«… Ξεκινήσαμε με τη γιαγιά σου -τη λεβέντισσα- να βρούμε το Νίκο. Μπροστά μας ζούσε ακόμα, νέος 21 χρονών, όμορφος, χαμογελαστός. Αμίλητοι, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του, στον απέραντο κάμπο. Ρωτώντας και ξαναρωτώντας φθάσαμε στον ματωμένο τόπο του τραγικού χαμού. Δεν βρήκαμε τίποτα. Η συμπόνια των άγνωστων χωρικών μας οδήγησε στο Φλαμούλι, έξω από τα Τρίκαλα. Είναι ζωντανή μπροστά μου η τραγική σκηνή. Η πληγωμένη μάννα σκάβει με τα ματωμένα της δάχτυλα τον νωπό τάφο να βρει το χαμένο παιδί της.
Φέτος κλείνουν στις 31 Αυγούστου ακριβώς τριάντα χρόνια. Η γιαγιά ξέρει και έχει πολλά να σου πει -ίσως και να σου τα είπε- απ’ τη φουρτουνιασμένη και τρικυμισμένη ζωή της. Είναι η ιστορία μιας πραγματικής Ελληνίδας μάννας. Είναι κομμάτι της τραγικής ιστορίας του λαού μας».
Το όνομά του Νίκος Λάζος. Αδερφός της μάνας μου. Οργανωμένος στην Αντίσταση. Είχε πάει στα Τρίκαλα. Επιστρέφοντας στο χωριό, λίγο πιο κάτω από τη γέφυρα του Καραβόπορου στον Πηνειό, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι Γερμανοί και οι γερμανοτσολιάδες. Σαν σήμερα, 31 Αυγούστου 1944.
Το πολυσέλιδο γράμμα στο οποίο περιέχονται αυτές οι γραμμές, ήταν το πρώτο που έλαβα νόμιμα μετά τη μεταπολίτευση, τον Αύγουστο του 1974. Αποστολέας ο θείος μου Γιώργος Λάζος, πολιτικός πρόσφυγας στο χωριό Μπελογιάννης της Ουγγαρίας, εικοσιπέντε χρόνια τότε -και για πάντα πλέον- μακριά απ’ την πατρίδα!
Γιώργος Γούσιας
