Το θέμα με το Σκοπιανό είναι πως, αν λυθεί, θα χάσουν ένα μεγάλο χαρτί -και το λόγο ύπαρξής τους- οι υπερπατριώτες και οι εθνικιστές.
Μπορεί οι υπερπατριώτες και οι εθνικιστές να είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία και την διέλυσαν, αλλά είναι πολύ ευαίσθητοι στα «εθνικά θέματα».
Και το Σκοπιανό θεωρείται «εθνικό θέμα».
Δηλαδή, δεν είναι εθνικό θέμα η χρεοκοπία της χώρας, η επιτροπεία μέχρι το 2060, η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας της χώρας μέχρι το 2114, η φυγή των Ελλήνων στο εξωτερικό και η υπογεννητικότητα, αλλά είναι εθνικό θέμα το Σκοπιανό· δηλαδή, το πώς θα ονομάζεται μια γειτονική χώρα.
Κατ’ αρχάς, το Σκοπιανό δεν είναι εθνικό θέμα.
Το Σκοπιανό είναι διεθνές θέμα.
Αφορά και μια άλλη χώρα.
Όσο περίεργο και να φαίνεται σε πολλούς Έλληνες, υπάρχουν κι άλλοι λαοί πάνω στον πλανήτη, εκτός από τους Έλληνες.
Δηλαδή, αν οι Έλληνες θεωρούν το Σκοπιανό «εθνικό θέμα», το ίδιο συμβαίνει και με τους κατοίκους της FYROM.
Έχει σιχαθεί η ψυχή μου να βλέπω τα δεξιά λαμόγια που ξέσκισαν και ξεπούλησαν τη χώρα, να το παίζουν υπερπατριώτες στο Σκοπιανό, ενώ το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι το πώς θα πάρουν ξανά την κουτάλα.
Αν τους υποσχεθείς πως θα γίνουν κυβέρνηση, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα η FYROM να ονομάζεται Μακεδονία. Σκέτα.
Το Σκοπιανό το έστησε ο Αντώνης Σαμαράς, για να κάνει πολιτική καριέρα.
Και ο κύριος υπεύθυνος για το Σκοπιανό, αυτός ο γελοίος σαχλαμάρας, παρουσιάζεται ακόμα και σήμερα -26 χρόνια μετά- σαν υπερπατριώτης.
Παράλληλα, ξεπλένονται με το Σκοπιανό, ως υπερπατριώτες, αυτοί που ξέσκισαν τη χώρα.
Αυτοί είναι που πουλάνε εθνικά μεγαλεία αλλά και φόβο στο σπάνιο έθνος μας που απειλείται από παντού.
Από αυτούς απειλείται η Ελλάδα.
Αυτοί την ξέσκισαν.
Για να πλουτίσουν οι ίδιοι.
Να λυθεί το Σκοπιανό.
Για να προχωρήσει επιτέλους, έστω ένα βηματάκι η Ελλάδα.
Και για να ξεφορτωθούμε επιτέλους κάποια πολιτικά λαμόγια.
Όσο η Ελλάδα βάζει μπροστά την «Ιστορία», εξαφανίζει το παρόν και το μέλλον της.
Και ο χρόνος της Ελλάδας τελειώνει.
Αυτό είναι το εθνικό θέμα.
Ο αφανισμός της χώρας.
(Τρομερό το ξεβράκωμα του Νίκου Κοτζιά με τα διαβαθμισμένα έγγραφα στους υπερπατριώτες της Νέας Δημοκρατίας, που πήγαν το χρέος στο διάστημα και έκαναν τη χώρα ζητιάνα, αλλά είναι πάρα πολύ ανένδοτοι στο Σκοπιανό, αν και τα διαβαθμισμένα έγγραφα αποδεικύουν το αντίθετο. Μια ζωή ψέματα. Όλα για τη μάσα.)
«Τι είναι η γενική θέληση; Η δική μου»
”Τσίπρας”
η Ροβεσπιέρος (εαν το θυμάμαι σωστά)
80% του Ελληνικού λαού είναι ”υπερπατριώτες και οι εθνικιστές.” μάλιστα..
Το θράσος και το σαδιστικό πολιτικό μίσος πουλάνε. Κινούν την προσοχή.
