"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

21.2 C
Trikala

«Πατήρ Γερμανός, ανεπαύθη εν Κυρίω»

lafarm

Σχετικά άρθρα

Με αυτά τα λιτά λόγια, γεμάτος θλίψη, ο αγαπημένος σου αδελφός μας ανήγγειλε την έξοδό σου προς την ουράνια κατοικία, στις 5.46 το πρωί της περασμένης Πέμπτης(16.10.14). «Ηπατική ανεπάρκεια», «πολύ κακή κλινική εικόνα», με ενημέρωσε με συστολή ανθρώπινης κατανόησης η εφημερεύουσα γιατρός του ΑΧΕΠΑ, όπου νοσηλευόσουν.
Πόσο πόνο μας γέμισε η απρόσμενη φυγή σου! Ήσουν το καμάρι της οικογένειας, ο αγαπημένος εξάδελφος. Από μικρός άριστος μαθητής, γαλουχημένος με την αρχαιοελληνική παιδεία, της οποίας φανατικός λάτρης ήταν ο πατέρας σου, κλασικός φιλόλογος, άριστος γνώστης των αρχαίων ελληνικών και λατινικών, κάτοχος τεσσάρων ξένων γλωσσών, άθλος για την εποχή εκείνη. Από τη μητέρα σου πήρες την έντονη θρησκευτικότητα, δώρο της χριστιανικής της αγωγής. Επέτυχες από τους πρώτους στη σχολή των Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. ‘Ήταν τεράστια επιτυχία για τα χρόνια εκείνα, αφού μόλις σαράντα άτομα είχαν εισαχθεί στο ΕΜΠ τη χρονιά εκείνη, γεγονός που σήμαινε φυσικά υψηλότατη βαθμολογία στα μαθήματα. Σπουδές επιτυχημένες στην Αθήνα, δεσμοί με τα Τρίκαλα, την αγαπημένη σου Κρανιά, όπου μας πήγαινε ο πατέρας μου τα καλοκαίρια, όταν ήμασταν παιδιά, και μας φοβερίζατε με τον αδελφό σου και με τα άλλα παιδιά, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του δάσους με την αλλόκοτη μορφή που παίρνατε με το φακό να εκπέμπει φως μέσα από τον ουρανίσκο… Αλλά δεσμοί πολλοί και με τη Θεσσαλονίκη, όπου έζησες αρκετά χρόνια, αποτέλεσμα της μικρασιατικής καταγωγής του πατέρα σου.
Το τέλος των σπουδών σηματοδότησε ωστόσο και την καθοριστική αλλαγή στη ζωή σου. Μετά το ταξίδι σου στην τότε Σοβιετική Ένωση (από την οποία θυμάμαι μας έφερες δώρο την παραδοσιακή ρωσική ματριόσκα αλλά και ένα δίσκο βινυλίου με μουσική μπαλαλάικα) μας ανακοίνωσες ότι σκοπεύεις να γίνεις μοναχός στο Άγιο Όρος, στο επιβλητικότατο μοναστήρι της Σιμωνόπετρας. Δεν μπορούσαμε παρά να σεβαστούμε την απόφασή σου αυτή, παρότι μας διαπέρασε αμέσως ο πόνος της απουσίας. Τι θα μπορούσαμε άλλωστε να πούμε; Άφηνες σπουδές που θα σου εξασφάλιζαν εύκολη οικονομική και κοινωνική επιτυχία, για να ντυθείς το φαιό σχήμα του μοναχού, για να ακολουθήσεις το δύσκολο μοναχικό βίο. Άφηνες τα εφήμερα για τα αιώνια…
Ερχόσουν πολύ λίγο στην αρχή. Στα γράμματα που μου έστελνες, έγραφες για το μοναστήρι, για την αξία της προσευχής, την ειλικρίνεια. Μαθαίναμε τα νέα σου από τους τρικαλινούς προσκυνητές στο Όρος. Με πόση αγωνία να πάρουμε πληροφορίες, να τηλεφωνούμε σε φίλους που αντάμωναν μαζί σου, να στέλνουμε χαιρετίσματα, να ρωτούμε… Μας μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για τη σοβαρότητα, την ταπεινότητα και τη σεμνότητά σου, την εμπιστοσύνη σου στο Θεό! Από τις πιο ωραίες μορφές του Όρους, θυμάμαι μου είπε κάποιος, όταν τον ρώτησα. Είχες σχέσεις με την ομογένεια της Αμερικής- σε λάτρευαν εκείνοι- με την Αυστραλία, με όλο τον κόσμο… Πώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά;
