Kώστας Κωστούλας
Όλα ξεχνιούνται, οι ζωντανοί προχωρούν. Μαζί με τους νεκρούς θάβονται και οι ευθύνες. Και οι ελπίδες να αλλάξει αυτό που τους οδήγησε στο θάνατο.
Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντιληφθεί το πως και η Ελλάδα, που συμφωνεί με τις εδώ και δεκαετίες εφαρμοζόμενες παγκόσμιες οικονομικές πολιτικές, έχει ευθύνη για ό,τι ζούνε αυτοί οι πρόσφυγες.
Μην περιμένετε ότι η ελληνική κοινωνία θα σοκαριστεί από τον πνιγμό των αθώων ανθρώπων που επέβαιναν στο σαπιοκάραβο ανοιχτά της Πύλου.
Στο μυαλό μου ο θάνατος από πνιγμό στη θάλασσα είναι από τις χειρότερες μορφές θανάτου.
Για να καταλάβω, υπάρχει άραγε κάποια κομματική παράταξη από όσες κυβέρνησαν που να τίθεται επισήμως κατά του φράχτη στον Έβρο και να διεκδικεί ενεργά ανθρώπινους τρόπους εισόδου και διαμοιρασμού προσφύγων/μεταναστών στην Ευρώπη;
Μην κλαίτε κάποιοι για το ναυάγιο. Αυτό ήταν μια τραγωδία σε αναμονή και μαθηματικά βέβαιο ότι θα συνέβαινε. Προβληματιστείτε για τις θέσεις και τις πολιτικές που μας οδήγησαν εδώ.
Η πολιτισμένη Δύση είναι συνυπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη φτώχεια και τη δραματική αύξηση των εμφυλίων πολέμων στην Αφρική και την Ασία.
Η φιλοξενία που επιφύλαξε η ελληνική πολιτεία σε δεκάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους που κατάφεραν να επιζήσουν από το φοβερό ναυάγιο, ήταν ένα στρώμα και μια κουβέρτα σε μια αποθήκη στο λιμάνι της Καλαμάτας.
Γιατί παρά τις -υποκριτικές- δηλώσεις οδύνης, η ελληνική πολιτεία αντιμετωπίζει τους ναυαγούς μετανάστες ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας.
Γιατί δεν πρέπει να ανησυχήσουν οι Τατιάνες της ελληνικής δημοσιογραφίας μη τυχόν και βάλουμε στα ασθενοφόρα μας φτωχούς μετανάστες.
Γιατί πρέπει να ξέρουν οι απόκληροι όλου του κόσμου πως η Ελλάδα είναι μια αφιλόξενη χώρα. Εκτός αν είναι all inclusive τουρίστας κρουαζιερόπλοιου.
Μέχρι να υπάρξει μεταναστευτική πολιτική που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, τότε απλά η Μεσόγειος θα μετρά πτώματα.
Όσο δεν υπάρχουν νόμιμες και ασφαλείς οδοί για πρόσφυγες και μετανάστες τόσο θα μας πνίγουν τα κροκοδείλια δάκρυα.
“Μετακινήθηκαν οι άνθρωποι, άλλαξε το κέντρο βάρους και…συνέβη το μοιραίο”. Τόσο απλά!
Στοιβαγμένες ζωές σε ένα καράβι να πιστεύουν ότι κύμα το κύμα θα οδηγηθούν σε ένα καλύτερο μέλλον… Πόσο άδικο!
Βάραιναν πολύ τα κορμιά τους, ήταν υπέρβαρα τα όνειρά τους και…βυθίστηκαν σε έναν υγρό τάφο ανοιχτά της Πύλου…
Πόσο κρίμα! Πλήρωσαν εισιτήριο στο ίδιο τους το φέρετρο.
Λύπη; Ντροπή ή απόγνωση; Μήπως μια μόνο ερώτηση;
Για πόσο ακόμα οι άνθρωποι θα φτιάχνουν τραγωδίες…
Αντί τριήμερου Εθνικού πένθους, έπρεπε να το κάνουμε τριήμερης Εθνικής ΝΤΡΟΠΗΣ. Ή μάλλον, Ευρωπαϊκής ΝΤΡΟΠΗΣ.
Υ.Γ. Θα με πεις φίλε μου: ”χαρά σε αυτόν που την έχει τη ντροπή”.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αρνούμαστε παροχή βοήθειας και συνδρομή.
Η ανθρωπιά δεν έχει ούτε χρώμα ούτε χώρα .
Ούτε και στις ύστατες στιγμές συνανθρώπων μας, δεν δείχνουν οι πολιτικοί αυτού του τόπου σεβασμό….
Ακόμα και σε αυτές τις στιγμές μας θέλουν άβουλους, άσχετους και λυπημένους…
Λύπη μεγάλη για όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν…
Ακόμη μεγαλύτερη λύπη για όλους τους Έλληνες που είναι “ζωντανοί νεκροί “…. ακόμα….