Ειδικά όταν ένα πανικόβλητο ποντίκι σαν τον Πομώνη..ωρύεται…
επικαλούμενο την «ελευθερία του λόγου» της αστικής μας Δημοκρατίας!
Ευτυχώς πήρε των ομματιών του (κατα δήλωσή του) και πήγε σε μια σοσιαλιστική χώρα που τη διοικούσε η εκεί αριστερά… το ΑΚΕΛ !! το οποίο βέβαια..την έσωσε απ’τον κακό Σοι- μπλέ καιτο ΔΝΤ αλλά και που κατά διαβολική συγκυρία η επανεμφάνισή του, συμπίπτει με τη δημοκοπική κατάρρευση της δημοτικότητας της κυβέρνησης και την αποτυχία εγκαθίδρυσης της νέας «πολιτικής θρησκείας» με πυλώνες τον Σταλινικού τύπου συμπλεγματικό αυταρχισμό,και τη χυδαιότητα …
Ps.1)Σχέση Βούλησης και Δύναμης (σφετερισμός)
-κατα τον Jean-Jacques Rousseau-
H αρετή του πολίτη συνίσταται στην υπέρβαση του εαυτού του και στη διάθεσή του εγώ του στην κοινωνική ευημερία. Η αρετή αυτή είναι δύναμη που μας ωθεί έξω από το εγώ, έξω από τον εγωισμό, στη συμμόρφωσή στις επιταγές της Γενικής Βούλησης.
Η βούληση στον στοχασμό του Rousseau δεν αρκεί από μόνη της για να συγκροτηθεί και να εξελιχθεί ένα κράτος. Η Γενική Βούληση πρέπει να διαθέτει μια απαραίτητη προέκταση, τη Δύναμη ώστε να πραγματοποιήσει τη ροπή της.
Ενώ λοιπόν η Βούληση (και μάλιστα στη Γενική της μορφή) είναι ο νομοθέτης του κράτους, η Δύναμη βρίσκει την έκφρασή της στην Εκτελεστική Εξουσία.
Η Εκτελεστική Εξουσία αποτελεί την Κυβέρνηση, η οποία πλέον δεν αποτελεί κάποια αφηρημένη ηθική αρχή, αλλά απαρτίζεται από συγκεκριμένα πρόσωπα.
Τα πρόσωπα αυτά ποικίλλουν, ανάλογα με τον τύπο της Κυβέρνησης, είτε πρόκειται για Δημοκρατία, είτε για Αριστοκρατία, είτε για Μοναρχία. Για οποιονδήποτε όμως τύπο κυβέρνησης και αν κάνουμε λόγο, η Εκτελεστική Εξουσία δεν έχει καμία απολύτως δικαιοδοσία πέραν από αυτή της απλής υπακοής της Γενικής Βούλησης.
Έτσι οι εκάστοτε κυβερνήσεις αποτελούν τους θεματοφύλακες, τους υπηρέτες της νομοθετικής αυθεντίας της Γενικής Βούλησης.
Ως απλός θεματοφύλακας, η Κυβέρνηση δεν μπορεί να αυθαιρετήσει να θεσπίσει νόμους απαράβατους ούτε για τον ίδιο της τον εαυτό. Η σχέση σε αυτό το σημείο έχει μόνο μία φορά και κατεύθυνση, από την κοινωνία προς την κυβέρνηση: η Γενική Βούληση υπαγορεύει και η κυβέρνηση εκτελεί.
Ο κυβερνήτης, το μόνο νομοθετικό δικαίωμα που έχει το αντλεί και αυτός από την ιδιότητα του πολίτη, όπως το κάθε μέλος του κοινωνικού σώματος. Έτσι και ο ίδιος κατ’επέκταση ορίζει την κατεύθυνση της εκτελεστικής εξουσίας αλλά σε βαθμό όμοιο με εκείνο του κάθε άλλου πολίτη. Ενώ δηλαδή η εκτελεστική δύναμη της κυβέρνησης είναι απόλυτη και υπέρτατη, η βούλησή της δεν αποκτά καμία ιδιαίτερη βαρύτητα.
Γι αυτό και ο Rousseau κάνει λόγο για ‘σφετερισμό’ όταν εξετάζει περιπτώσεις κατά τις οποίες η κυβέρνηση δεν ακολουθεί τις επιταγές της Γενικής Βούλησης.