Του Χρήστου Κοντού
Σίγουρα δεν είναι λίγοι εκείνοι που στο άκουσμα του «λουκέτου» που βάζουν οι ιστορικές εφημερίδες «Βήμα» και «Νέα», θα τρίβουν τα χέρια από τη χαρά τους.
Πρώτοι απ’ όλους οι πολιτικοί, ακόμη και αυτοί που ευνοήθηκαν από τα συγκεκριμένα έντυπα. Σχεδόν κανείς πολιτικός τις τελευταίες δεκαετίες δεν θέλει να υπάρχουν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πολύ περισσότερο αυτά που δεν ελέγχουν.
Σκεφτείτε απλά πόσα λαμόγια – πολιτικοί, βλάκες και αγράμματοι θα ήταν ακόμη στο απυρόβλητο και θα κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας σαν ήρωες μάλιστα, αν δεν είχε αποκαλυφθεί ο ρόλος τους από τα ΜΜΕ.
Πόσα σκάνδαλα και πόσες οικονομικές δοσοληψίες δεν θα είχαν δει ποτέ το φως και δεν θα τις μαθαίναμε.
Βέβαια αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη ακούει στο όνομα διαπλοκή των ΜΜΕ με την εξουσία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το εκδοτικό κατεστημένο τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του ’85 και μετά έχει στοχοποιηθεί. Η αλαζονεία και η απληστία πολλών εκδοτών όπως των παραπάνω εντύπων, που όχι μόνο είχαν άμεση παρέμβαση στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά με έπαρση διατεινόταν πως αυτοί ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, άνοιξε τις ορέξεις των επιχειρηματιών που είδαν πως μέσα από τη δύναμη των ΜΜΕ μπορούν να κάνουν ανενόχλητοι τις δουλειές τους που κόστισαν στο Ελληνικό κράτος πολλά δις ευρώ. Έτσι από τους παραδοσιακούς εκδότες, περάσαμε στους Κοσκωτάδες… για να φτάσουμε σήμερα στους… εφοπλιστάδες και στους ξένους προέδρους των ΠΑΕ. Βλέπεται ένα ταγκό θέλει δύο για να χορευτεί…
Ανάμεσα όμως στις συμπληγάδες αυτές πέτρες, υπάρχει και ο αναγνώστης, σε αυτόν που απευθύνονται τα ΜΜΕ, σε αυτόν που κάθεται με το τηλεκοντρόλ στο χέρι… ή γυρίζει από σάιτ σε σάιτ και τρώει ότι του σερβίρουν χωρίς καμιά αξιολόγηση. Και εδώ ακριβώς είναι το πλήγμα του κλεισίματος των δύο παραπάνω εφημερίδων. Γιατί ο έντυπος λόγος σε κάνει να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι να μπορείς να διακρίνεις το ψέμα από την αλήθεια, να μπορείς να ξεχωρίζεις την κατευθυνόμενη είδηση από την αληθινή.
Όμως οι εφημερίδες σημαίνουν και πολιτισμό. Κατάθεση απόψεων, ιδεών, τέχνης που μένουν διαχρονικά. Γιατί το χαρτί είναι κάτι το χειροπιαστό, φυλάσσεται και αρχειοθετείται για τις επόμενες γενιές, που ένα ακόμη και τυχαίο γεγονός αρκεί να διαγράψει ότι ηλεκτρονικά μέχρι τώρα έχει καταγραφεί…
Γι’ αυτό οι εφημερίδες δεν είναι μπακάλικα για να κλείνουν έτσι. Στην Γαλλία και στην Ιταλία οι κυβερνήσεις έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια σειρά μέτρων για την στήριξή τους, σε αντίθεση με την Ελλάδα που διώκονται με τον χειρότερο τρόπο…
Ίσως όταν εκλείψουν θα αναγνωριστεί η πραγματική τους αξία.
