Ο κόσμος μου όλος ο κόσμος
Δημήτρης Κουρέτας
Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Πάνε χρόνια τώρα που διαβάζω και ακούω αποσπασματικά πολλούς στην Ελλάδα, είτε στις εφημερίδες είτε στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, να προσπαθούν να εξηγήσουν πώς φτάσαμε στη χώρα μας σε αυτή την οικτρή κατάσταση.
Για λόγους που είναι ιδιαίτερα σύνθετοι, στην Ελλάδα υπάρχει δυσκολία να παραδεχθεί ένας άνθρωπος ότι ο άλλος είναι καλύτερός του στον Χ τομέα. Το δεχόμαστε πολύ δύσκολα. Και άντε να το πούνε αυτό άνθρωποι με εμπειρίες, να πω ότι βασίζεται κάπου. Το στηρίζουν όμως άνθρωποι που οι εμπειρίες τους αρχίζουν από τη μια πλατεία και τελειώνουν στην άλλη. Αρα άνθρωποι χωρίς εμπειρίες, άνθρωποι χωρίς όραμα. Από εκεί ξεκινούν τα δύσκολα. Και γίνονται ακόμη πιο δύσκολα ή και πολύ δύσκολα όταν τέτοιοι άνθρωποι έχουν ή ασκούν παντός είδους εξουσία. Εχουν στο μυαλό το Α μοντέλο που συνήθως είναι και το μοναδικό που έχουν γνωρίσει και υποστηρίζουν ότι αυτό είναι το σωστό. Νομίζω ότι εδώ είναι και το θεμελιώδες, η βάση του επαρχιωτισμού- ο κόσμος μου είναι όλος ο κόσμος.
Εφόσον λοιπόν δεν δέχομαι ότι υπάρχουν καλύτεροι, άρα επιβάλλω μια ισότητα η οποία με τη σειρά της επιβάλλει το μοντέλο της χρυσής μετριότητας και με τη σειρά της αυτή ένα γενικό χαμηλό επίπεδο. Όταν αυτό εδραιωθεί (βλέπε διάφορους τομείς της Ελληνικής Κοινωνίας π.χ διοίκηση στα Πανεπιστήμια, διοίκηση στον αθλητισμό, πολιτική), τότε οδηγούμαστε στην προσωπική σχέση για να εδραιώσουμε την υπεροχή μας εφόσον δεν έχουμε θεσπίσει αντικειμενικά κριτήρια. Άρα διαπλοκή.
Και μετά; Μετά με μαθηματική ακρίβεια η οποιαδήποτε καλή ή κακή έκβαση είναι θέμα τύχης. Άρα η αποτυχία κατά κανόνα ακολουθεί (μη σας έρχονται στο νου τα φωτεινά παραδείγματα-εξαιρέσεις).
Το επόμενο βήμα λέγεται αναξιοκρατία και το τελευταίο ποιο είναι; Είναι το να μη μπορεί ένας νέος να δεσμευτεί στη ζωή του γιατί βλέπει ότι δεν μπορεί να εμπιστευτεί το σύστημα.
Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Είμαι σίγουρος ότι όσοι έχετε φτάσει στην ανάγνωση του άρθρου μέχρι εδώ θα αναρωτάστε: Θα πρέπει η Πολιτεία να δώσει επιτέλους όραμα στον πολίτη;
Η απάντηση είναι: Δεν μπορεί, γιατί στο δεδομένο πολιτικό σύστημα τα κόμματα (όλα, χωρίς καμία εξαίρεση) τρέφονται από την πολιτική αντιπαράθεση.
Και η κατάσταση γίνεται πολύ δύσκολη όταν η αντιπαράθεση γίνεται ανάμεσα σε ανθρώπους των αντίπαλων πολιτικά στρατοπέδων οι οποίοι πριν εκπροσωπήσουν τον λαό (πριν 2-3 χρόνια δηλαδή), δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Και όταν λέω δεν τους ήξερε εννοώ ότι δεν είχαν κάνει σχεδόν τίποτα εκτός από την κομματική υπακοή.
