Περί παρενθέσεως και πτυχίων (που είναι έτοιμα να σκιστούν)

Παρένθεση: 1. σημείο στίξης (σύμβολο ( )) που χρησιμοποιείται κυρίως για να περιλάβει λέξεις ή φράσεις (ή και αριθμούς) που παρεμβάλλονται στον λόγο, που διαφοροποιούνται συνήθ. συντακτικά από τις άλλες και εξηγούν ή συμπληρώνουν τα λεγόμενα (γραφόμενα): Aνοίγω / κλείνω μια. Γράφω κάτι εντός παρενθέσεων / μέσα σε παρενθέσεις. 2. (μτφ.) γεγονός, χρονικό διάστημα σύντομης σχετικά διάρκειας, που διακόπτει μιαν ομοιόμορφη, συνεχή ροή και είναι διαφορετικό από ό, τι προηγήθηκε και από ό, τι ακολουθεί.

 

ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

 

«…Αν λοιπόν, με δεδομένες όλες αυτές τις εσωτερικές διαιρέσεις του τσίπρειου κόμματος -που ίσως δεν αποδειχθεί τόσο τσίπρειο, όταν περάσει η περίοδος της αντιπολιτευτικής ευωχίας-, μια ενδεχομένη μελλοντική μονοκομματική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μη διαθέτουσα το άλλοθι της συνύπαρξης με «συντηρητικά» πολιτικά μορφώματα, κατορθώσει να διατηρήσει τη συνοχή της, κατορθώσει ακόμη να κυβερνήσει απρόσκοπτα και να μακροημερεύσει, τότε εγώ, εφόσον ήμουν νέος και είχα τη συνακόλουθη έπαρση της νιότης, θα μπορούσα να πω «θα σκίσω όλα τα πτυχία μου που έχουν σχέση με την Πολιτική…»

 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

 

 

Πρέπει να καταλογιστεί στα θετικά της κοινωνικής μας συγκρότησης και λειτουργίας το γεγονός ότι ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν περιορίζει τη δραστηριότητά του στα στενά όρια της επιστημονικής του ειδίκευσης, αλλά προσέρχεται να διατυπώσει δημόσια και πολιτικό (υπό την ευρεία έννοια του όρου) λόγο. Και αυτό πρέπει να θεωρηθεί θετικό όχι απλώς επειδή αισθάνεται την ανάγκη, ως υπεύθυνος πολίτης, να εκφραστεί, αλλά και γιατί ο λόγος αυτός έχει εν δυνάμει ένα ειδικό βάρος και κύρος, και, υπ’ αυτό το πρίσμα θεωρούμενος, οπωσδήποτε συμβάλλει στην αναβάθμιση και την εδραίωση των δημοκρατικών μας θεσμών.

            Ο καθηγητής κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος παρεμβαίνει συχνά με κείμενά του στον ημερήσιο τύπο (παλαιότερα στα ΝΕΑ και την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, τελευταία από τις στήλες της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ), καταθέτοντας τις προσωπικές του σκέψεις και απόψεις, με τις οποίες μπορεί κανείς, όπως είναι φυσικό και αυτονόητο δικαίωμά του, να συμφωνεί ή να διαφωνεί.

Σε πρόσφατο άρθρο του (23/09/2014) ο κ. Διαμαντόπουλος, στην προαναφερόμενη εφημερίδα, χαρακτηριστικό απόσπασμα του οποίου παρατίθεται παραπάνω, έρχεται να εισφέρει τον δικό του προβληματισμό στην ευρεία και ζωηρή συζήτηση όσον αφορά την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι τα αισθήματά του απέναντι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα στον αρχηγό του, τον κ. Αλέξη Τσίπρα, όπως είχαμε την ευκαιρία κατ’ επανάληψιν να παρακολουθήσουμε μέσα από τα κείμενά του, κυμαίνονται μεταξύ ειρωνείας και αντιπάθειας. Ό, τι εκπέμπεται από και σχετίζεται με τον ιδεολογικοπολιτικό αυτόν χώρο είναι, για τον κ. Διαμαντόπουλο, αρνητικό έως επιζήμιο για την ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό και η αγωνία, μαζί και η σπουδή του να το στηλιτεύει και να το απαξιώνει. Και το πρόβλημα είναι ότι αυτό το προσπαθεί, κάθε φορά, λιγότερο με –σε κάθε περίπτωση μαχητά- επιχειρήματα και περισσότερο με καταφρονητικούς χαρακτηρισμούς, έτσι που, μερικές φορές, αναρωτιέται κανείς αν με αυτή την τακτική πιστεύει, έστω κι αν ομνύει, στον οξύ αλλά ψύχραιμο δημοκρατικό διάλογο, ο οποίος αποτελεί συστατικό στοιχείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας όπου συμμετέχει ως πανεπιστημιακός δάσκαλος.

