Στη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε ο πρωθυπουργός, ο κ. Βορίδης, αντ’ αυτού, ήρθε και τα είπε τσεκουράτα… κατακεραυνώνοντας την Αριστερά ότι θέλει να εξοντώσει πολιτικούς αντιπάλους (!). Εδώ είναι που μπορεί κανείς να πει «Άλαλα τα χείλη…». Πέραν τούτου, ουδέν ουσιαστικό είπε, κανένα έστω ψήγμα ελπίδας δεν έδωσε, πλην της ομολογίας ότι θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο.
Αντίστοιχα για το νέο παραγωγικό μοντέλο και πώς θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ο κ. Μανιάτης, Υπουργός ΠΕΚΑ, ήρθε επίσης να τοποθετηθεί και δεν είπε τίποτα. Είναι εντυπωσιακό ότι αναφέρθηκε μόνο σε ανυπόστατες θεωρίες περί εξορύξεων. Ο Υπουργός Περιβάλλοντος δεν είχε ούτε μια λέξη να πει για τα θέματα που είναι υπεύθυνος. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως πέντε χρόνια τώρα, οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα εκείνος μένει στη θέση του. Αναρωτήθηκε όμως και κάτι πραγματικά καταπληκτικό. Ποιος παράγει τον πλούτο;
Κάποιος λέει πρέπει να τον παράγει, -εννοώντας προφανώς τους μεγαλοεπενδυτές-, για να έχει κάτι να πάρει και το προλεταριάτο. Ο κ. Μανιάτης προφανώς δεν έχει αντιληφθεί ότι τον πλούτο τον παράγει η εργασία και άρα οι εργαζόμενοι/ες. Και βεβαίως το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος τον καρπώνεται και πώς διανέμεται. Για το κυβερνητικό στρατόπεδο τελικά συνεπάγεται ότι τον καρπώνονται οι πλούσιοι.
Το μοντέλο ανάπτυξης λοιπόν που υποστηρίζει ο κ. Μανιάτης είναι ένα μοντέλο που καταληστεύει την εργασία και τους φυσικούς πόρους προς όφελος λίγων. Είναι αυτή η άνεργη, ακραία νεοφιλελεύθερη, «ανάπτυξη» που φαντασιώνεται η μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και η Τρόικα, η οποία προωθείται μέσα από το μνημονιακό πρόγραμμα «εσωτερικής υποτίμησης» και στηρίζεται στα συντρίμμια διάλυσης κάθε κοινωνικού και περιβαλλοντικού κεκτημένου.
Η οπτική τους αντιμετωπίζει την εργασία, την αποκατάσταση της οικολογικής ισορροπίας και τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος ως κόστος. Αντιμετωπίζει τα κεκτημένα των εργαζομένων, της κοινωνίας αλλά και τα δημόσια- κοινά αγαθά ως εμπόδια στην ανάπτυξή του που πρέπει να συντρίψει προκειμένου να τροφοδοτήσει την κερδοφορία του.
Για μας αντιθέτως η εργασία και το φυσικό περιβάλλον αποτελούν τη βάση και το σκοπό ανασυγκρότησης και προώθησης του κοινωνικού-οικολογικού μετασχηματισμού της παραγωγής.
Τα δημόσια-κοινωνικά αγαθά αποτελούν τα πιο ζωτικά στοιχεία για την παραγωγή αλλά και τη διαβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Σήμερα αλλά και για τις επερχόμενες γενεές. Η καθολική και ισότιμη πρόσβαση σε αυτά αποτελεί δικαίωμα και διασφαλίζεται μέσα από τον δημοκρατικό δημόσιο –κοινωνικό έλεγχό τους. Βασικές κατευθύνσεις του δημοκρατικού και κοινωνικά αποδοτικού σχεδιασμού μας είναι η άμβλυνση των χωροκοινωνικών ανισοτήτων και η διασφάλιση κοινωνικής, περιβαλλοντικής και οικονομικής δικαιοσύνης.
Για μας, πρώτα απ’ όλα, πρέπει να υπάρχει κοινωνία όρθια με αξιοπρέπεια για να συμμετέχει σε αυτό που λέμε ανάπτυξη με κοινωνικό περιεχόμενο. Και σε αυτό απάντησαν πρώτ’ απ’ όλα οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ. Η ανάπτυξη δεν είναι όρος ουδέτερος. Υπάρχουν χώρες με μεγάλη οικονομική μεγέθυνση και πάμφτωχους κατοίκους, για παράδειγμα το Μπαγκλαντές.
Για μας η ανάπτυξη έχει κανονισμούς και προστασία, δεν είναι το ξήλωμα κάθε προστατευτικής για το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες νομοθεσίας, όπως κάνουν χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις.
Για μας η δημόσια περιουσία είναι αυτό που λέει η λέξη και δεν είναι τα δικά τους σχέδια για το ξεπούλημά της, όπως για παράδειγμα του Ελληνικού, σε ιδιωτικά συμφέροντα με γελοίο αντίτιμο, που πάγωσε και από το ίδιο το Ελεγκτικό Συνέδριο.
Για μας δεν είναι όλα εμπόρευμα όπως κάνει ο νεοφιλελευθερισμός με τις ιδιωτικοποιήσεις της ενέργειας, της γης, των δημόσιων αγαθών.
Για μας είναι κομβικό ζήτημα ο δημόσιος δημοκρατικός σχεδιασμός και η προστασία του χώρου σε αντίθεση με την δική τους αποδιάρθρωση του πλαισίου οργάνωσης των χρήσεων γης και του συστήματος προγραμματισμού του χώρου.
Για μας η διαχείριση των σκουπιδιών βρίσκεται στον αντίποδα των σκανδαλωδών συμβάσεων με φαραωνικά ιδιωτικά έργα αντικοινωνικά και περιβαλλοντοκτόνα.
Εμείς θέλουμε ενεργειακό σχεδιασμό δημοκρατικό και συμμετοχικό βασισμένο στην εξοικονόμηση και την αλλαγή του μείγματος και όχι το δικό τους νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Στην προώθηση των Α.Π.Ε για παράδειγμα, κατάφεραν να δυσφημίσουν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας αφού επέλεξαν με αυταρχικό τρόπο να προωθήσουν τεράστια Βιομηχανικά Αιολικά πάρκα σε Εύβοια, Κρήτη και αλλού με σωρεία παραβάσεων κάθε είδους, όπως διαπίστωσε εξάλλου και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Στο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε ένα πρόγραμμα που όλα αυτά τα περιγράφει και τα ιεραρχεί. Αυτό εμπιστεύεται η ελληνική κοινωνία και σ’ αυτό πιστεύουμε εμείς. Κι έχουμε κι ένα όραμα για έναν διαφορετικό κόσμο που είναι εφικτός. Η κυβέρνηση έχει να αντιπαραθέσει ένα ζοφερό μέλλον για τους πολλούς… Και δεν μπορεί φυσικά να πείσει οτι εκφράζει τα συμφέροντα των πληττόμενων τάξεων. Γι’ αυτό επιχειρεί να πλασάρει τα «άκρα». Το έκανε και σε αυτήν τη συζήτηση. Δώρον, άδωρον. Στις συνειδήσεις του κόσμου είναι ήδη παρελθόν.
της Ηρώς Διώτη
Βουλευτής Λάρισας ΣΥΡΙΖΑ
Περιφ. Σύμβουλος Θεσσαλίας
