Όποιος λέει ότι έχει ξεμπερδέψει με τις συγκρούσεις και τις μάχες μέσα του, λέει ψέματα και μάλιστα άτσαλα ψέματα. Γιατί η αδικία σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του ανθρώπου είναι φορτίο που δύσκολα σηκώνει η ψυχή. Εκτός και αν χωθεί στη συγκατάβαση: στο σπιτάκι, στο παιδάκι, το σκυλάκι, στις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, το εξοχικό στη θάλασσα, το χαλάκι στην εξώπορτα, που πρέπει πάντα να είναι καθαρό και οτιδήποτε υποκοριστικό κολλάει σαν πετρελαιοκηλίδα στο δέρμα.
Το δύσκολο είναι να βρούμε από πού ξεκινάει το κακό, κάπου θολώνει το τοπίο, όπως σε σκηνές από Αγγελοπουλική ταινία. Σε μας , κακή ώρα, πώς ξεκίνησε. Η αρχή έγινε στο Καστελόριζο, ή πιο πριν ή λίγο αργότερα; Παίζει και η παράμετρος της αντοχής και του πόσο μπορείς να αντέξεις περνώνας τέτοια μαυρίλα από πάνω σου.
Πόσο προσπερνάς το Καστελόριζο και το πόσο σε πιάνει η θάλασσα, λέω εγώ τώρα. Παίζει και η αλλεργία στο μοβ χρώμα ή και στο κόκκινο χρώμα και το μπέρδεμα των χρωμάτων και πάντα ακούω τη μάνα μου να φωνάζει να μη μπλέκω τα χρωματιστά στην πλύση και να σιγουρεύομαι πρώτα ότι τα χρώματα είναι καλά και αντέχουν και θα μείνουν ανέπαφα.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι απαραίτητα Καστελοριζόπληκτος και μαύρο πρόβατο όποιος φοράει μοβ γραβάτα. Μπορεί να τη φοράει γιατί απλώς ταιριάζει με τα μάτια του. Ούτε μπορεί να ‘’ξεπλυθεί’’ ένας που φοράει κόκκινο σκισμένο μακό και να το παίζει επαναστάτης και Αριστερός. Εννοώ ότι είτε με προβιά είτε με λεοντή, λίγο πιο νωρίς ή λίγο αργότερα όλα θα βγουν στο φως: η αλήθεια του καθενός μας, οι ανομίες, τα θλιβερά ψεύδη και το να μπει κάποιος κάτω από μία κομματική ομπρέλα, για να κρύψει το ‘’είδα φως και μπήκα, γιατί είδα από το παράθυρο, ωσάν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, πλούσιο γιορτινό τραπέζι και είναι κρίμα να μη στρωθώ στο καλό φαϊ’’.
Ε, όχι, φιλαράκο μου, εκεί θα βρεις απέναντι πολλούς φουκαράδες από μας, γιατί δεν το χρωστάμε μόνο στον ταλαίπωρο πατέρα μας που έκανε τη μέρα νύχτα για να μας μορφώσει, δεν το οφείλουμε μόνο στα παιδιά μας, αλλά κυρίως στην δική μας κρίση, που τις νύχτες βαράει γερμανικά νούμερα στη σκοπιά και κρατάει και όπλο.
Δε φταίμε εμείς, αυτή τα κάνει όλα και έχει συνεργούς το φιλότιμο και την τσίπα μας. Δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τους κόμπους μας ακόμη, παραμένουν άλυτοι και πεισματάρηδες, σαν κακομαθημένα χαμίνια. Μέχρι τώρα και μέχρι να βρούμε τι συμβαίνει, λυγίσαμε πολλές φορές, για να μη σπάσουμε, όπως το καλάμι στην ακροποταμιά.
Τώρα ξέρουμε τι θα κάνουμε, γιατί βλέπουμε ότι θα μας μείνει κουσούρι το σκύψιμο και θα χασμουριούνται από την ιστορία μας οι μικρότεροι αύριο. Πού ξέρεις; Μπορεί και να λέμε πως άξιζε τελικά.
Φως έχουμε, θάλασσες έχουμε, ελιόδεντρα και ξωκλήσια σε ακρωτήρια έχουμε αλλά τώρα θέλουμε η ζωή μας να έχει άρωμα και γεύση από αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό…Πάθαμε πολλά, μάθαμε ακόμη περισσότερα και τίποτα δε γυρίζει πίσω. Δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμη με τις μάχες μας, είτε με τις ατομικές είτε με τις συλλογικές.
Τρίτο βράδυ που ένας έφηβος κάθεται κάτω από το σπίτι μιας γειτόνισσάς μου, ένα όμορφο ξανθό κορίτσι, λες και βγήκε από τους στίχους του Ελύτη. Κλωτσάει τα φύλλα το αγόρι, κάνει μερικά βήματα πάνω κάτω, αναστενάζει και εγώ τον κάνω χάζι στα σκοτάδια. Όλος του ο κόσμος γύρω από το μπαλκόνι της!…
Για σένα τα λέω, για σένα θέλω να το παλέψουμε και για τα κατάξανθα μαλλιά της. Χαλάλι σας και θυσία στα πόδια σας τα δικά μας ζόρικα τέρμινα! Ζ.Χ.