Όταν επιτέλους κατέβηκες για πρώτη φορά από το Όρος, λιπόσαρκος, με φυσιογνωμία ασκητική και γενειάδα πατερική, κλάψαμε από χαρά. Δεν σταματούσαμε να μιλάμε. Πόσα είχαμε να πούμε! Και με πόση αγάπη αντιμετώπιζες τα προβλήματά μας! Μας γέμισες και πάλι δώρα. Αλλά αυτή τη φορά τα δώρα ήταν πνευματικά, βιβλία του π. Αιμιλιανού, εμπνευσμένου ηγούμενου της Μονής, γεμάτα από πνεύμα θεολογίας, γεμάτα από αγιορείτικη φιλοσοφία, ανατολίτικο μυστικισμό και άρωμα βυζαντινό, αφηγήσεις για τους μοναχούς, για το αγώνισμα της προσευχής στο μοναστήρι, ποιος δηλαδή θα κοιμηθεί λιγότερο χρόνο εξαιτίας της προσευχής(!) και τόσα άλλα. Μας έφερες κασέτες με ψαλμωδίες εκστατικές, που μας μάγεψαν, αγιορείτικου μουσικού τρόπου, από τη Σιμωνόπετρα, που τις ακούγαμε με πάθος με το γιό μου, γιατί είχαν κάλλος ανυπέρβλητο, μουσικό και ποιητικό, και γιατί μετέδιδαν χαρά θεϊκή.
Μετέπειτα, σε βλέπαμε πιο τακτικά. Μπήκε πιο δυναμικά το τηλέφωνο στη ζωή μας και έγινε η επικοινωνία μας πιο εύκολη. Η σεμνή, διστακτική, φωνή σου, με την οποία σχεδόν πάντα μιλούσες, πρόδιδε άνθρωπο πολύ ταπεινό, σεμνό, φιλοσοφημένο, χωρίς αμετροέπειες και εγωκεντρισμούς, ασκημένο καλά στη χριστιανική αρετή. Χαιρόμασταν πολύ που επικοινωνούσαμε, και συ ήσουν πάντα βοηθός μας σε ό,τι μας συνέβαινε. Ήσουν η παρηγορητική φωνή, η φωνή της αγάπης.
«Όν οι Θεοί φιλούσι, αποθνήσκει νέος», είχε πει ο αρχαίος ποιητής Μένανδρος. Έφυγες απρόσμενα και γρήγορα. Όμως ποιος μπορεί να ορίσει το θάνατο, όπως αντίστοιχα και τη ζωή; Πεπερασμένη η ανθρώπινη φύση. Κι ας χάνεται στη ματαιότητα κατά τη διάρκεια της ολιγόχρονης παρουσίας της στη γη. Είπαν πως η ζωή του καθενός μας μέσα στην αιωνιότητα είναι όπως το κλείσιμο του βλεφάρου μια φορά, τόσο σύντομη. Εσύ, όμως, σεβάσμιε γέροντα π. Γερμανέ, δεν πέρασες απαρατήρητος από αυτή τη σύντομη ζωή, μας άφησες παρακαταθήκη την ταπεινότητά σου, δίδαγμα ζωής.
Άφατος για μας ο πόνος της απώλειάς σου. Μας παρηγορεί ωστόσο η ένωσή σου με τον Θεό, Αυτόν που τόσο αγάπησες και στον Οποίο αφιέρωσες όλη σου τη ζωή. Σ’ ευχαριστούμε για την πνευματικότητα που μας χάρισες. Κρατάμε για ενθύμιο το τελευταίο σου ελαφρύ χαμόγελο, αυτό που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό σου όταν έφυγες από τη ζωή, αυτό που έσβησε διά μαγείας τον πόνο των προηγούμενων ημερών που αγωνιζόσουν για τη ζωή, αυτό που έκανε τη μορφή σου να λάμψει, ένδειξη της χαρισματικής αναπαύσεώς σου!
Αντίο, αγαπημένε μου εξάδελφε, σεβάσμιε π. Γερμανέ. ΑΘΑΝΑΤΟΣ θα μείνεις στις καρδιές μας. Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, αγάπη και νοσταλγία.
Λίλια Τσούβα

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης