Δύο φράσεις χαρακτήρισαν την παρουσίαση της νέας ποητικής συλλογής της συμπολίτισσας Ελένης Αλεξίου. Η μία, ότι η ποίηση ανήκει στην τέχνη. Η δεύτερη, ότι η ποίηση δίνει στάλες ευτυχίας.
Και οι δύο ειπώθηκαν από την εξαιρετική νέα ποιήτρια των Τρικάλων, η οποία αποκάλυψε ότι η έμπνευσή της ήταν όντως ο κάθε ένας από τον κοινωνικό της περίγυρο. Κάποια φράση ίσως, μια συζήτηση, μια κίνηση. Εξ ου και η σχέση τέχνης και κοινωνίας. Και, βεβαίως, όλα αυτά τα «Ποιήματα που γράψαμε μαζί», είναι ποιήματα που σχετίζονται με τον καθένα μας, στο μέτρο και στον βαθμό που νιώθει τα συναισθήματα των αφηγήσεων
Η δε παρουσίαση, «ποιητική». Ο μουσικός Γιάννης Μπέης συνόδευε με την κιθάρα του τις αφηγήσεις των ηθοποιών Βίκυς Ιακωβάκη και Σάκη Μπιλιάλη, ενώ ο Αλέξανδρος Βαναργιώτης παρουσίασε και ανέλυσε τα ποιήματα.
Τα «Ποιήματα που γράψαμε μαζί», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μελάνι, είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της, μετά «Το φλας» (εκδόσεις Λογείον), το οποίο επελέγη από το βρετανικό Πανεπιστήμιο του Bath για το πρόγραμμα «Ο γύρος του κόσμου σε 80+βιβλία».
Η γραφή της Ελένης Αλεξίου, φιλολόγου και μουσικού, βαδίζει στις «καθαρές» λέξεις του Σεφέρη και επιλέγει νοήματα καθημερινά αλλά βαθιά Σκέψεις μύχιες, αλλά ουσιαστικές. Καθημερινές αλλά «ιδιωτικές».
Είναι μια συλλογή που, στη «Σουίτα», όπου έγινε η παρουσίαση, μάγεψε τους τρικαλινούς που τη γέμισαν ασφυκτικά, με τους δύο μόνο ανεμιστήρες να μην μπορούν να κάνουν κάτι για τον ανυπόφορο ιδρώτα. Ευτυχώς, τα ποιήματα κινούνται στον αντίποδα: της συντροφικής, αέρινης «ζέστης» της ποίησης, από την τρικαλινή ποιήτρια, για τον καθένα μας.
Θανάσης Μιχαλάκης
Οίστρος
Ο ήλιος μπαίνει απ’ το παράθυρο
μου βγάζει το φούτερ
τα δέντρα εκσπερματώνουν στο αεράκι
νιφάδες από΄σύννεφα στην πόλη
έρχομαι με το ποδήλατο
καταπίνοντας κουνούπια και γύρη
κυοφορώντας οργασμούς
τρέχοντας στην κατηφόρα δίχως φρένα
με χέρια ανοιχτά με κλειστά τα μάτια
– αν σκοτωθώ στο τέλος του δρόμου
θα πουν ότι ήμουν μια γυναίκα
που πέθανε από έρωτα –
έρχομαι σαν αγριμάκι που μυρίστηκε το θήραμα
ένα χειμώνα περιμένοντας να πετάξεις το μπουφάν
να σηκώσεις τα μανίκια – κανείς δεν πόθησε
τους αγκώνες σου όπως εγώ –
με δυο κεράσια στο αυτί
με χίλια ξέφτια εμπριμέ της άνοιξης
γυμνόστηθη μ’ ένα σουγιά στο σορτς
με τατουάζ από στυλό στα χέρια
και μαυρισμένα γόνατα
σαν τρελοκόριτσο έρχομαι
