία Ντιντή απ΄ το Μικρό Κεφαλόβρυσο Τρικάλων. Η Ευθυμία Ντιντή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και ήταν υπεύθυνη της τοπικής οργάνωσης της ΕΠΟΝ στο χωριό της, αναλαμβάνοντας δράση για τη διεξαγωγή πολιτιστικών δραστηριοτήτων στην περιοχή της.
Μετά την άγρια καταδίωξη απ΄ τους συνεργάτες των κατακτητών, που υπέστησαν οι αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης, τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ, η Ευθυμία Ντιντή κατατάσσεται το Γενάρη του 1947 στο Δημοκρατικό στρατό, στο αρχηγείο Κόζιακα. Τραυματίζεται σε επιχείρηση εφοδιασμού, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται «δις εις θάνατον».
Η Ευθυμία Ντιντή, όπως χιλιάδες συναγωνιστές της σ΄ όλη την Ελλάδα, αντιμετώπισε το θάνατο παλικαρίσια, σύμφωνα με μαρτυρίες προχώρησε στο εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας. Ανάμεσα σ΄ άλλα στην απολογία της λέει: « Με καταδικάζεται όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν αποκήρυξα τις ιδέες μου. Εγώ ως Ελληνίδα, έκανα το καθήκον μου όπως θα ΄κανε κάθε τίμιος πατριώτης για μια Ελλάδα λεύτερη με αφεντικά εμάς τους ίδιους στον τόπο μας». Εκτελέστηκε την 1η Νοέμβρη του 1947 σε ηλικία 26 ετών.
Ενάμιση χρόνο μετά εκτελέστηκε στα «Νταμάρια» ο Θόδωρος Παπαβασιλείου απ΄ το Μικρό Κεφαλόβρυσο, επίσης πρόσωπο του συγγενικού μου περιβάλλοντος. Πρόκειται για πρωτοπόρο αγωνιστή της Εθνικής αντίστασης ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης ΕΑΜ στο χωριό του, με δράση στην ευρύτερη περιοχή. Καταδιώκεται και κατατάσσεται στο Δημοκρατικό στρατό, συλλαμβάνεται και καταδικάζεται σε θάνατο απ΄ το έκτακτο στρατοδικείο Τρικάλων στις 14 Μαΐου του 1949.
Εκτελείται στις 21 Μαΐου σε ηλικία 30 ετών. Στην ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης είπε: «Εγώ θα εκτελεστώ, με το αίμα μου και το αίμα των χιλιάδων συναγωνιστών μου τα παιδιά θα ζήσουν καλύτερα». Ο θάνατος των αγωνιστών αυτών όπως και όλων των αγωνιστών στην πάλη τους για το δίκαιο του λαού βρίσκει έκφραση στους στίχους του Α. Σικελιανού στο ποίημά του «Αντίσταση».
Εδώ σηκώνετ΄ όλη η γη με τους αποθαμένους και με τον ίδιο θάνατο πατάει το θάνατό της. Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά με τους αντάρτες χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια κι είν΄οι νεκροί στα ξάγναντα πρωτοπανηγυριώτες!
Οι εκτελεσθέντες στα «Νταμάρια» και σ΄ όλους τους τόπους μαρτυρίων δίνοντας το αίμα τους υπερασπίστηκαν το όραμά τους, για να υπάρχει το ψωμί, το τραγούδι, το βιβλίο σε κάθε σπίτι, μας υποδεικνύουν το σεβασμό στη μνήμη τους, την υποχρέωσή μας μελέτης της ιστορίας τους, το καθήκον μας να σταθούμε αντάξιοι του αγώνα τους, υπέρμαχοι «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι» σύμφωνα με τον ποιητή του λαού μας Γ. Ρίτσο.
Οι βεβηλωτές των ιερών χώρων, ποτισμένων με το αίμα των αγωνιστών, ας αναλογιστούν το τι οφείλουν κι αυτοί σ΄ αυτούς που ΄δώσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τσέργα Στεφανία
Φιλόλογος
