Είκοσι δύο τον αριθμό. Και αν προσθέσεις και τους θεματικούς αντιπεριφερειάρχες φτάνουμε τους είκοσι έξι! Το σύστημα της εξουσίας Περιφέρειας Θεσσαλίας παράγει περισσότερους αξιωματούχους από όσους μπορεί να καταναλώσει η γραφειοκρατία.
Ο Αγοραστός βρήκε έναν τρόπο να παρηγορεί τους «ριγμένους» όταν δεν του βγαίνουν οι αριθμοί. Κάτι σαν αντίδωρο σε όσους πιάνουν στασίδι περιμένοντας «αξιοποίηση».
Όλη αυτή η πατέντα των αξιωμάτων χωρίς αντίκρισμα, επινοήθηκε επειδή το βασικό κριτήριο επιλογής είναι η ικανότητα των περιφερειακών συμβούλων της πλειοψηφίας στην ψηφοθηρία και την παραταξιακή πειθαρχία και όχι οι αντικειμενικές δεξιότητες του καθενός. Η μέθοδος είναι τόσο παλιά όσο το πελατειακό σύστημα και το μόνο που επιφέρει η διαιώνισή της είναι να ισοπεδώνει την αξιοκρατία και την αποτελεσματικότητα.
Τι προβλήματα μπορεί να επιλύσει αυτός ο τερατώδης μηχανισμός; Σχεδόν κανένα, ίσα ίσα είναι τόσο δυσκίνητος που θα συσσωρεύσει καινούργια. Άλλωστε ο συγκεντρωτισμός του περιφερειάρχη είναι παροιμιώδης. Όλα περνάνε από το χέρι του. Ούτε στην τουαλέτα, που λέει ο λόγος, δεν μπορούν να πάνε οι συνεργάτες του χωρίς να τους δώσει την έγκρισή του.
Χάθηκε λοιπόν μια ακόμα ευκαιρία για ένα μικρό, ευέλικτο και αποτελεσματικό σχήμα που θα υλοποιεί τις αποφάσεις του περιφερειακού συμβουλίου δημιουργώντας ένα σύγχρονο μοντέλο περιφερειακής αυτοδιοίκησης. Αυτό που λέμε νέα εποχή…
Κώστας Τόλης
