Μια μικρομέγαλη ιστορία εν όψει της  νέας σχολικής χρονιάς.

Γιάννης Τζίκας : Πριν από κάμποσα χρόνια έκανα τον καθηγητή της χημείας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Έτσι όπως τα ‘ φερε μια ολόκληρη συνομωσία ( τύχης, εγρήγορσης, ανάγκης και εγώ δε ξέρω τι άλλο), ευτυχώς απαγκιστρώθηκα από τα δίχτυα της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Ήταν η χρονιά που βρισκόμουν σε λύκειο της ευρύτερης περιοχής. Κάνοντας λοιπόν το μάθημά μου για τουλάχιστον δύο μήνες στην Α’ λυκείου είχε δημιουργηθεί μια αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για τις δυνατότητες των παιδιών της τάξης. Όπως παντού, υπήρχαν τα διαβασμένα παιδιά και τα λιγότερο διαβασμένα, τα ευγενικά και τα λιγότερο ευγενικά, τα κοινωνικά και τα όχι και οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ο Δημήτρης λοιπόν , μαθητής της συγκεκριμένης τάξης κάλυπτε τα περισσότερα για να μην πω όλα τα καλά χαρακτηριστικά επιτρέποντάς με και όχι βεβιασμένα, να βλέπω ένα παιδί με πάρα πολλές δυνατότητες και φυσικά με ανάλογη εξέλιξη.
Ώρα λοιπόν για το προγραμματισμένο πρόχειρο διαγώνισμα του τριμήνου. Ερωτήσεις, θεωρία ,ασκήσεις και τα σχετικά. Δεν περνάει κανένα 20λεπτο και ο Δημήτρης μου αφήνει πρώτος το γραπτό του στην έδρα. Μπαίνω στον πειρασμό να το διαβάσω αφού έτσι κ’ αλλιώς με το άθλημα του ντεντέκτιβ ( έλεγχος αντιγραφής των υπολοίπων απέχω έτη φωτός).
Και να η ιστορία… Θεωρία ολόσωστη, ασκήσεις μέχρι τελευταίας εξήγησης, ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΤΡΕΛΑ. Τρέλα όμως. Όπου όμικρον – ωμέγα , όπου γιώτα-ήτα και όπου άλφα και εγώ δε ξέρω τι.
Διακριτικά και αφού τσέκαρα τη μη ύπαρξη περίπτωσης  δυσλεξίας,  τον φωνάζω την επόμενη μέρα και του λέω:

-Δημήτρη μου κάνεις πλάκα έτσι δεν είναι;

– Όχι κύριε, εγώ είμαι από το τάδε ορεινό χωριό, όπου το δημοτικό σχολείο του ήταν μονοθέσιο. Ερχόταν λοιπόν ένας δάσκαλος εκεί όλα τα χρόνια και δεν μας έκανε τίποτα.
-Τίποτα βρε Δημήτρη ,πώς τίποτα;
-Όταν γράφαμε έκθεση για παράδειγμα, ποτέ δεν τη διορθώναμε , ούτε καν τη διαβάζαμε. Ήταν απλά να περάσει η ώρα. Αρκεί να σας πω ότι το χειμώνα που είχε βροχές και χιόνια, ο δάσκαλος έβγαζε τα παπούτσια του στην έδρα και μας έβαζε να τα καθαρίζουμε. Έτσι, για να περνάει η ώρα.
Αρκετά μακρηγόρησα. Μια ιστορία ήταν ακόμη από τις πολλές που γίνονται στα σχολειά μας. Η ιστορία όμως της αξιολόγησης που αντιτίθενται διαφορές συντεχνίες και οι περί αυτών προστάτες παρακαλώ όπως γίνει χθες. Αλλιώς…

Υ.Γ  Η πλειονότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού της χώρας δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα σε οποιοδήποτε αξιολόγηση. Τουναντίον.

Ορισμένοι τύποι απλώς μπερδεύουν τις ταχύτητες βάζοντας την όπισθεν ολοταχώς.

Εύχομαι ολόψυχα καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά μας και τους δασκάλους αυτούς, που σαν δεύτεροι γονείς  διδάσκουν  το ευ ζην.

Ο Γιάννης Τζίκας είναι υποψήφιος με το ΠΟΤΑΜΙ στο Ν. Τρικάλων