Μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει στους Τρικαλινούς το σθένος, η ομοψυχία και ο πατριωτισμός του Ουκρανικού λαού, που με πρωτοφανή ενότητα αντιμετωπίζει τη πανίσχυρη Ρωσική στρατιωτική μηχανή.
Στο εύλογο ερώτημα που θέτουν κάποιοι στα πολιτικά πηγαδάκια αν αντίστοιχα και οι Έλληνες θα έπρατταν κάτι ανάλογο σε μια ενδεχόμενη εχθρική εισβολή, οι γηραιότεροι θυμίζουν τη μαύρη για τη πόλη μας Μεγάλη εβδομάδα του 1941.
Συγκεκριμένα το μεσοδιάστημα από τη Μεγάλη Δευτέρα πού άρχισε ο αεροπορικός βομβαρδισμός των Τρικάλων από τους Γερμανούς, ως τη Μεγάλη Παρασκευή που τα κατοχικά στρατεύματα εισήλθαν στη πόλη από την οδό Καλαμπάκας.
Οι τέσσερις αυτές ημέρες αποτελούν όνειδος για την ιστορία του τόπου, αφού στη περιοχή επικράτησε απίστευτη αναρχία και πλιάτσικο, διαπράχθηκαν δε και δολοφονίες αθώων πολιτών, με τις αρχές της πόλης να αδυνατούν να επιβάλλουν τη τάξη.
Αποτρόπαιο επίσης ήταν το γεγονός, ότι λεηλατήθηκαν από τους ντόπιους ακόμη και οι συμμαχικές αποθήκες των Αυστραλιανών – Νεοζηλανδικών στρατευμάτων που είχαν έρθει στη χώρα για να συνδράμουν στην ανάσχεση της Ναζιστικής επίθεσης.
Ήταν τόσο χαοτική και απελπιστική η κατάσταση που επικρατούσε στην ευρύτερη περιοχή και τα περίχωρα, που οι επίσημες αρχές των Τρικάλων με επικεφαλής το Δήμαρχο Θ. Θεοδοσόπουλο, ανέμεναν για ώρες τη προπομπή της Γερμανικής φάλαγγας εμπρός από τον Ι.Ν Αγ. Νικολάου εκ Μετσόβου, προκειμένου να πείσουν τους επικεφαλής αξιωματικούς να επισπευσθεί η είσοδος του κατοχικού στρατού στη πόλη.
Όσοι πίστεψαν τότε, ότι τα ντροπιαστικά αυτά γεγονότα αποτελούσαν μια σύντομη και θλιβερή παρένθεση της ιστορίας ενός ένδοξου λαού, διαψεύστηκαν οικτρά λίγο αργότερα με τον ερχομό του εμφύλιου σπαραγμού, εμπνέοντας έτσι το ποιητή Τάσο Λειβαδίτη να γράψει:
“Οταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,είμαστε κιόλας νεκροί.”
