Ψηφίσαμε στις 25 Γενάρη του «αντιμνημονιακού» έτους 2015 εκείνους που ξέρουν περισσότερα από εμάς , τους απλούς πολίτες , για να μας οδηγήσουν κάπου , αλλά να μας οδηγήσουν . Να μας βγάλουν στην αντίπερα όχθη του “Μνημονίου” με σχέδιο για την μεταμνημονιακή ζωή μας .
Πλησιάζει το τετράμηνο και ακόμα βολοδέρνουν φιλολογώντας για το πώς θα ήταν καλύτερα χωρίς να παίρνουν και τις σχετικές αποφάσεις “του καλύτερα”…Όλο και περισσότερο μεγαλώνει η πεποίθησή μου ότι δεν ψηφίσαμε εκείνους που ξέρουν περισσότερα από εμάς αλλά τους εαυτούς μας… Και μάλιστα την κακή πλευρά μας… Αυτήν που οξύνει αντί να αμβλύνει τις διαφορές μας . Αυτή που είναι και με τον Χωροφύλαξ αλλά και με τον Αστυφύλαξ (για να θυμίσω και προσφιλή τσιτάτα του πολιτικού χώρου της Αριστεράς από το παρελθόν) .
Ενώ δεν γνωρίζουμε από πού να μαζέψουμε το πράγμα το φορτώνουμε και χρόνο .
Την κοινή λογική , την στείλαμε περίπατο .
Θυμάμαι ότι , στην δεκαετία του 90 , αιτούμενο αρχηγού κόμματος ήταν , έστω, η συμφωνία στο μέτρημα με τον πολιτικό αντίπαλό του . Δηλαδή , στο ένα και ένα κάνουν δύο .
Ούτε σε αυτό το απλό και λογικό δεν συμφωνούσαν , το οποίο , ειρήσθω εν παρόδω , δεν έκανε κακό στους ίδιους αλλά σ ΄ εμάς , στον Λαό . Καταναλώναμε χρόνο όπως ο «άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν» . Έφυγε μέσα από τα χέρια μας το παρόν εκείνης της εποχής . Καταναλώσαμε και αρκετό από το μέλλον . Αναβλήθηκαν αποφάσεις που θα μας ά-λ-λ-α-ζ-α-ν . Μείναμε στα ίδια . Καθίσαμε πάνω στα Χ-ε-ι-ρ-ό-τ-ε-ρ-α γιατί μας τρομάζουν τα Ν-ε-ό-τ-ε-ρ-α .
Εξαιρώντας τις πρώτες επικοινωνιακές εμφανίσεις του «δίδυμου της μάχης» όπου ό ένας «σκότωνε την Τρόϊκα» για την Αξιοπρέπεια και ουχί για τον Παρά και ο άλλος ταξίδευε μέχρι πρόσφατα στα πέρατα τις Οικουμένης διακηρύσσοντας τα «δίκαια της φυλής που μας στέρησε η κακή Ευρώπη» και αντί πινακίου τροφής ελάμβανε ανά χείρας Εικόνας του Αγίου Σπυρίδωνος και του Αγίου Νικολάου (συγνώμη για την καθαρεύουσα) , τα δημόσια πράγματα έχουν την τύχη της κυβερνητικής αμφισημίας . Διολισθαίνουν .
Ο χρόνος για την παρούσα κυβέρνηση δεν ήταν ποτέ χρήμα και αυτή είναι μια από τις βασικές διαφορές με την ζώσα πραγματικότητα και από μια οικονομία που ασφυκτιά από ρευστό και όχι μόνο .
Οι παλιότεροι έλεγαν : «έλλειψη χρημάτων , στάση εμπορίου» . Εμπόριο σημαίνει επιχειρηματική δραστηριότητα που παράγει προστιθέμενη αξία και αυτό δεν είναι στο DNA του πολιτικού προσωπικού της παρούσας κυβέρνησης . Και κάπου εδώ φτάνει ο κόμπος στο χτένι…
Νομίζω ότι ετοιμάζουν δικαιολογίες : «δεν φταίμε εμείς, μας ανάγκασαν , οι κακοί Ευρωπαίοι»
Και το κακό δεν είναι ότι «αναγκάζονται», τάχα και μόνο , από τους εξωτερικούς «εχθρούς» αλλά και από τις εσωτερικές μειοψηφίες που άμα λάχει κάνουν και από καμιά κατάληψη για να περνάει ο χρόνος , εφόσον, έτσι και αλλιώς, δεν είναι…χρήμα και προπαντός δεν είναι ΓΝΩΣΗ .
* Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος που πέθανε σαν σήμερα (15/4/1980) λογοτέχνης και κριτικός, γνωστότερος εκπρόσωπος του υπαρξισμού. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος υπήρξε ένας στρατευμένος καλλιτέχνης στηρίζοντας τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του και το έργο του. Αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα και γι’ αυτό τον λόγο, το 1964, αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
(Σκίτσο του Στάθη Σταυρόπουλου που ξεκίνησε την καριέρα του Σκιτσογράφου από τον “Ριζοσπάστη” στην δκαετία του 1980 και τώρα πλέον είναι και σχολιογράφος με τον “Ναυτίλο” του . Όχι δεν το έκανε για τις ανάγκες του δικού μου σχολίου αλλά για την κακοδαιμονία της Φυλής ως το Προπατορικό αμάρτημα) .
ΥΓ : Δεν ταιριάζει σε υπεύθυνη κυβέρνηση να λέει ότι : «δεν θα μας αφήσουν να πέσουμε στα βράχια οι άλλοι Ευρωπαίοι γιατί θα τους στοιχίσει ακριβά» ή ακόμα και να υπολογίζει στην «κούραση των καταληψιών του Πανεπιστημίου για να εκτονωθεί η κατάσταση» .
Δεν μας νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για μας αλλά τι πράττουμε εμείς για ΕΜΑΣ .
Πολιτικά Αποτελέσματα στις Πολιτικές Προκλήσεις .
Απόφαση “εδώ και τώρα” .
Νίκος Παδιώτης