Zωή Χατζηθωμά
”Μαμά, γερνάω!…” Αγαπάμε τους ανθρώπους και μένουμε πεισματικά κοντά σε όσους μας έχουν ανάγκη, σε όσους υποφέρουν, από όποιο μέρος του κόσμου και αν προέρχονται.
Γιατί δεν αντέχεται η καφρίλα του να φοβάσαι τους ανθρώπους. Πρέπει να σε κυνηγούν φρικτοί δαίμονες, για να μισείς ένα παιδί κυνηγημένο ή κάποιον στο δρόμο με κάποια αναπηρία.
Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε… Καλό είναι να μη μένουμε μόνο στο ”..μαμά, γερνάω!..”, αλλά να γινόμαστε πιο τρυφεροί και πιο ανθρώπινοι. Το να ανοίγεις την πόρτα σου σε κάποιον που υποφέρει δίνει ελπίδα και παρηγοριά πως κάπου εκεί έξω υπάρχει αγάπη και δε χάθηκαν όλα.
Και στην τελική, καλύτερα να μας θεωρούν κάποιοι ανόητους, επειδή δείχνουμε αλληλεγγύη και ανθρωπιά, παρά να είμαστε στην πραγματικότητα ανόητοι και να νοιαζόμαστε μόνο για την πάρτη μας και τον μικρόκοσμό μας.
Εξάλλου δεν έχουμε να ζήσουμε και δεύτερη ζωή, τουλάχιστον ας είναι τούτη εδώ με ουσία και νόημα. Συνεχίζουμε να χαμογελάμε, να πέφτουμε και ξανά να σηκωνόμαστε, η ζωή ξέρει και την εμπιστευόμαστε.
Ανοίγουμε το πρωί το παράθυρο, βλέπουμε τον ήλιο και ακούμε καλημέρα από ένα παιδί…Και το βράδυ, όταν μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ, κάποιος θα μας ρίξει μια κουβερτούλα. Και θα κοιμόμαστε ήσυχα, αφού θα έχουμε ρίξει εμείς πριν μια ζεστή κουβέρτα σε κάποιον που τη χρειάζεται.
Αξίες και βλέμματα που κάνουν υποφερτές τις δυσκολίες της ζωής εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Ο πιο τοξικός ρύπος είναι η απανθρωπιά. Δεν είναι το πρόβλημα οι άδειες τσέπες, αλλά τα άδεια μυαλά και οι στερημένες καρδιές από καλοσύνη και αγάπη. Αγάπη, ανθρωπιά και καλοσύνη. Η ανθρωπιά δεν είναι ούτε επάγγελμα, ούτε όργανο αυτοπροβολής και επιτυχίας ή κοινωνικής καταξίωσης.
Είναι ψυχή, αυταπάρνηση και αγώνας συνεχής: αρνείσαι πολλά, για να κερδίσεις την ουσία.
Θέματα δυνατά και δύσκολα απόψε, λίγο τα γενέθλια, λίγο το φθινόπωρο…όλα τα παιδιά που πονάνε σε κάθε γωνιά της γης και που είναι παιδιά όλων μας…
”Μαμά, γερνάω…” και τα πρωινά ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι. Χθες είδα ακόμη μια ρυτίδα στο πρόσωπο, ξεφορτώθηκα όμως μια από την καρδιά μου!
