Πολλές φορές έχω μαζέψει απ’ το δρόμο ακούσματα , εικόνες , σχόλια , παράπονα και μυστικά ανθρώπων που δεν συναντώ παρά μονάχα φευγαλέα αλλά ό,τι μαζεύω , βοήθημα πολύτιμο για τη σκέψη μου να ξεδιπλώνεται ή να ταξιδεύει . Άκουσα προχθές στο δρόμο πίσω μου, το παράπονο μιας νεαρής μαμάς στη φίλη της. « Η γιαγιά φταίει. Μου το’ χει καλομάθει το παιδί …» Απομακρύνθηκα με αισθήματα ενοχής. Γιαγιά κι εγώ , μήπως καλομαθαίνω τα εγγόνια μου ; Λένε πως του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου . Να υποθέσουμε πως και οι γιαγιάδες είναι δυο φορές μάνες; Ίσως γι αυτό αξίζουν την κατανόηση των νεότερων. Βοηθώντας τα παιδιά τους, παίζουν, με μεγάλη χρονική και ηλικιακή απόσταση, έναν ρόλο που γράφτηκε γι’ αυτές όταν ήταν νέες και μικρομάνες και είναι φυσικό να …αυτοσχεδιάζουν πολλές φορές επί σκηνής γιατί αγνοούν ως ένα σημείο τον καινούριο ρόλο της σύγχρονης μάνας .Ούτε το χειροκρότημα επιζητούν ούτε ευχαριστίες και επαίνους . Λίγη κατανόηση μόνο και τη γόνιμη συνεργασία με τους αγαπημένους τους . Τα δικαιούνται γιατί προσφέρουν αφειδώς ό,τι πολυτιμότερο τους έμεινε : την αγάπη στα παιδιά και στα εγγόνια τους.
Τούλα Τίγκα
