Βέβαια, ‘’ζούμε καλά’’ εδώ, δεν έχουμε παράπονο. Απολαμβάνουμε κάθε ημέρα τη Μουρτζουκιάδα μας, που βρίσκεται σε κόντρα με τη Κατερινοπουλιάδα.
Προσπαθούν μερικοί να δημιουργήσουν αντιπερισπασμό, με Λιαγκιάδες και Κουσουλιάδες, αλλά φευ.
Προστιθεμένης δε, της Αστυνομικιάδας (της Βουλής), ζούμε εν χλιδή.
Ατόνησε, ως είδατε, η Κασσελακιάδα και το πόπολο ζητούσε νέα ‘’τροφή’’. Πνευματική θα έλεγα. Να βλέπει, να αναλύει, τα προβλήματα (και τα τραύματα) των άλλων. Σιγά μην ασχοληθεί με τα δικά του.
Προσπαθεί βέβαια ο καθ΄ύλην (για τη θεραπεία των τραυμάτων) Υπουργός με τις 365, κατ΄ ουδόν, εμφανίσεις του ετησίως εις την τηλεόραση (τη μία υπάρχουσα), αλλά τον ‘’παίρνουν στο ψιλό’’ οι αχάριστοι συμπατριώτες του.
Εσχάτως μας προέκυψε και η Τζο(χ)λανιάδα, ναι καλέ, αυτουνού που τον επικήρυξαν αι ΗΠΑ για 10 εκατομμύρια …μπακς και τώρα τον επαινούν τα μάλα και τον θέλουν συνεργάτη.
Μην αργήσετε λοιπόν αγαπητή κυρία. Σας ετοιμάζουμε εμείς μία Κιμπερλιάδα, …to eat and the hens.
Δημήτριος Τουφεξίδης
ΥΓ. (Συνελόντι ειπείν): cry me my mother, cry me, with night with moon.
Υποκλίνομαι κ. Τουφεξίδη. Ακριβώς έτσι. Προς το παρόν η τηλεόραση (η μία υπάρχουσα) επιδίδεται ομού μετά τού αδελφικού (ιδιοκτησίας τού αδελφού δλδ ) καθημερινού εντύπου, σε συνεχή χλευασμό. Οταν σφίξουν τα γάλατα θα το πάρουν αλλιώς.
Ευχαριστώ κ. Αντιφρονούντα. Δυστυχώς, όλοι τα βλέπουν και δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Είναι μεγάλο το θέμα, δε «χωράει» στα σχόλια.
ΥΓ. Με τα γάλατα που αναφέρατε, μου θυμίσατε το περιβόητο «Κι ήταν τα στήθια σου λευκά, γεμάτα γάλατα και μου ‘λεγες γαργάλατα!» του αξέχαστου Κώστα Σταματίου. Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι αρθρογράφοι-σχολιαστές.