Ο κ. Διαμαντόπουλος, λοιπόν, προβλέπει (εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει μεν κυβέρνηση, όπως, υπό κανονικές συνθήκες, πολλοί (φίλοι και αντίπαλοι) διακρίνουν, αλλά η θητεία αυτής της κυβέρνησης θα είναι βραχύβια (παρένθεση). Μόλις εκλείψουν οι λόγοι που της επέτρεψαν να αναδειχθεί -κι αυτό, κατά την προφητεία, θα συμβεί σίγουρα και γρήγορα-, θα περάσει οριστικά στα αζήτητα του παρελθόντος. Οπότε, έτσι, είναι πολύ πιθανόν να μη καταφέρει να ολοκληρώσει την εθνική καταστροφή στην οποία θα επιδοθεί αφότου –σαν από ιστορικό ατύχημα- αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Μια τέτοια κυβέρνηση, σύμφωνα με τη φυσική πορεία των πραγμάτων, όπως την προσδιορίζει και την προδιαγράφει η προφητεία του κ. Διαμαντόπουλου, είναι καταδικασμένη να αποτύχει και να καταπέσει υπό το βάρος των άλυτων προβλημάτων και της έλλειψης ευθύνης που διακρίνει το -σύμφωνα με ευρηματικό ευφυολόγημα του κ. Διαμαντόπουλου- τσίπρειο κόμμα, γιατί, τρόπον τινά και για να χρησιμοποιήσουμε τη, μοδάτη στις μέρες μας, γλώσσα της ιατρικής επιστήμης, ώστε να γίνουμε περισσότερο παραστατικοί και κατανοητοί, θα την αποβάλει ο κοινωνικός οργανισμός, όπως αποβάλλει ο ανθρώπινος (οργανισμός) το ασύμβατο μόσχευμα.

Βέβαια, όταν αυτό συμβαίνει στον ανθρώπινο οργανισμό, συνήθως επέρχεται μαζί και το μοιραίον, αλλά με τις κοινωνίες τα πράγματα είναι διαφορετικά, δεδομένου ότι σ’ αυτές, σύμφωνα με την κοινή εδραία πεποίθηση, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Πάντα υπάρχουν οι -φανερές ή κρυφές- εφεδρείες της πατριωτικής ευθύνης, ή οι από μηχανής θεοί, που σώζουν την κατάσταση και επουλώνουν τις πληγές που τυχόν πρόλαβαν να ανοίξουν κυβερνητικές παρενθέσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, αν παρ’ όλα αυτά στραβώσει ο διάολος το ποδάρι του και ο ΣΥΡΙΖΑ (άλλως το τσίπρειο κόμμα) καταφέρει να παραμείνει στην κυβέρνηση πέραν του αναμενομένου, ή, αν προτιμάτε, του επιτρεπομένου από τα σαφώς διακριτά όρια που έχει θέσει, για την ασφάλειά του, το σύστημα, δηλαδή δεν ισχύσει η δίκην νομοτέλειας θεωρία της παρένθεσης, τότε ο κ. Διαμαντόπουλος δηλώνει ευθαρσώς και κατηγορηματικώς ότι θα σκίσει όλα τα πτυχία του που έχουν σχέση με την Πολιτική. Αφού όμως θα σκίσει –μόνο- όσα πτυχία έχουν σχέση με την Πολιτική, άχρηστα πια, δεδομένου ότι ακόμη και η Ακαδημία Αθηνών στάθηκε ανίκανη(;) να τα αξιολογήσει δεόντως έτσι ώστε να του αναθέσει, κατόπιν εκλογής, την έδρα της Πολιτικής Επιστήμης, εξ αντιδιαστολής προκύπτει ότι θα του μείνουν, ευτυχώς, κάποια άλλα άσχετα μ’ αυτήν, έτσι ώστε να έχει κάτι ο άνθρωπος τουλάχιστον να κοσμεί το γραφείο του.

Τέλος, ο κ. Διαμαντόπουλος δεν παραλείπει να διευκρινίσει, για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης, ότι τολμά να στοιχηματίσει (να θυσιάσει πείτε καλύτερα) τα πτυχία του, βέβαιος ων για την ασφάλεια και την ακρίβεια των προβλέψεών του, όχι για να παραστήσει τον μετά Χριστόν προφήτη και να δικαιωθεί προσωπικά, αλλά γιατί η επαλήθευσή τους θα έχει (ευμενείς) συνέπειες για την ελληνική κοινωνία…

 

 

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)

 

 24/09/2014