"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

21.4 C
Trikala

«Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Μεσοχώρα»: πρώτη δημόσια προβολή

lafarm

Σχετικά άρθρα

Πρώτη δημόσια προβολή της νέας ταινίας του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου:
«Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Μεσοχώρα», την Κυριακή 7 Απριλίου, στις 12 μ., στην Ταινιοθήκη της ΕλλάδαςΙερά οδός 48 & Μεγ.Αλεξάνδρου 134-136, στάση μετρό: Κεραμεικός
(είσοδος ελεύθερη)

Προϊόν μεγάλης και πολλαπλής ωριμότητας «Ο Ηρακλής, ο Αχελώος και η Μεσοχώρα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου που φθάνει πλέον στο καλύτερο σημείο της καριέρας τους. Οικολογικό ντοκουμέντο, αυτοβιογραφικό φιλμ αλλά τελικά – κι αυτό μ’ ενδιαφέρει- σινεμά υψηλής αισθητικής και πολλαπλών στόχων. Η γενέτειρα του σκηνοθέτη – εκεί που βρίσκεται και το πατρικό του σπίτι στην Μεσοχώρα- πρόκειται να βυθιστεί στα νερά όταν γίνει η εκτροπή του Αχελώου. Σ’ ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ οι συνεντεύξεις δεν μπορούν να αποφευχθούν και είναι μάλιστα και διαφορετικές. Από εκεί και μετά το σύνολο είναι γοητευτικό (μέσα από την τραγικότητά του) και διαθέτει στοιχεία εθνολογικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, νοσταλγίας, διλημμάτων, σύγκρουσης παλιού και νέου και έντεχνης διερεύνησης της έννοιας της προόδου.

21o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Ελληνικό Τμήμα: Η μοίρα και η ποίηση

Πάνω από όλα με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η αίσθηση που σου προκαλεί η θέαση σ’ ένα φιλμ που καθηλώνει και πόσο τη συναισθηματική φόρτιση εξετάζει το θέμα πολύπλευρα. 

koytsiambasakos.jpg

Τελικά δεν είναι μόνο μια οικολογική μαρτυρία για το περιβάλλον αλλά ιδίως η σχέση του ανθρώπου με τα οικιστικά του πλαίσια και η σύμπλευση ευτυχίας και ψυχολογίας. Ο σκηνοθέτης μέσα από ένα οδοιπορικό και το προσωπικό του βίωμα (που ουσιαστικά λειτουργεί ως ένας δραματουργικός, δηλαδή μυθοπλαστικός άξονας) εισβάλλει στον ρεαλισμό (φράγμα – χώροι) με μια ποιητική διάθεση που μου θυμίζει Χέρτζογκ. Αντί για νερό  πλημμυρίζουμε από νοσταλγία συγκίνηση ερωτηματικά και συμμετοχή. Είναι φανερό  πώς ο κόσμος μας μετατράπηκε σ’ ένα ανοιχτό πεδίο αναπάντητων διλημμάτων που διαιωνίζουν τα ίχνη (μας) σ’ αυτή τη ζωή μέχρι το τέλος της. Καθόλου τυχαία ο δημιουργός αφιερώνει το ντοκιμαντέρ στον πρόωρα χαμένο αδερφό του Πέντρο, καλό λογοτέχνη. Το περιβάλλον χάνεται, ο άνθρωπος παλεύει απεγνωσμένα ενώ η αναφορά στον Ηρακλή είναι σιβυλική και κρυφή υπόσχεση – ελπίδα στα όρια του μεταφυσικού. Γνωρίζουμε ότι ο Ηρακλής απέτυχε κατά κάποιον τρόπο στον 10ο του άθλο. Αν θα σωθεί τώρα όλο αυτό το οικιστικό πλαίσιο είναι καθαρά θέμα υπερβατικής συγκυρίας. Επαναλαμβάνω πως όταν κάνουμε σινεμά (ακόμα και ντοκιμαντέρ) επιθυμούμε να «περάσουν» οι ιδέες οπωσδήποτε, αλλά να υπάρξει και μια υψηλή αισθητική όπως μας το έδειξαν οι μετρ του είδους. Η ταινία του Κουτσιαμπασάκου σου επιβάλλεται δια της αισθητικής, αναβλύζει ποίηση, ευαισθησία, στιλ, αξιοπρέπεια και την αίσθηση της μοίρας. Άρα είναι και τραγική με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου

Aλέξης Δερμεντζόγλου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης