Να είσαι ο Λιούτας ή η Παπακώστα αυτή τη στιγμή και να θέλεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο αλλά να κάνεις τον παλιάτσο και να γελάς.
Προεκλογικά και οι δύο «οργώσανε» τα βουνά, τον κάμπο, τα λαγκάδια του νομού Τρικάλων και τρέχανε πόρτα πόρτα για να μαζέψουνε ψήφους ώστε να βγει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία.
Μέσα στα βουλευτικά τους αυτοκίνητα φτάσανε στο τελευταίο χωριό για να βγούνε φωτογραφίες στις εκκλησίες και στις εκδηλώσεις των Συλλόγων μαζί με τους ψηφοφόρους.
Εδώ και τέσσερα χρόνια σπεύσανε οι άνθρωποι σε όλα τα Υπουργεία για να εξυπηρετήσουν τους ψηφοφόρους τους. Τόσο τρέξιμο για το τίποτα.
Περιμένανε και ο Λιούτας και η Παπακώστα με τέσσερα χρόνια κοινοβουλευτικής εμπειρίας στην πλάτη να βρούνε μία απλή καρέκλα έστω Υφυπουργού στη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Μάταια περίμεναν να ακούσουν το όνομά τους στις δημοσιογραφικές φήμες που κυκλοφορούσαν. Η συμφωνία είχε κλείσει και δεν περιλαμβάνονταν.
Για να τα πούμε απλά, «έφτασαν στη πηγή και νερό δεν ήπιανε οι άνθρωποι».
Βρέθηκε ο ικανός Δήμαρχος, όπως τον παρουσιάζουν τα αθηναϊκά ΜΜΕ, και τους έφαγε τη θέση την τελευταία στιγμή.
Είναι να μην κλαίνε; Είναι να μην χτυπιούνται; Ένα ζόρι πάντως το αισθάνονται σίγουρα.
Ποιος να βρεθεί να πούνε τα παράπονα τους τώρα; Τόσο τρέξιμο και τόσο παρακαλητό πήγε χαμένο.
