Ο Αϊλάν, σαν σήμερα..

Η μάνα, του έβαλε εκείνη τη μέρα το κόκκινο μπλουζάκι, τούτο που του άρεσε κι ένα μπλε σορτς.
Χτένισε τα μαλλιά του, του έβαλε τα παπούτσια.
Τον πήρε απ’ το χέρι και ξεκίνησαν.
Μπήκαν στη βάρκα.
Πίσω ο πόλεμος.
Οι βόμβες.
Η πείνα.
Ο τρόμος.
Οι νεκροί.
Μπροστά η θάλασσα.
Θάλασσα αγριεμένη.
Εχθρική. Θα έλεγες κακιά.
Για τους πρόσφυγες κακιά.
Σώμα, σώμα χωρίς σωσίβιο.
Πόσο ν’ αντέξει;
Πνίγηκαν. Κι οι δυο. Κι οι τρεις. Κι οι πέντε. Κι οι δέκα.
Σε κείνο το πέρασμα.
Που στην ακτή τον έβγαλε.
Η θάλασσα έξω τον έβγαλε.
Σαν κοχύλι.
Σαν φύκι.
Σαν βότσαλο.
Με το κόκκινο μπλουζάκι.
Και το μπλε το σορτς.
Και τα παπούτσια που το κύμα δεν πήρε.
Τα μαλλιά βράχηκαν. Η χωρίστρα χάλασε.
Μπρούμυτα.
Ξάπλωσε μπρούμυτα…
Σαν μωρό που κοιμάται στην κούνια κι από πάνω αστέρια φέγγουν.
Το κύμα τον σκέπασε. Σαν σεντόνι.
Κάποιος τον σήκωσε, τον πήρε αγκαλιά.
Ίσως να τον νανουρίσει.
Ένα φιλί για καληνύχτα.
Όνειρα γλυκά.
Ο Αϊλάν Κουρντί, ο πρόσφυγας από τη Συρία, πνίγηκε σαν σήμερα.
Ο Αϊλάν, που δεν ήταν βότσαλο, ούτε κοχύλι, ούτε φύκι ξεβράστηκε στην ακτή.
Ο Αϊλάν, πνίγηκε στα τρία του. Κι είναι που δεν έζησε…
Πόσους Αϊλάν αντέχει η βουβή, νεκρική μας μνήμη;